Ik zat samen met Ben Stiller in een punkband en na 20 jaar komt eindelijk ons album uit

Begin jaren tachtig was Capital Punishment een band zoals de meeste andere post-punkbands in New York: gemaskerde gasten die zongen met een geaffecteerd Brits accent. En net als al die andere bands zou ook Capital Punishment in de vergetelheid zijn geraakt ware het niet dat de drummer niemand minder was dan Ben Stiller. Nu, 33 jaar nadat de band uit elkaar ging, brengt het indielabel Captured Tracks opnieuw het eerste en enige album van Capital Punishment uit: ‘Roadkill’.

Pete Zusi – tegenwoordig docent Slavische talen – vertelt hoe het is om in een punkband te zitten met Ben Stiller.

We begonnen de band voor de lol. We zaten op dezelfde middelbare school en Kriss, de frontman van de band, vroeg ons om mee te doen. We hebben nooit live gespeeld. Kriss had een studio gehuurd en dus gingen we daarheen om wat gekke shit op te nemen. We namen meerdere sessies van zeven uur op, dat was best intens. Er was een professionele geluidstechnicus aanwezig, en die vond het nogal bizar wat we allemaal deden.

Als je bij de credits van het album kijkt, zie je ook wat voor rare dingen we hebben gedaan. We nodigden vrienden van school uit om te komen, en zij staan vermeld en worden bedankt vanwege hun ‘ademhaling’, ‘witte ruis-percussie’, ‘potten’,‘deksels’ en een ‘Merv’ – wat de fuck dat ook moge zijn.

Ik herinner me ook dat ik iets Floyd Kuta noemde. Ik geloof niet dat het op het album staat, het was ook eigenlijk niet meer dan een vreemde interactie tussen Ben en Kriss waar ze de gekke stem nadoen van iemand die Floyd heette. We probeerden vooral zo veel mogelijk dingen uit, op zoek naar een cool geluid. Er zat geen masterplan achter, en ik moet eerlijk bekennen dat ik het album niet heel vaak meer opzet – daarin ben ik waarschijnlijk niet de enige. Het ging veel meer om de ervaring van het maken van muziek.

De ouders van zowel Ben als Kriss werkten in de filmwereld en hadden dus wat connecties. Zo kwamen we onder meer in contact met Gene Simmons. Hij was erg cool, we hebben iets van vijftien minuten met hem gesproken, al kan ik me niet meer herinneren waar dat gesprek over ging.

Op de albumcover zie je Kriss bovenin verkleed als een gekke eend, in het midden ben ik met een Darth Vader meets The Joker-outfit, en Ben is de Che Guevara onderin. Op de achterkant van de hoes zie je mij op een brommer met een platgereden konijn vlakbij de wielen. Het is wellicht goed om te vermelden dat we het konijn hadden gevonden. Tijdens de productie van dit album zijn er geen konijnen gewond geraakt.

Ben was en is nog altijd een normale gast. Hij is altijd al goed geweest in het combineren van vreemd gedrag en normale mensen. Hij heeft van nature een eigenzinnige vorm van humor en wist die altijd al gemakkelijk en soepel over te brengen. In dit album hoor je dat ook wel terug. Het is een soort rebellie op een vrij excentrieke manier.

Het was de tijd dat Reagan net aan de macht was en New York razendsnel veranderde in een corporate stad waar het steeds meer om geld draaide. Dit album was ons mini-verzet, tegen die verandering.

Na de middelbare school en het einde van Capital Punishment ben ik literatuurwetenschappen gaan studeren en heb ik een paar jaar in Duitsland en Tsjechië gewoond. In die periode heb ik mijn vrouw ontmoet. Tegenwoordig wonen we in Londen, waar ik Tsjechische literatuur doceer aan de universiteit.

Na twintig jaar zagen we elkaar vorig jaar november weer voor het eerst. We hebben toen lang met elkaar gesproken, onder meer over Capital Punishment en over Captured Tracks, dat ons album niet wil heruitbrengen maar écht uitbrengen, omdat het officieel nooit is uitgebracht. Natuurlijk leek ons dat een goed idee, dus binnenkort kun je Roadkill gaan kopen.