FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Best Kept Secret '15 had genoeg verrassingen, al was het even zoeken

Ze kwamen o.a. in de vorm van extreem dansbare J-pop en een morgenstond met blote piemels in de mond.

Foto door Siem van Woerkom Nederland heeft ongeveer de meeste festivals per vierkante meter van heel de wereld en de organisaties trekken vaak de gekste fratsen uit de kast om om op te vallen in die jaarlijkse festivalsafari die ergens in mei op gang komt. Best Kept Secret onderscheidt zich net als de vorige twee edities van de massa met een programmering die zeker niet misselijk is, maar zonder al te veel grappen en grollen.

Advertentie

Ergens is dat fijn, omdat er geen mimevoorstellingen zijn die de wandelpaden blokkeren, maar er wordt zo wel weinig aan het toeval overgelaten. Er stonden vette legendarisch grote headliners die je nog bijna nergens anders zag headlinen, iets dat vrij uniek is de festivalwereld waar affiches vaak op een compilatie van voorgaande jaren lijken, zeker qua headliners. Alleen waren die headliners allemaal best wel oud. Daardoor lag de gemiddelde leeftijd van de bezoekers ook hoog en waren er veel mannen die door konden voor techniekleraar. Je hebt er geen last van, maar het maakt het iets gezapiger dan je van festivals gewend bent. Verder waren er een heleboel bands die vooral voor fans erg interessant zijn, maar de leek maar moeilijk konden overtuigen. Helemaal aan de andere kant van het spectrum vind je (als je goed zoekt) nog echte verrassingen. Wij deden ons best en sloegen het volgende gade:

DAG ÉÉN:

Het begon allemaal met OFF!, de superamerikaanse hardcorepunk supergroep die naar eigen zeggen een lelijke schurfthekel heeft aan popmuziek. Na elk nummer kwam er een statement in de categorie ‘popmuziek zuigt’ of ‘onze regering is kut’ of ‘jullie drugsbeleid is chill’. Ze vlogen met een rotvaart door hun set, waardoor het niet opviel dat de zanger de zestig bijna aantikt en dat was eigenlijk precies wat er nodig was om de boel te kickstarten na een druilerige middag filerijden over de Nederlandse snelwegen. Prima contrast voor iedereen die geen zin heeft in de Meest Zeurderige Man on Earth met z’n poppenkast en xylofoons.

Advertentie

Ondertussen hadden we FIDLAR en Eagulls gemist, en toen er iemand met een Eagulls-tas voor me in de rij stond om vier biertjes uit te checken, vroeg ik of we wel écht wat gemist hadden. Hij vertelde me van niet. Hij droeg van die hele stevige festivalbergschoenen, dus ik nam zijn mening serieus.

-t-shirt waarschijnlijk wel. Het was fucking goed en ik zou ook graag zo'n shoegazegeluid willen maken als mensen beginnen te praten over saaie dingen zoals scripties of statiegeld op je bierbeker. Foto door Siem van Woerkom

Er werd veel meer dan eens uit het vat der nostalgie getapt, ditmaal nostalgie waar ik wél heel goed mee uit de voeten kon: The Libertines. Altijd als ik de pafferige versie van de Pete Doherty die ooit Kate Moss deed daadwerkelijk zie, wil ik alle teleurstellingen die ik moest verwerken op de keren dat hij niet kwam opdagen in één keer wegblazen. Ik zette het op een zuipen, brulde wat teksten mee en vloog vreemdelingen om de hals alsof ik een supporter was van een Engelse versie van Willem II. Pete Doherty leek een beetje op Tim Knol met een heroïneverleden, maar daar hoorde je niks van terug.

Eskmo was best gaar. Het was het live-equivalent van gebroederlijk trommelen op festivalsanitair. Op een bepaald moment stond hij zelfs echt op een soort kliko te rammen. Pissed Jeans was heel erg vet, zonder dat er ook maar een kliko aan te pas kwam. Cashmere Cats sound kennen we nou onderhand wel en de lol die wel opleefde tijdens Pissed Jeans was daar dan ook ver te zoeken.

Advertentie

Foto door Ewout Lowie

DAG TWEE:

Bij A$AP Rocky was het een verademing dat er werd opgeroepen om wat minder beleefd te zijn en mensen te stompen. Boekingen als OFF! en Pissed Jeans maken een heleboel goed, maar je blijft de zure, gezapige smaak van Alt-J en Of Monsters and Men proeven. Vooraan bij het podium was er bij elk optreden genoeg plek om te staan en te dansen, maar er is haast geen speld tussen de rijen verder naar buiten te krijgen. De mensen stonden er stil en het leek vaak alsof mensen niet in elkaars zone wilden komen, en dit stuk festivalbeleving miste ik toch wel. A$AP Rocky’s show was een verfrissing, ook al putte hij voornamelijk uit shit die al een jaar of vier oud is. Er vlogens zelfs biertjes (statiegeld €1,- !!!) door de lucht. Ghost Culture. Foto door Ewout Lowie Kero Kero Bonito. Foto door Ewout Lowie

Het was die nacht nog lang onrustig op de uitgestrekte steppen van de Beekse Bergen. De morgenstond had zelfs een paar naakte badgasten in de mond. Toch jammer dat dit soort gekkigheid pas bij het krieken van dag drie tot uiting kwam. Hier de meest kuise foto van dit mooie tafereel: Foto door Ewout Lowie

DAG DRIE:

Er zijn twee geluiden die je echt niet wil horen als je ontwaakt in een klamme tent met een kater van seismologische proporties: keiharde regen op het tentzeil en nietsontziende screamo. Dag drie was meedogenloos en gaf het allebei. Simultaan. De dromige gitaarpoptunez van Alvvays zorgden voor wat opklaringen, en niet alleen op meteorologisch vlak.

Future Islands en Ariel Pink, twee namen waarvoor ik alleen al drie dagen kamperen in een tent die een beetje ruikt naar bedorven kroepoek voor over heb, stelden allebei zeker niet teleur. Future Islands kon de grote stage makkelijk hebben. De band van Ariel Pink was misschien wel de beste en leukste van het hele weekend. Zelden heb ik iets vetters gezien dan de laatste vijf nummers van deze set, met de live-uitvoering van Baby als absolute apotheose. Ariel Pink samen met schaars geklede drummer. Hoe dan ook: Best Kept Secret blonk uit op het gebied van scherp geprogrammeerde muziek, precies wat je kon verwachten. Zelden stelde een act die ik graag wou zien teleur, en dat is al heel wat in een klimaat waarin de meeste festivals van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen. Ik had ook niet verwacht dat ik elke ochtend nog halfnaakt de polonaise rondom een totempaal gemaakt van traytjes Schultenbrau en campingmeubilair zou dansen, en dit is helemaal prima. Daar is het het festival ook niet voor. Ondanks een eerste stap richting een echt nachtprogramma was het toch nog zoeken 's nachts, maar dat leidde gelukkig tot onverwacht leuke shows. Best Kept Secret is een festival zonder bullshit. Toch kan juist die bullshit een festival wat meer kleur geven, al is het donkerbruin. Donkerbruin is nog altijd beter dan grijs, een kleur die heel af en toe de overhand dreigde te nemen (dit heeft trouwens niets met de leeftijd dan wel haarkleur van de bezoekers te maken). Gelukkig maakten de verrassingen dit alles meer dan goed en is het publiek overspoeld met shows om de vingers bij af te likken, zonder dat het noodzaak was om die vingers eerst massaal in de synthetische psychocandy te dopen, zoals dit op veel Nederlandse festivals wel het geval is. We zijn superbenieuwd naar de verrassingen van 2016. Bekijk hier nog de uitgebreide fotoreportage door Siem van Woerkom.