FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Het wordt tijd dat ook Nederland kennismaakt met de koningen van de Australische psychrock

Ik sprak ze op één van hun spaarzame vrije dagen.

In Australië is er een explosie van psychedelische rockbands gaande en als ik even mijn mening mag geven: King Gizzard & The Lizard Wizard is de vetste band van die golf. Ze weten je mee te sleuren in een psychedelische trip van rock en shoegaze.

De band uit Melbourne bestond ooit uit vijftien leden, en al die leden waren vrienden van elkaar die graag nog iets naast hun eigen band wilden doen. Inmiddels zijn ze met zijn zevenen over, waarvan er twee drummen. Hun alweer vijfde album (in drie jaar tijd!) I’m in Your Mind Fuzz maakt bij Triple J (het Australische iets alternatievere equivalent van 3FM) kans om te worden verkozen tot album van het jaar.

Advertentie

Na hun tour door Amerika zijn ze nu bezig aan hun allereerste Europese tour. Ze zijn al zes weken onderweg en pas rond kerst keren ze weer naar down under. Omdat ik vind dat het tijd is dat ook Nederland deze band beter leert kennen, sprak ik ze op één van hun spaarzame vrije dagen in het Backstage Hotel in Amsterdam. Overigens is het nog niet te laat voor je: de band speelt donderdagavond op Le Guess Who? in Utrecht. Doe er je voordeel mee.

NOISEY: Jullie hebben tussen al het spelen en reizen door een dagje vrij, hoe is je state of mind nu?
Stu Mackenzie (zanger): Het dwaalt af naar een soort van waanzin.
Eric Moore (drummer): Door alsmaar te spelen kom je in een soort van ritme en dat is wel zen. Maar zodra je stopt met spelen heb je tijd om na te denken en dan wordt je een beetje gek. Jullie zijn met zijn zevenen, waaronder twee drummers. Dat zie je niet vaak.
Mackenzie: Dat is eigenlijk per toeval gebeurt, al werkte het eerst totaal niet. Eric heeft zelfs een tijdje in plaats van de drums keyboard gespeeld, omdat het anders gewoon niet klonk.
Moore: Het duurde ongeveer drie jaar om de juiste samenstelling te vinden. Op een gegeven moment werden onze nummers meer rock ’n roll, toen zijn we weer met twee drummers gaan spelen. Soms spelen we ook met twee bassisten. Eigenlijk zijn we gewoon twee bands in één.

In The Guardian stond een artikel over hoe psychedelische rock geëxplodeerd is in Australië, en dat dat grotendeels is te danken aan het succes van jullie soortgenoot Tame Impala. Kunnen jullie je daar in vinden?
Moore: Ja ik denk dat zij zeker deuren voor ons hebben geopend. Je hoort ook best vaak fans zeggen dat ze ons via Tame Impala hebben leren kennen.
Mackenzie: Maar ik denk dat psychrock momenteel vooral een wereldwijde golf is. Overal is nu veel sixties, shoegaze en psychedelische muziek te horen. Ik heb het gevoel dat het vooral toeval is dat we psychrock zijn gaan maken. Zelf luisterde ik bijvoorbeeld vooral veel naar garagerock. Australië heeft sowieso een lange historie heeft op het gebied van rock ’n roll met bands als AC/DC. Niet per se psychrock dus, maar meer rockmuziek in het algemeen.

Advertentie

Hoe ziet de muziekscene van Melbourne er eigenlijk uit?
Mackenzie: Die is beter dan waar dan ook. Er komt zoveel vette muziek vandaan. De meeste bandleden groeiden op langs de surfcoast, rond Geelong, wat een uur rijden van Melbourne is. Die plek stond bekend om haar coole garagerockscene die zich voornamelijk afspeelde rondom een pub genaamd The Nash. Veel mensen die in die scene zijn opgegroeid zijn nu allemaal naar Melbourne vertrokken. Bands als The Living Eyes en The Frowning Clouds zijn vette garage- en psych bands uit onze scene die we vaak tegenkomen bij optredens.

Over optredens gesproken: ik zag jullie tijdens het optreden in Paradiso veel overleggen. Bepalen jullie op het podium pas wat jullie gaan spelen?
Mackenzie: Normaal gesproken praten we niet zoveel met elkaar. Het was eerlijk gezegd een beetje een rare dag. Laten we het er maar op houden dat we wat te lang in de kroeg waren blijven hangen. Maar het klopt wel wat je zegt, we spelen ook bewust zonder setlist. Als we het podium betreden dan weten we welk nummer we als eerste gaan spelen en misschien welke als tweede, maar verder niet.
We willen elke avond wat anders doen. Tijdens de optredens heb je juist de kans om te experimenten en te onderzoeken wat er allemaal mogelijk is.

Proberen jullie op die manier ook aan te voelen wat het publiek wil?
Mackenzie: Ja, dat is het allerbelangrijkste. Als we heel heavy beginnen maar het publiek daar niet echt op reageert, proberen we bijvoorbeeld daarna wat toegankelijkere nummers te spelen.

En jullie hebben met vijf albums natuurlijk ook genoeg te kiezen.
Mackenzie: Klopt, het vorige album Oddments bestaat uit nummers die we eigenlijk weg zouden gooien. Dat leek ons op een gegeven moment toch zonde, dus besloten we er nog wat aan te sleutelen en ze opnieuw op te nemen. Het laatste album is voor een groot gedeelte on the road opgenomen, want ook als we op tour zijn nemen we muziek op.

Schrijf je tijdens de tour ook nieuwe nummers?
Mackenzie: Dat vind ik een stuk moeilijker. Tijdens het schrijven wil ik in mijn eigen bubbel ziten en dat is tijdens een tour bijna niet mogelijk.

Een band als The Growlers moet eenmaal thuis gewoon weer een baantje zien te vinden. Hoe zit dat bij jullie als jullie rond kerst weer thuiskomen?
Mackenzie: Bij ons gaat het precies hetzelfde. Iedereen moet weer werken in koffiebarretjes en kroegen. Zelf verdien ik wat bij door ook muziek te produceren voor andere bands. Ach weet je, we leven van dag tot dag en voor nu is het prima. It’s all fun and games. Zodra ik dertig ben kijk ik wel weer wel weer verder.

Natuurlijk moet iedereen naar jullie gaan kijken op Le Guess Who?, maar welke bands gaan jullie daar zelf checken?
Moore: We staan op het Austin Psych Fest-podium, dat wordt sowieso erg vet. Maar de hele line-up is geweldig. Er staan een aantal bands waar ik zelf veel mee heb zoals Loop, Bonnie “Prince” Billie en St. Vincent. Het is eigenlijk triest dat we er maar één avond kunnen zijn.