PITCH 2015: Herbert experimenteert met dagelijkse routine

Matthew Herbert is een onvoorspelbare man op muzikaal gebied. Zo maakte hij bijvoorbeeld een volledig album gebaseerd op een vijf seconden durende sample van een pro-Khadaffi vliegtuig dat een bom dropt, of een conceptalbum over een varken. Daarnaast is de Brit een gezinsman, die in zijn vrije tijd dancemuziek produceert. Met The Shakes keert de experimentalist na bijna tien jaar terug met een album waar je op kunt dansen, maar waar hij ook politieke thema’s op aankaart. Op zaterdag 4 juli speelt de man tijdens PITCH op de Noisey-stage. We belden hem daarom op om te kletsen over zijn gezinsleven, radicaliteit en hoe moeilijk het is om een zorgeloze danceplaat te maken.

Noisey: Hey Matthew, wanneer voelde je je voor het laatst springlevend?
Matthew: Dat moet gisteren zijn geweest. Mijn jongste zoontje maakte me om vijf uur ’s ochtends wakker omdat hij ziek was geworden. Ik pakte wat kussens en een deken, omdat hij wilde dat ik naast hem kwam liggen. Daar lag ik dan, in de slaapkamer van mijn zoontje, opgekruld, voor hem zorgend, terwijl ik eigenlijk moest werken. Maar het voelde alsof dit de enige plek was waar ik moest zijn. De enige reden waarom ik op dat moment leefde.

Ik begreep dat dat oorspronkelijk ook was waar The Shakes over zou moeten gaan: de alledaagsheid van het gezinsleven in een steeds onstabielere wereld. Dacht je niet: ik wil nu een keer dat mensen een leuke tijd hebben en niet nadenken over wereldproblematiek?
Haha, toen ik begon met The Shakes dacht ik dat het een straight-up dance-album zou worden. Maar het probleem is: shit happens. Op de ene dag voel je je geweldig, maar de volgende ochtend zie je dat er tweehonderd meisjes gekidnapt zijn in Nigeria, of dat er in China een veerboot gekapseisd is. Toen ik dit album schreef, escaleerde de oorlog in Gaza. Het voelt oneerlijk en respectloos om dan een plaat te baseren op de tijd die ik zorgeloos met mijn kinderen doorbreng, terwijl je leest dat er ergens anders duizenden mensen worden vermoord.

Op het album zijn ook optimistische momenten te vinden, die minder conceptueel zijn dan je laatste werken. Hoe ben je daar weer terechtgekomen?
Klopt, ik was lichtelijk verdwaald. Ik zat in een periode waarin ik muziek schreef voor mezelf, platenlabels, liveshows en meer dingen. Toen werd ik veertig en stonden er ineens opera’s, theaters en concerthallen aan de deur.

Heeft dat te maken met ouder worden, ja?
Haha, ik denk het! De meeste mensen die bij dat soort instellingen werken zijn wat ouder, maar ze hebben ook een nieuw publiek nodig, een volgende generatie met ambities. Er zijn maar weinig mensen in de elektronische muziek met zulke ambities, ik raakte zelf ook pas geïnteresseerd toen ik gevraagd werd. Ik leerde er de belangrijkste les in tijden: deze culturele instellingen zijn veel radicaler dan nachtclubs. Ze creëren wrijving, ongemakkelijke waarheden en drama. Hierdoor raakte ik teleurgesteld in het nachtleven – waar ik ook nog onderdeel van uitmaak – omdat het enorm conservatief is.

Is dat de reden dat je weer dancemuziek maakt? Om de boel een beetje op te schudden?
Dat vind ik moeilijk. The Shakes is niet gemaakt om de wereld te veranderen, maar juist om mezelf even vrij te laten. Ik breek al mijn eigen regels. Ik gebruik bijvoorbeeld presets van synthesizers en drumcomputers. Daarnaast heeft het album een emotionele lading en dat is een van de minst originele dingen die je kunt doen in muziek. Een album maken over een bom die ontploft, of een varken dat geslacht wordt, dat is het echte radicalisme.

Lees hieronder verder.

Experimenteer je er in het dagelijks leven ook zo op los?
Ik ben een hoop verschillende mensen geweest in mijn leven. Toen ik 22 was (in 1993) was de wereld ook heel anders. Ik was vooral nieuwe muziek aan het ontdekken en aan het reizen, maar ik leefde ook in chaos. Nu is mijn leven een stuk stabieler, dat moet ook wel als je kinderen hebt. Ik woon in een klein stadje, wandel graag door het bos en eet mijn lunch in een eenvoudig restaurant. Ik ben blij met de routine en een normaal ritme. Ik reis zoveel dat ik simpelweg geen puinhoop wil als ik thuiskom.

Je hebt al lange tijd geen dancemuziek meer uitgebracht. Hoe is de clubcultuur veranderd in de tijd dat je ‘weg’ was?
Ik ben een soort van weggeweest, maar ik draaide nog wel zo’n twee keer per maand. Maar ik denk dat het langzaamaan beter wordt! Er is een nieuwe generatie twintigjarigen die geïnteresseerd is in dancemuziek. Ze kennen dankzij YouTube bijvoorbeeld alles uit de jaren negentig. Een minpunt aan deze nieuwe generatie vind ik de drugs. Twintig jaar geleden zat iedereen aan de xtc, wat een eenheid creëerde in het publiek. Nu kan je een club bezoeken waar wel vijftig verschillende drugs genomen worden. Zo staat er vooraan bij het podium een zwetende gast aan de speed te schreeuwen dat de muziek sneller moet, en verderop staan er meisjes prosecco te drinken en te zeuren dat je iets moet draaien met vocalen.

Proseccomeisjes, dat klinkt een beetje als EDM-publiek. Wat vind je die ontwikkeling?
Het is oké. We moeten accepteren dat dancemuziek is wat rock ’n roll vroeger was. Eerst wilde iedereen in een band spelen, nu is iedereen een dj. Het treurige is dat Amerika helemaal losgaat op EDM, maar dat ze vergeten dat het land zo’n rijke geschiedenis heeft op het gebied van zwarte muziek. Of het nu disco, New York house, Chicago house of Detroit techno is – het is allemaal daar begonnen. De grote gasten daarachter worden nog niet genoeg erkend of betaald. Het is jammer dat Amerika ondertussen deze glimmende, plastic, witte versie ervan omarmd, in plaats van het echte ding.

Op 3 en 4 juli is het PITCH Festival op het Westergasterrein in Amsterdam met naast Herbert ook Young Fathers , Jamie xx, James Blake, Clap! Clap!, Le Le, Kaytranada en nog veel meer vette namen. Check de site en al je twijfel (als die er al was!) of je wel wilt gaan, verdwijnt.