Een afkickverslag van Pete Doherty in een Thaise kliniek

Het verhaal van The Libertines is er altijd eentje geweest van zelfvernietiging en afhankelijkheid – de grimmige realiteit van heroïneverslaving en straatcriminaliteit, gehuld in gekke jasjes, quotes van William Wordsworth en hopeloos romantische muziek. Op mijn zestiende zwierf ik rond in de straten van Londen en volgde ik Pete Doherty, gecharmeerd als ik was van de crackrokende ‘libertine’. Zoals de meeste fans van de band romantiseerde ik hun drugsverslaving en het duistere beeld dat daarbij hoorde. Toen ik ouder werd zag ik pas de gevolgen van die zwarte kant – de gevangenisbezoekjes, de lege, holle oogopslag en de steeds slechtere muzikale output.

Afgelopen september, nadat The Libertines drie uitverkochte shows had gegeven in Alexandra Palace in Londen, liet Pete Engeland achter zich om naar een afkickkliniek in Thailand te gaan. Hij was daar al een paar keer eerder geweest – opmerkelijk was dat zijn verblijf in 2004 werd betaald door actrice June Brown, beter bekend als Dot Cotton van de serie EastEnders.

Afgelopen week nam Simon Mott, de oprichter van de kliniek, contact op met Noisey. Hij verzamelde video’s, foto’s en interviews van Pete’s recente verblijf. Hierop is Pete te zien tijdens zijn afkickperiode en in de interviews praat hij over zijn ervaringen in de kliniek, en over de reünie van The Libertines en toekomstige projecten. Hij praat over zijn drugsgebruik en over een aantal incidenten waarbij hij betrokken was afgelopen jaren, waaronder de arrestatie omdat hij heroïne in een bewusteloze fan zou hebben gespoten.

Het is vreemd en soms ongemakkelijk om naar te kijken. Pete ziet er gezond uit maar hij zit duidelijk nog midden in zijn herstel. Hij heeft nog niet de tijd gehad om volledig te reflecteren op zijn nuchterheid, en dat is te zien aan de kwetsbare indruk die hij maakt. Op andere momenten lijkt hij volledig op zijn gemak – hij maakt grapjes over pilates en over schildpadden. Ook zijn er een paar behoorlijk geniale foto’s van hem op een olifant.

In een ander interview dat ook bij Noisey terecht kwam, zegt Doherty dat hij hoopt dat zijn verblijf dit keer zorgt voor een creatieve flow. “Het punt is dat het hier vrij rustig is, dus ik wil niet te veel lawaai maken. Maar ik moet zeggen dat hier wel weer wat oude gewoontes tot leven zijn gekomen. Eén daarvan is dat ik weer plezier heb in gitaarspelen en nummers uit mijn hoofd leren.”

Meer nog dan met spelen is Doherty bezig met het schrijven van nummers – voor het eerst sinds jaren terwijl hij clean is. “Ik heb een aantal goede riffs bedacht, en een paar eenvoudige baslijntjes. Ik probeer de dochter van de baas zo ver te krijgen dat ze gaat drummen, maar op het moment is zij een beetje van de radar. Hopelijk hebben we een aantal nieuwe ideeën de eerstvolgende keer wanneer Carl langskomt, met zijn leren broek en bandana. De man die beweerde dat hij nooit teenslippers zou dragen!”

De kliniek combineert een moderne benadering van revalidatie met Thais spiritualisme. Doherty zegt dat hij zich heeft verdiept in Boeddhistische spiritualiteit tijdens zijn verblijf. “Ik denk dat er een verschil is tussen je aangetrokken voelen tot rituelen en het idee van spiritualiteit – waarvan ik denk dat ik dat ben – en je volledig toewijden aan je geest. Voor mij is het moeilijk om de rest helemaal op te geven. Er is een element van mindfulness waarvan ik denk dat het voortkomt uit de Boeddhistische cultuur. Ik geef het niet graag toe, maar fuck het, ik doe het gewoon: het is eigenlijk gewoon de essentie van het zijn. En niet op die trein stappen van negatieve gedachtes.”

Simon Mott was zelf ooit heroïneverslaafde. Na twintig jaar gebruikt te hebben lukte het hem, na een overdosis toen hij eind dertig was, om clean te worden. Tijdens zijn herstel ging hij werken in afkickklinieken in Thailand en uiteindelijk richtte hij zijn eigen Hope Centre op. Hij heeft al honderden mensen geholpen, van beroemdheden tot grote zakenmannen, en hij pleit voor een verandering in de omgang met verslavingen. Hij is van plan om samen met Pete een Pete Doherty Hope-initiatief op te zetten, waarmee geld ingezameld kan worden om een verblijf in de kliniek voor anderen te kunnen bekostigen.

We spraken met hem over Pete’s verblijf in Thailand.

Wanneer is Pete voor het laatst langs geweest bij Hope Rehab Centre en hoelang is ‘ie toen gebleven?
Hij was hier voor het laatst van 10 oktober tot 19 december. Op dit moment verblijft ‘ie op een eiland hier in de buurt, om wat meer rust te krijgen. Het is een klein eiland waar amper toeristen komen. Elk weekend brengen we onze cliënten daar naartoe. Onze hoofdbehandelaar is nu bij hem.

Over al de jaren dat Pete bij jullie is geweest hebben jullie vast een relatie met elkaar opgebouwd. Was het laatste bezoek van hem anders dan de voorgaanden?
Ja, hij is gemotiveerder en ik merk dat hij bereid is die noodzakelijke stappen te nemen om dit keer echt clean te blijven. Eerst rechtvaardigde Pete zijn heroïneverslaving, hij normaliseerde het – dit noemen we de ontkenningsfase. Er zijn ook behoorlijk wat mensen in de omgeving van Pete die bang zijn ‘nee’ tegen hem te zeggen, die mensen zijn de wanhoop nabij. Op een goeie dag is Pete een fantastisch voorbeeld van een verslaafde die zich hersteld, op een slechte dag neemt de verslaving weer bezit van hem en is er niets en niemand die hem daarvan kan weerhouden.

Op persoonlijk level vind ik Pete een heel goeie gast en kan ik me identificeren met zijn strijd tegen de drugs. Hij is charismatisch en grappig, hij is van nature een entertainer. Ik zal hem altijd dankbaar zijn voor wat hij voor de afkickkliniek en ons team heeft gedaan. We hebben weinig geld, we zijn een goedkope kliniek. We doen dit met een doel: mensen helpen en tegelijkertijd helpt het ons clean te blijven.

Nemen jullie vaker interviews af met mensen die bij jullie in behandeling zijn, of maakten jullie met Pete een uitzondering?
Pete vroeg ons voor een gratis behandeling in ruil voor PR. Daar stemde ik mee in – een paar van deze interviews zijn om die reden afgenomen. Het is niet zo gek om dat te doen. In tegenstelling tot de meeste klinieken in Europa die onder de overheid vallen, maken wij deel uit van een groeiende markt van particuliere afkickklinieken, waarbij marketing belangrijk is om aan voldoende financiering te komen.

Zou je kunnen zeggen dat deze interviews deel uitmaken van het afkickproces, of staat het daar los van?
Ik geloof zeker dat deze interviews Pete hebben geholpen in zijn herstelperiode. Zijn wens is om ook andere verslaafden te helpen om clean te blijven. Het helpt hem om zijn mentale instelling te veranderen door anderen een kijkje te geven in zijn eigen proces.

Je ziet afkicktherapie niet zo vaak op deze manier gedocumenteerd. Hoe denk je dat deze opnames die nu openbaar zijn, van invloed zullen zijn op zijn herstel?
Mensen zoals Russell Brand en veel anderen kiezen er steeds vaker voor om hun strijd met drugsverslaving publiek te maken. Daarmee kun je een voorbeeld zijn voor anderen die ook worstelen met een verslaving. Je helpt elkaar. Door je geheim te delen voel je je deels verantwoordelijk naar de ander toe.

Het is dus een soort AA, maar dan niet langer anoniem?
Klopt, AA staat voor Anonieme Alcoholisten. In eerste instantie was voor anonimiteit gekozen om gelijkheid binnen de groep na te streven, niet per se vanuit privacyoverwegingen dus, al hielp het mensen wel degelijk. In de groep zijn we allemaal gelijk: het feit dat iemand beroemd is of bijvoorbeeld succesvol jurist, maakt diegene niet belangrijker dan een dakloze zonder werk. Daarom werken we met anonimiteit.

Je bent een bekende voorvechter geworden van een nieuwe manier behandelmethode van verslavingen. Is er iets verbeterd als je kijkt naar de therapieën die vanuit de regering worden aangeboden, en aan de publieke houding?
Tot nu toe hebben we veel succes met deze wat meer liberale aanpak die wij herstelcoaching noemen. De oude manier van ‘shaming en blaming’ duwt de cliënt eerder weg dan dat je hem dichterbij brengt. Mensen de ruimte geven om keuzes te maken werkt. Maar vergis je niet, ik ben een voorstander van ‘though love’.

Wat bedoel je met ‘though love’?
Vergelijk het met een bootcamp. Onze cliënten moeten vroeg opstaan, rond zes uur ’s ochtends – ik zeg dan: word wakker voordat je verslaving wakker wordt. Ik geloof in een beter resultaat wanneer fysieke én psychologische oefeningen samengaan. Fysieke therapie is net zo belangrijk als emotionele, dus fitness vormt een belangrijk onderdeel van onze behandeling.

Is het moeilijk om te zien dat cliënten soms terugvallen en weer bij jou terecht komen? Soms is het wel teleurstellend om te zien hoe sommige mensen er echt alles aan hebben gedaan om van die verslaving af te komen, maar toch van de radar verdwijnen. De dood van Rob Skipper (de zanger van The Holloways) door een overdosis heeft me persoonlijk erg aangegrepen. Het wrange is dat Rob juist voelde dat hij op een punt was aangekomen vanaf waar hij de goede kant op kon gaan – maar één slechte beslissing leidde tot een verschrikkelijk resultaat. We konden niks voor hem doen en waren compleet machteloos.

Tijdens zijn laatste dag bij Hope hadden we nog één sessie te gaan. Hij was enthousiast over het feit dat hij clean was en naar huis kon om zijn babydochtertje te zien. Hij was oprecht van plan om de verslaving, en alles wat die had verwoest, achter zich te laten. Ik wist dat hij in het verleden al eens een overdosis had genomen; hij was een echte verslaafde en ik waarschuwde hem voor de terugval die hij zou kunnen krijgen.

Zijn verslaving was te sterk en stak weer de kop op – de mensen die dichtbij hem stonden zagen het klassieke verslavingsgedrag. Maar hij was ook een goedzak, een relaxte gast met het hart op de juiste plek. Hij was een zeer goede en talentvolle artiest, net zoals Pete.

Voor meer informatie over Hope bezoek www.hope-rehab-center-thailand.com

Foto's en video's zijn gemaakt door Liam Thomas