Ronnie Flex laat meisjes huilen op zijn oude middelbare school

De video Zusje van Ronnie Flex is sinds dat ‘ie in januari online is gekomen al meer dan twee miljoen keer bekeken. Het nummer gaat over hoe de hij terugkijkt op zijn middelbare schoolperiode. Die bracht hij voor een deel door op Roncalli in de Rotterdamse wijk Prins Alexander, niet ver van waar hij woonde in Capelle aan den IJssel. Hij was een stille, en op zijn vijftiende zoende hij voor het eerst met een meisje. Natuurlijk wilde hij dat dat eerder zou gebeuren, maar het lukte hem gewoon niet. Iedereen was al wel een beetje bezig met de liefde, maar geen meisje zag Ronell Plasschaert staan. Later werd hij - en is hij nog steeds- vrienden met Gers Pardoel en Mr. Polska die hij leerde kennen via een talentenjacht van 101 Barz. Toen zij bekender werden, sleepten ze hem mee naar optredens en vroegen ze hem voor gastbijdrages. Van jochie die de featurings deed, is Ronnie sinds Tankstation (2013) een entiteit geworden. En hoe ironisch, dankzij Zusje lijkt hij echt door te schieten richting #fame. Hij is niet meer die gast uit de tweede klas, toen hij nog een kleine jongen was met een broodtrommel onder zijn arm. Er staat nu een rij met heel veel meisjes voor hem klaar. Nu is het Mr. Polska die de featuring doet. Dus wat is een betere plek om met hem af te spreken dan zijn eigen oude middelbare school? Het bleek ook meteen de beste spot om zijn sterrendom te zien exploderen. We spreken af bij de poort, tevens de plek waar hij ooit is begonnen met rappen, vertelt hij. Er kwamen dan jongens om hem heen staan van de naastgelegen school, waar vooral voetballers op zaten, zoals Leroy Fer en Georginio Wijnaldum. Met hen vormde hij een groep gasten, met wie hij battlede op straat. Eén iemand beatboxte, de rest rapte. “Eigenlijk was het zo nep. Ik weet niet of kids dat nu eigenlijk nog doen. Het was een gekke tijd.” De eerste kids, drie meisjes en een jongen, komen naar hem toegelopen. Ze zagen hem al staan, en nu willen ze met hem praten. Niemand is verlegen, ze kletsen met hem alsof ze bij elkaar in de klas zitten. Er komen nog meer scholieren bij staan. De klas die aan de raamkant les heeft, krijgt iets in de gaten. Meisjes beginnen te gillen. Eentje huilt omdat ze met hem op de foto mag, later volgen er nog twee die. Ronnie vertelt over zijn oude mentor, die boze man. Vanaf dan begint de onophoudelijke vraag: mag ik met je op de foto? Noisey: Dit is wat je dus tegenwoordig doet wanneer je over straat loopt.
Ronnie Flex: Op de foto gaan, ja. Ik vind dat superleuk. Ik wou het altijd al, dat ik op een dag op straat zou lopen en mensen met me op de foto wilden. Vrienden die ook bekend zijn zeggen: ‘loop ik in pyjama over straat, dan heb ik er geen zin’. Ik ben het tegenovergestelde. Ik vind het altijd heel leuk. Ik kan muziek maken, ik kan een clip maken, maar op straat krijg je pas die waardering terug. Van één miljoen views op YouTube merk je weinig, op straat merk je pas echt dat je muziek iets betekent. Hoe vaak gebeurt het nu?
Ik zeg je eerlijk, eerst was het echt niet zo. Vorig jaar had ik ook al wat clips uit, maar toen werd ik echt nog niet herkend. Maar sinds Zusje word ik heel vaak herkend. Ik ben echt blij. Dat nummer gaat over je tijd op deze school, over dat er geen meisje naar je omkeek. Zit het nog zo diep?
Ik schrijf gewoon altijd over dingen die in mijn leven spelen, maar dat nummer is al zo oud. Ik heb het vier jaar geleden geschreven, toen had ik nog die inspiratie. Nu zou ik daar niet meer over schrijven. Het is ook vaak zo dat als ik ergens over heb geschreven, het daarna gelijk klaar is. Als het kwart voor twaalf is, zegt de manager van Ronnie dat we beter naar binnen kunnen gaan. Over een kwartier is het pauze en als iedereen dan in de gaten krijgt dat Ronnie Flex op hun schoolplein rondloopt, zullen ze gek worden. We gaan naar de schoolkrantredactie; acht meisjes en één jongen zitten klaar in een lokaal op een klein gymbankje. Om de beurten stellen ze een vraag van een blaadje waar iedereen eenzelfde kopie van heeft. De enige jongen zit in de hoek van het lokaal, en het is duidelijk te merken dat Ronnie Flex niet zijn favoriete artiest is.

De jongen is de enige die niet fan is van Ronnie Flex en misschien wel daarom wordt hij - logisch ook wel- keihard genegeerd. Het doet een beetje pijn als blijkt dat kids van twaalf en dertien jaar oud de betere vragen stellen dan Noisey. Hier een greep uit het interview. En besef je goed, zonder hen had je nooit geweten dat Ronnie in de Albert Heijn heeft gewerkt. Schoolkrantredactie: Welk liedje vind je zelf het beste?
Ik weet niet of jullie het kennen: In Een Jet. Die clip is hier ook in de buurt geschoten, in Capelle. Daarom is dit lied ook zo belangrijk voor mij. Hoe waren je cijfers?
Weet je wat ik altijd heb gehad? Als iets me interesseerde, was ik er ook echt goed in. Maar als iets me niet interesseerde, kon ik me moeilijk concentreren. Wiskunde, natuurkunde, techniek, ik was er echt slecht in. Geschiedenis en aardrijkskunde vond ik nice, echt hoge cijfers. En gym. Hoe kom je aan de naam Ronnie Flex?
Zo, volgens mij heb ik dat gewoon zelf bedacht op een dag man. Ik rapte dat gewoon een paar keer. Eerst rapte ik onder mijn eigen naam, Ronell heet ik zeg maar. En volgens mij is Ronnie Flex er op een gegeven moment gewoon ingerold. Is er veel veranderd in je leven sinds je rapper bent?
Ja, dat ik iets te doen heb. Vroeger werkte ik bij Albert Heijn, toen had ik niet echt iets te doen. Nu ben ik tenminste bezig. Dat is belangrijk. Dat als je een beetje ouder wordt, je met iets bezig bent. Veel mensen blijven hangen. Veel werk dus, en het verschil is natuurlijk dat mensen me een beetje herkennen. Het is gewoon… Ik weet niet man, soms ben ik moeilijk in antwoorden. Er is in principe niet veel veranderd. Ik ben nog steeds dezelfde persoon. Het hele interview duurde zo’n vijftien minuten. Het dubbele werd erna uitgetrokken voor selfies en handtekeningen. Dan gaat de bel voor de pauze en zijn manager blijkt geen woord te hebben gelogen. Iedereen wordt echt gek als ze zien wie er door de gangen van hun school loopt. Iedereen begint te gillen en aan elkaar te trekken, om maar dichter bij de beroemdheid in de buurt te komen. Buiten staat een jongen, hij oogt als een vierdeklasser, die brutaal vraagt: “Ronnie, heb je vijftig cent?” Automatisch grijpt Ronnie naar zijn broekzak. Hij haalt er vijftig cent uit en geeft hem aan de armoedzaaier. De vrienden van de jongen, die hem aanspoorde om de vraag te stellen, lachen hard. Ronnie lijkt het niet in de gaten te hebben dat er met hem wordt gedold. Vraag je wat aan hem, dan neemt hij je serieus. En met net zoveel geduld gaat hij met je op de foto, met altijd die arm om je heen en die grote glimlach. Hij lijkt een geboren artiest. Frans Bauer is er niks bij. Noisey: Waar luisterde je naar toen je hier op school zat?
Ronnie Flex: Ik luisterde veel naar hiphop van toen. Sowieso Nederlandse hiphop, dat merk je nu ook bij de kids. Er gaat een nieuwe wereld voor je open. Mensen die zeggen wat ze willen, en je hoort dingen die je nooit hebt gehoord. Lange Frans & Baas B, Brainpower en The Opposites waren voor mij wat ik en Polska nu voor de kinderen zijn. Disstracks en zo, ik kende dat niet, het was echt een verrijking. Daarvoor wist ik nooit wat ik wilde doen. Ik wist altijd wel, vanaf mijn achtste of zo, dat ik wilde acteren of presenteren, of iets in die richting. Maar toen kwam rap en dacht ik: dit is wel echt de shit man. Ik dacht ook meteen dat ik goed was, maar dat was niet zo. Had je hier je eerste optreden?
Ja, ik heb nog opgetreden op een schoolfeest hier, man. Dat was gewoon die lol. Dan stonden we met zijn zessen of zevenen en iedereen ging rappen, beats maken, niemand kon het en toch gingen we gewoon optreden. Het was allemaal heel speels. De reacties? Mensen begonnen te juichen. Het maakt vaak niet uit wat je doet, mensen om je heen gaan je toch supporten. Alleen al om het feit dat je iets doet. Daardoor ben ik ook door blijven gaan. Mensen hier hebben me gesupport. Het begint in het klein, je krijgt direct waardering en dat wordt op een gegeven moment groter.” Je album komt eraan. Wat gaan we horen?
Het is een verzameling van verhalen over mijn leven. Het zijn nummers die ik heb geschreven tussen mijn zeventiende en eenentwintigste levensjaar. In die jaren maak je veel dingen voor het eerst mee. Je verandert. Mijn album gaat over dingen die je meemaakt als je volwassen begint te worden, want dat word ik man. Ik ben het echt zat. Ik slaap elke avond om twaalf uur, of ik val om half elf in slaap en word ik de dag erna om half negen wakker, als een oude man. Mijn gezicht wordt dikker. Ik heb gewoon heel veel dingen gedaan. Alcohol, drugs. Ik beleefde dingen waar misschien studenten wel tot hun vijfentwintigste over doen. Die heb ik in een paar jaar meegemaakt. Er zijn echt niet veel party’s waar je mij nog mee naar toe kan nemen om indruk op me te maken. Ik heb zoveel gesneuveld.