Het MySpaceprofiel van Kesha uit 2008 is beter dan de Snapchat van DJ Khaled

Er was eens een tijd waarin niemand cool was op het internet. Dat is misschien moeilijk te geloven sinds we eraan gewend zijn om onze sociale media te behandelen alsof het kleine musea zijn, die alleen de beste gedeeltes van ons leven (door een filter) laten zien. Dingen waar we ons zelf beter door voelen, en andere mensen juist slechter. ‘Kijk naar deze lo-fi-foto van mijn idiote cactusverzameling’ of ‘Kijk, mijn hand rust losjes op een koffietafelboek over de geschiedenis van de zeemanstatoeages’.

Tegenwoordig zijn social-mediapagina’s net als scheten: niet te harden, behalve als het die van jezelf zijn. Een decennium geleden was het een ander verhaal – een onschuldiger verhaal. De enige trollen die je kende kwamen uit Lord of the Rings, we hadden geen hyperzelfbewustzijn, en er was maar één enorm platform waar we alles op deelden; en dat was MySpace.

We gebruikten X’en in onze naam en plakten ‘zzz’ aan elk mogelijk woord vast. We publiceerden zes persoonlijkheidsquizzen per dag en gebruikten woorden als ‘after-sekshaar.’ We zagen er vreselijk uit, chatten vreselijke dingen, en alles was prachtig – het waren gouden tijden. En het beste was nog dat beroemde mensen het ook deden.

Tegenwoordig voelt het alsof beroemdheden rechtstreeks vanuit de baarmoeder onze tijdlijn op worden geslingerd, waar we zien hoe ze in een bijzonder knap pak handen schudden met iemand als Obama. Daardoor vergeten we even dat Tom Hardy van Mad Max ooit pathetische dingen in zijn MySpace-bio schreef als ‘Mijn hoofd is net een gevaarlijke buurt waar ik nooit in moet rondlopen, tenzij er een volwassene meegaat’, of dat Kim Kardashian ooit lelijke selfies maakte en online plaatste.

Kesha werd door Noisey eerder omschreven als ‘het perfecte voorbeeld van een rebelse vrouw’. Ze is de onafhankelijke ik-ga-de-hele-nacht-uit-en-kom-om-6-uur-’sochtends-thuis-vrouw die haar tanden poetst met whisky en haar eigen problemen oplost. Ze is een meester in roekeloosheid en sprak open over haar seksualiteit, depressie en eetstoornissen. Het gebeurt niet vaak dat iemand in staat is om zijn of haar persoonlijkheid en imago goed te houden op weg naar een mainstreamcarrière, maar Kesha is zo sterk als de duivel, en dat is ze altijd al geweest; we hebben zojuist ontdekt dat ook haar MySpace-profiel uit 2008 ijzersterk is. Kijk zelf maar.

Zie hier: een zelfontworpen template dat ‘gold cash’ heet en is gemaakt op pimp-my-profile.com en dat bestaat uit dollartekens, dollartekens en dollartekens. Haar url is ‘keshaishot’ en in het stukje waar de meeste mensen ‘vrouw, 21 jaar’ of zoiets invullen, schreef zij ‘k$.damnit.wit afog machine&lazerlight show’. Het is gewoon de geweldigste collectie van creatieve besluiten sinds Duitse kunstenaar Gerhard Richter de cover van Daydream Nation van Sonic Youth heeft ontworpen.

Ook leuk: onder het kopje bandleden heeft ze ‘eddie murphy’ gezet – en ook alleen dat.

Deze bio opent als een Slipknot-concert, en het wordt daarna alleen maar beter. Wie is er eigenlijk niet bezig met ‘bj’s en trash-stash’? Wie wil er nou niet opscheppen over ‘een heleboel bitches’? Wie heeft er nog nooit van gedroomd familie te zijn van een Hall of Fame-rockster? Wat als deze bio gewoon een lijst is van dingen die we allemaal wel willen, maar die we liever niet hardop zeggen?

“My music is rad”; “I’m fucking rad”; “I’m taking over”: deze pagina bevat meer zelfbevestiging dan de discografie van Kanye West. Het is de grootste inspiratiebron voor Shia Labeoufs ‘Just Do It’-speech. Kesha was gewoon de DJ Khaled van 2008, en is dat waarschijnlijk op een iets lager pitje nog steeds. Bovendien sluit de sectie af met een foto van een kat verstopt in een toilet.

Het is verfrissend om iemand tegen te komen die ook gewoon z’n hele iTunes-bibliotheek in het hokje ‘Influences’ heeft gezet. In mijn geval was het toen ik nog in mijn muzikale beginjaren zat en ik nog niet ‘mijn mensen’ had gevonden en ik dus maar alles op MySpace zette in de hoop dat mijn soulmates wel naar mij zouden komen (ik wacht nog altijd). Maar Kesha heeft geen tijd voor zo’n identiteitscrisis – bij haar gaat het gewoon om een muzikale encyclopedie. De lijst is zo uitgebreid dat ik helemaal moest uitzoomen om een screenshot te maken en zelfs dan moest ik er nog twee maken om het meeste, nog niet eens alles, erop te krijgen. Jawbreaker, Casiotone for the Painfully Alone en Ornamental Wigwam? Dit zijn geen willekeurig erin geplempte referenties van iemand die cool wil lijken, het zijn de bekentenissen van een popster die haar tienerjaren alleen op haar kamer heeft doorgebracht terwijl ze zich onderdompelde in de vreemdste en verdrietigste uithoeken van de muziek. Vind maar eens een andere artiest die een Top Two Billboard-single heeft gehad in de laatste vier jaar én die Butthole Surfers en Afrika Bambaata als invloeden opnoemt. Die is er niet.

Kesha, kom alsjeblieft naar de popquiz van Noisey volgende kerst, je maakt waarschijnlijk iedereen af.

Er is geen enkele gemene reactie te vinden op Kesha’s MySpace uit 2008. Niet eentje. Best verbazingwekkend als je weet dat een van de grootste discussies van het afgelopen jaar ging over vrouwelijke artiesten die eindelijk een keer terugscholden richting hun internethaters. Nog maar een paar dagen geleden moest een black-metalartiest haar messengerfunctie afsluiten omdat ze zo veel opmerkingen kreeg. Het zegt misschien meer over het misogyne karakter van sociale media dan specifiek over Kesha, maar kijk hiernaar en beeld je in dat we in een wereld leven waarin de meeste mensen die online contact met je maken dat doen om je te zeggen dat je muziek hen gelukkig maakt. Onvoorstelbaar toch?

Deze zin hoor je wel vaker, maar wordt pas echt betekenisvol wanneer je het over MySpace hebt: ‘what a time to be alive’.

Makkelijkere tijden.

Simpelere HAIMs.

Niet veel mensen weten dit, maar Kesha deed al aan ‘je moeder’-grappen toen Blink-182 met sabbatical was.

Dat was het. Shout out naar Kesha om de boel real te houden.