Rik Annema hangt met Skrillex en schrijft hits voor Zuid-Koreaanse boybands

De Amsterdamse songwriter Rik Annema heeft twee bizarre jaren achter de rug. Hij maakte samen met zijn vaste schrijfpartner Cimo Fränkel een wereldhit samen met Kris Kross Amsterdam (Sex), werkte met Skrillex in Seoul, en hielp boyband NCT 127 naar nummer één in Zuid Korea, waarbij die groep ook in de World Music-charts van Billboard belandde.

Misschien ken je Rik nog wel als zanger en gitarist van de indierockband A Silent Express, toen hij nog droomde van een leven als rockster. De band kwam ver (Will I Be Around was in 2010 de meest gedraaide single op 3FM), maar de echte doorbraak bleef uit. Rik verlegde zijn focus. "De dancewereld zat tweeënhalf jaar geleden in een overgangsfase, die guys hadden ineens echte liedjes nodig. Toen dacht ik: daar zit de ruimte, let's go", vertelt hij mij terwijl we wat dronken in een Amsterdams café.

Hij had al snel door dat Nederland een te kleine markt was. "Tenzij je zoals John Ewbank alle hits voor Marco Borsato schrijft, dan kan het wel. Wij worden hier eigenlijk gedwongen om de grens over te gaan, anders lukt het niet." Zijn respect voor jongens als Afrojack is groot; zij hebben de deuren wagenwijd opengezet. Nederlanders worden ineens heel serieus genomen in de internationale muziekwereld. Zeker als je zoals Rik co-writer bent van Sex, een liedje met bijna vierhonderd miljoen streams op Spotify.

Noisey: Hebben Cimo en jij jullie status aan Sex te danken?
Rik: Ja, aan Sex én aan het feit dat we een hele lange stroom van internationale releases op alle grote labels op onze naam hebben staan. We hebben ook succesvolle onafhankelijke producties gedaan, maar met een groot label werkt alles op internationaal niveau toch wat beter qua promotie en radio. Ik krijg heel vaak de vraag: vind je die commerciële muziek nou echt leuk? Maar ik ben altijd verslaafd geweest aan pure popmuziek. Het is gewoon mijn ding. In mijn wereld maken mensen die shit. Het is ónze shit. Dat wordt vaak niet echt begrepen.

Ben jij loonslaaf of word je hier rijk van?
De publisher, in mijn geval BMG, heeft een derde van het copyright en ik de rest. Voor die derde financieren ze mij. Een publisher kijkt natuurlijk naar wat er nog binnenkomt en ze kennen de waarde van hun schrijvers als geen ander. Als je hits schrijft kun je goed geld verdienen en hoef je steeds minder dingen te doen die je niet wil doen.

Heb je dan dingen gedaan die je liever niet had gedaan?
Anderhalf jaar geleden had ik een kleine deal met BMG en moest ik op een gegeven moment alles doen: Nederlandse liedjes, schlagers en dat soort shit. Cimo werd gemanaged door Rik Haayen, waarmee we toen een nieuwe structuur hebben gebouwd. De meeste schrijvers schrijven een liedje en pitchen dat bij een artiest. Wij doen heel veel dingen in opdracht en spreken gewoon een schrijftarief en productietarief af. Maar daar verliezen we niet het copyright mee. Soms wagen we een gok. Dit jaar komt er een plaat met Skrillex uit. We lieten hem een liedje horen dat we geschreven hadden, hij vond het cool en heeft het geproduceerd waar we bij waren.

Sorry, maar hoe beland je met Skrillex in de studio?
Dat was een toevalstreffer. Ik had samen met Jantine Heij het openingslied voor dancefestival Ultra in Seoul geschreven. De mensen van SM Entertainment, de grootste speler wat betreft Aziatische popmuziek, vonden dat heel tof. Zij willen graag internationale dance naar Azië halen. Daarom waren ze op zoek naar schrijvers die hier voor grote dancelabels als Armada en Spinnin' werken en zijn ze bereid om grof geld te betalen voor producties van Skrillex. Toen ze ons vertelden dat Skrillex in Seoul was en dat ze ons aan hem wilden koppelen, zijn we daar halsoverkop heengegaan en hebben we samen tien dagen lang heel veel platen voor Aziatische artiesten gemaakt.

''Sex'' van CheatCodes & KrissKross heeft inmiddels ook nog 79 miljoen views op YouTube.

Hoe is Skrillex?
Hij is iemand die heel intuïtief werkt, geen meesterbrein achter de piano of zo. Hij weet gewoon wat werkt, is extreem snel en heeft een workspirit van hier tot Tokyo, dat is niet normaal. Hij zit de hele dag in de studio, slaapt vervolgens hier en daar een uurtje, gaat ergens draaien en komt 's nachts weer naar de studio. Ik heb bizarre dingen met hem meegemaakt. Hij is een perfectionist als het aankomt op geluid. Er stond in Seoul een speakersysteem van twee ton, zegt hij: "Ik voel het niet. Het klinkt niet zoals het moet klinken." Moest die hele studio even omgebouwd worden.

Sta jij daar dan met open mond naar te kijken?
Hij is wel echt iemand. Toen wij hem ontmoetten had hij al die Justin Bieber-platen al gedaan. Zijn status is torenhoog. Het mooie aan hem is dat hij schijt heeft aan wie welke status heeft. Je merkt aan de professionals in deze business dat ze heel erg gewend zijn om in die sessiewereld te zijn. Dan maakt het op een gegeven moment niet meer uit wie wie is.

Waarom wilde je naar Azië en voor wie schrijf je?
Toen wij gingen werken in Azië vroegen veel mensen zich af waarom. Er zijn nog steeds veel Nederlandse songwriters die het niet willen. Maar Azië is gewoon de fucking future. Het is niet voor niks dat ook Skrillex daar wil werken. Hij doet het niet alleen maar voor het geld. Het is ook proberen om in die markt een rol te spelen. Wij hebben in opdracht van SM Entertainment nummers geschreven voor de boyband NCT 127. Dat NCT-project is een superweird concept dat hier nooit verzonnen zou kunnen worden. Ze creëren eerst een heel verhaal om die jongens heen en als ze dan losgaan is het ook meteen domination. Er is echt een grote markt voor, zelfs kids in Los Angeles luisteren ernaar. Ik heb soms het idee dat het een nieuwe subcultuur aan het worden is. Het wordt hier op de radio natuurlijk niet serieus genomen, maar als je naar Korea gaat is het gewoon de hele dag op tv.

Hoe weet jij wat Aziatische pubers willen horen?
Door daar heel veel te zijn en aan dat soort muziek te werken. Toen wij nog in Nederland aan het schrijven waren, vonden ze het wel goed, maar niet zoals zij het wilden. Dus hebben ze ons daarheen gehaald om te laten zien hoe zij het doen. De A&R's komen tijdens de sessies de hele tijd langs om te kijken of het wel de goede kant opgaat. Het is echt fucking serieuze business daar.

Het nummer ''Heartbreaker'' van NCT, waaraan Rik heeft meegeschreven.

Waar merk je dat aan?
Wij kwamen daar in het SM Entertainment-gebouw in Seoul. Alles is intern. Onderin zijn grote dansstudio's, waar die boy- en girlbands de choreografieën instuderen, daarboven zang-, schrijf-, productie- en mixstudio's. Een plaat kan meteen doorgezet en afgemixt worden. Daarboven zitten de A&R's. Toen wij onze songs klaar hadden aan het eind van de week, werden er stoelen opgesteld in de studio. De hele A&R afdeling zat daar met allemaal formulieren die songs te raten. Kijken of het iets was voor artiest A of B.

Schrijf je dan ook anders in Azië?
Liedjes zijn gewoon liedjes, een melodie en akkoorden. Die kun je op honderdduizend manieren aankleden. Die k-pop klinkt zo vreemd omdat het heel weird geproduceerd is. Ze houden daar van veel variatie, veel melodielijnen. Dus dan probeer je daarop te focussen. De grootste schrijver van dit moment is Max Martin. Zijn liedjes zijn onderling niet zo heel verschillend, maar de producties wel. Hij weet: in het Europees-Amerikaanse territorium gaat het erom dat de liedjes heel minimalistisch zijn. Wij zitten in Azië juist op een hele andere trein.

Hoe ziet de popwereld er daar uit?
Als één van die jongens van NCT iets op Instagram post, heeft hij zo honderdduizend likes. Zelfs op persoonlijk niveau zijn die guys al booming, en ze zijn nog niet eens een jaar geleden gelanceerd. Ik weet niet hoe ze het doen. Er zijn warenhuizen in Zuid-Korea die alleen maar producten rondom k-pop verkopen. Daar worden jonge meisjes opgemaakt als hun idolen en kun je van alles kopen rondom die artiesten: zweetbandjes, mokken, snoepjes, alles.

Verschrikkelijk nep toch?
Dat vinden ze daar niet erg. Als het hier in Nederland ook maar iets te gemaakt is, trekken mensen het niet. Maar wat is authentiek? Als ik vraag wat mensen vinden van een Motown-plaat van Diana Ross, dan zegt iedereen dat het geniaal is. Maar die is op precies dezelfde manier tot stand gekomen! Ook Motown was een songfabriek. Daar zat één band die alles speelde en een paar schrijvers die alles schreven. Daarom is Michael Jackson ook bij Motown weggegaan. Die wilde zelf de controle hebben en had het gevoel dat hij daar goed genoeg voor was.

Maar vind je de muziek die je maakt wel leuk?
Toen ik jong was luisterde ik naar hele uiteenlopende muziek. Dat ging heel ver; van jazz en zware seventies-shit zoals Tangerine Dream, tot de gaypop van Culture Club en Spandau Ballet. Het maakt me gewoon geen bal uit. Ik luister muziek voor mezelf en niet om anderen te pleasen. Veel mensen willen graag laten zien hoe goed hun smaak wel niet is. Bij mij is dat op een gegeven moment omgedraaid – ik geniet ervan om dingen te luisteren en maken die andere mensen tacky vinden. Ik denk dat heel veel mensen stiekem van dingen genieten, ook buiten de muziek om, die eigenlijk een beetje fout zijn. Ik heb daar geen problemen mee.

Ben je rijk geworden door Sex?
Nou, we verdienen er zeker goed aan. Het voordeel is dat we geholpen hebben aan de productie en er daarom copyright op hebben. Dan komen de inkomsten van twee kanten. We moeten het wel met veel mensen delen, maar dat is eigenlijk bij alle internationale hits zo. Ik werk nu in Engeland met een paar gasten die veel voor Simon Cowells label doen. Die tracks zijn hier geschreven, maar omdat zij er ook aan produceren, krijgen ineens zes mensen de credits in plaats van twee. Je kunt wel zeggen 'fuck jullie, we willen het alleen op onze naam', maar wij hebben hun contacten nodig. Er zijn altijd van die bolwerken waar het moeilijk binnenkomen is, al is het een klein wereldje. Jongens die ik in Seoul zie, zie ik ook in Los Angeles, Berlijn of hier in Amsterdam."

Het klinkt alsof je heel strategisch te werk gaat.
Er wordt in de muziekindustrie heel veel geklaagd dat er zo weinig in te verdienen is. Het is ook een moeilijke business, tenzij je een beetje snel kunt denken en weet wie je moet benaderen. Dat is gewoon niet voor iedereen weggelegd. Soms moet je de ene klus doen om de andere klus te krijgen. Als je zo denkt, kun je best ver komen. Ik heb nu als songwriter heel veel ijzers in het vuur. Als project A niet lukt en project B wel, dan kan ik die tegen elkaar wegstrepen.

Wat is je droom?
Een liedje voor Justin Bieber zou fantastisch zijn. Met zijn management hebben we goed contact, omdat Martin Garrix bij hetzelfde management zit. Garrix heeft net een label opgezet onder Sony waar wij een paar tracks voor gaan doen. Alles is gereed om dat soort dingen in te koppen. Het belangrijkste is en blijft dat je de allerbeste songs moet hebben. Songs schrijven zal altijd wel een beetje hetzelfde blijven, alleen de beat verandert. Dat is ook het leuke eraan. Heel veel liedjes waar journalisten bij OOR nu heel hard op schijten, zouden ze wel goed vinden als ze waren opgenomen door Will Oldham.