Nu ik bijna dertig ben, blik ik terug op een teleurstellende periode. Het is geen deceptie in de zin van 'ik ben eenentwintig en ik besef dat ik nooit profvoetballer word'. Het is niet in de geest van 'ik had nooit verwacht dat ik op mijn vijfentwintigste nog bij mijn ouders zou wonen' en het heeft ook niks te maken met het gevoel van 'ik ben negenentwintig, niet van plan om binnenkort te stoppen met feesten en daarom zie ik Fatboy Slim nu als een geschikt rolmodel'. De teleurstelling heeft te maken met het feit dat ik als twintiger constant een stemmetje in mijn hoofd had dat zeurde dat ik mijn beste jaren aan het verspillen was.
Advertentie
Deze periode als twintiger is te verdelen in twee aktes. Aan de ene kant keek ik altijd naar de klok. Elke verstreken minuut betekende dat ik weer minder tijd hoefde te investeren in een kantoorbaan die ik oprecht haatte, maar waar ik wel genoeg verdiende om geen ontslag te nemen. Aan de andere kant bracht ik mijn mooiste momenten door in clubs, op huisfeestjes en festivals. Ik genoot van het weekend – de zonnestraal op een bewolkte dag. Het was het enige waar ik naar uitkeek, van het moment dat ik maandag met een drugskater aan de week begon tot het moment dat ik vrijdag om half zes – en geen seconde later – met voorpret het kantoor uitliep.Als er één nummer is dat het gevoel van eindeloos wroeten door de pieken en dalen van het leven om uiteindelijk verlost te worden in het weekend perfect vertolkt, is het Weak Become Heroes van The Streets, de derde single van de klassieker Original Pirate Material uit 2002. Ook al heeft Mike Skinner het over zijn eigen clubervaringen, klinkt de boodschap van het liedje universeel voor iedereen die ooit is uitgeweest. De muziek op de feesten is misschien veranderd en de kleren wat strakker, maar het gevoel dat je hebt als je met onbekenden in een willekeurige ruimte doorhaalt is nog precies hetzelfde. Graaf goed in je herinneringen en luister de track hieronder als je me niet gelooft.
Nadat de warme pianoloops inkomen, vat Mike Skinner op een nuchtere en effectieve manier wat zo speciaal is aan feesten. Dat gevoel dat je iemands leven kent, maar niet zijn naam. Dat gevoel dat op zo'n moment alles en iedereen gelijk is. Natuurlijk is iedereen aan de drugs, maar de combinatie van feromonen en verschuivingen in serotonineniveaus creëert een unieke sfeer. Het is een plek waar iedereen zonder gêne kan zingen en dansen, en waar niemand bang hoeft te zijn dat hij bekeken wordt. Iedereen heeft het naar zijn zin. Het is een wereld waar we allemaal bij elkaar komen, onszelf in het moment verliezen en alle problemen even kunnen vergeten.
Advertentie
Als twintiger leefde ik voor dit soort momenten. Dat waren de nachten waarop ik me jong voelde. Op mijn werk kon het niemand schelen wat ik in mijn vrije tijd uitvrat, zolang ik doordeweeks goed genoeg functioneerde om het bedrijf geld op te leveren. Ik speelde daar de rol van verantwoordelijke volwassene. Ik moffelde mijn echte persoonlijkheid, drang naar vrijheid en geluk systematisch weg. Natuurlijk streefde ik vrijheid na, maar het voelde altijd als iets wat pas na een jaar of twee kon. Op het moment zelf was er altijd een project/deadline/factuur waar ik me op moest focussen. Mijn ziel mocht alleen buitenspelen als ik met vrienden was en gekke dingen uithaalde. Door dit soort nachten voelde ik me weer mens.Wie op zo'n manier leeft, krijgt snel het gevoel dat het leven aan hem voorbij gaat. Niet iedereen die regelmatig uitgaat kan zijn leven eraan wijden. We kunnen niet allemaal promotors, dj's of muzikanten zijn. Voor de meesten van ons is uitgaan niets meer dan zes uurtjes escapisme.
Weekendstrijders kijken vooruit, maar halen bijna nooit het beste uit het moment. Precies dat gaf mij een angstig gevoel. Ik was nooit blij met wat ik deed of met wat ik had, zelfs als ik aan het feesten was. Er was altijd wel iets wat beter kon: een grotere rave met bekendere dj's, een beter feestje met meer drugs, een leukere vriendengroep, een beter appartement, een hoger inkomen, een beter leven. Als ik nou eens de tijd had genomen om dingen te waarderen, was ik misschien niet door zoveel vriendinnen heen geraasd, had ik niet zoveel belangrijke contacten verbroken en had ik niet zoveel tijd verspild.Net zoals in de laatste verse van Weak Become Heroes eindigde deze periode in mijn leven met een realisatie. Er is altijd die ene rave die niet even goed voelt als die daarvoor of die comedown die zo hard inslaat, dat je wel kritisch op je leven moet terugblikken. Alles is misschien hetzelfde gebleven, maar toch zijn er zes of zelfs tien jaar verstreken.Toch geeft het leven je uiteindelijk altijd iets om dankbaar voor te zijn. Ik heb zelfs in die donkere periode onvergetelijke momenten gehad en vrienden voor het leven gemaakt. Het voelde op het moment zelf misschien als een waas, maar achteraf heb ik er geweldige herinneringen aan overgehouden. Het razen door de weekenden, zomers en relaties heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben en daar en ik dankbaar voor. Net zoals de meesten van ons, zal ik nooit echt iets bijzonders bereiken. Ik ben waarschijnlijk gewoon een stipje in de geschiedenis van de mensheid, maar zelfs als dat het geval is, ben ik altijd meer dan dat stipje als ik leuke mensen om me heen heb en een fucking goed feestje pak. Wanneer er bas, drugs en liefde in de ruimte is, doet de negativiteit er plotseling niet meer toe.