Ik stond zaterdagavond op een veldje naast de RAI met 50 andere gabbers. Voor een herdenkingsdienst.

Het is zaterdagavond, een uurtje of acht, en ik sta te verkleumen op een drassig veldje naast de RAI in Amsterdam. Om mij heen staat een gezelschap met kleurrijke Aussies aan, nauwkeurig gepoetste Nike’s en een opvallend gebrek aan haar op het hoofd. Er is hier een herdenkingsdienst gaande.

Voor een feestje.

Vorig jaar kwamen op deze plek enkele tienduizenden bij elkaar voor de allerlaatste editie, The Final Exam, om nog een keer te laten zien waarom dit feest toch goddomme het hardst was. Nu, een jaar later, sta ik er weer. Maar dan nu dus voor een herdenkingsavond. Voor Thunderome.

Ik ben zelf Thunderdome fan (die tattoo komt nog). Toch vraag ik me af, terwijl ik hier zo sta, wie in vredesnaam op dit idee kwam. Zou ik er serieus huilende gabbers, bloemetjes en kaarsjes aantreffen?

Het is ook voor mij een jaar geleden dat ik voor het laatst over dit gras liep. Er lopen gabbers met gele hesjes rond, om aan te tonen dat zij een EHBO-diploma hebben. Er schijnt zelfs toestemming te zijn gevraagd bij de gemeente. En dat allemaal voor een feestje dat er niet meer is. Vanavond geen grote lasershows, maar het licht van mobieltjes en koplampen. Vanuit een donkergekleurde auto een paar meter verderop schalt The Thundertheme van The Dreamteam uit de speakers. Er hangt een gemoedelijk sfeertje, er worden oude flyers verkocht en er gaan biertjes van hand tot hand.

Op Facebook hadden meer dan 400 gabbers zich aangemeld voor de wake, maar van de meesten is geen spoor te bekennen. Ik gok dat we uiteindelijk met zo’n 50 man zijn. Dit zijn de mensen die ik normaal gesproken alleen tegenkom in een bedompt rookhok, of tegen wie ik moet schreeuwen om me verstaanbaar te maken. Zij zijn net als ik ook de hondstrouwe Thunderdome fanaten die zich er nog niet helemaal bij neer hebben gelegd dat het er niet meer is.

Ik spreek een van de organisatoren, Joa: “Je kan toch blijven houden van iets dat er niet meer is? Het is niet alleen een feestje. Het is veel meer dan dat. Het Thunderdome-gevoel, dat is niet in woorden te vatten.” Dan komen er vier auto’s aangescheurd, zo het grasveld op. Joa en z’n gele hesjes rennen erheen. Het laatste wat hij tegen me zegt: “We moeten de boel wel netjes houden!” Honderd meter verderop staan twee figuren in beveiligings-tenue toe te kijken, vermoedelijk van de RAI zelf. Na een kwartier keren ze weer om.

Na een half uur wordt er een speech gehouden door Sietse, beter bekend als MC Da Mouth of Madness. “We moeten niet rouwen om wat weg is, maar juist vieren wat het ons heeft gebracht. SFX plukt nu de vruchten wat wij met z’n allen hebben opgebouwd. Tijden veranderen, en misschien is het maar goed zo.” De naam van het Amerikaanse bedrijf dat recentelijk ID&T opkocht zorgt voor wat verontwaardiging. ‘Die Amerikanen’ zijn niet zo populair hier, al halen de meeste aanwezigen gelaten de schouders op. Beter dat het nu voorbij is, dan dat het ‘kapot gaat aan winstbejag’.

Er wordt niet gehuild zoals vorig jaar, en niemand wordt boos. De bijeenkomst is er meer vanuit een teken van respect, een kleine bevestiging dat de Wizard nog steeds in leven wordt gehouden.

Dan is het tijd voor de groepsfoto. Met de RAI op de achtergrond, uiteraard. We zijn ondertussen alweer anderhalf uur verder, en zo langzamerhand taaien de eerste mensen af. Aussies zijn niet bepaald winterkleding, en het is koud. Een laatste kus, knuffel, belofte voor een afterparty. Ook ik ga weer op huis aan. Vanavond geen feest voor mij. Ik zeg gedag tegen m’n gappies. De meesten zal ik pas weer zien op een nog nader te bepalen rave, op een nog nader te bepalen tijdstip, in een nog nader te bepalen staat van zijn.

Thunderdome, dat komt niet meer terug. Daar verandert deze kleine, gezellige bijeenkomst niets aan. Ach, zolang er gabbers rondlopen met de Wizard op hun lijf getatoeëerd, leeft Thunderdome voort. Vanavond mocht dan geen grootschalig evenement zijn geweest, maar het was wel vanuit het hart. Dat pakken die Amerikanen niet van ons af.

Erin Gabriels heeft overigens wel haar op zijn hoofd. En hij zit op Twitter.

Volg Noisey op Twitter en Facebook.