Michael Cera, held, drager van poloshirtsDe wereld van independent music heeft helden nodig; mensen zoals Kimya Dawson, R Stevie Moore en Albert Hammond JR die om obscure politieke redenen buttons op hun corduroy jasjes droegen, hun haar lang lieten groeien en albums uitbrachten die klinken alsof ze diep onderin de oceaan zijn opgenomen.Maar de laatste jaren is het idee van een indieheld naar de achtergrond geraakt. Het is tegenwoordig cooler om een chipsmerk als sponsor te hebben dan in eigen beheer een cassettebandje uit te brengen met achttien nummers en een authentieke, met de handgemaakte hoes en een hidden track waarin je een eigen versie van je favoriete sketch uit de Tracey Ullman-show speelt. Maar weet - en dit is een belangrijk ding om te onthouden: in de indiescene is het cool als je niet cool bent.Deze foto hierboven is een van de redenen waarom babyface-acteur Michael Cera klaar is om de indieheld van deze generatie te worden. De andere reden is dat hij een album met achttien nummers heeft uitgebracht waarvan de meeste betrekking hebben op een soort van incoherent geluid en reverb, vergelijkbaar met de muziek van Adam Green die hem op onverklaarbare wijze in de armen van jonge meisjes met tote bags dreef. Het album verscheen eergisteren online en het kan zomaar zijn mogelijke lancering van Michael Cera richting eeuwige relevantie worden.