FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Chris Brown mag Australië niet in, maar of dat gaat helpen tegen vrouwenmishandeling?

Mishandeling begint of eindigt niet bij de grenscontroles.
Emma Garland
London, GB

Chris Brown was deze week de tweede artiest, naast Tyler, The Creator, wiens visumaanvraag geweigerd werd door de Australische overheid. Hij wilde erheen met zijn wereldtour One Hell of a Nite, maar omdat hij een strafblad heeft in Amerika, gaat dat waarschijnlijk niet door. Niet erg, denk je nu misschien, want Chris Brown tourde in 2011 en 2012 ook al door Australië, en geef toe, zo vaak hoef je hem niet te zien. Toch gaat Brown proberen om alsnog te mogen optreden. Hij heeft nog 28 dagen om een argument te bedenken waarom hij wel zou mogen, dan wordt het definitieve besluit genomen. De vertegenwoordigers van Brown hebben nog hoop dat het goed komt, maar als je kijkt naar zijn verleden, is het goed mogelijk dat het echt allemaal niet doorgaat. In 2010 werd hij geweigerd in Engeland, en de overheid van Nieuw-Zeeland staat ook niet open voor zijn bezoek.

Advertentie

Even voor de duidelijkheid: Chris Brown boeit me geen zak. Hij danst als een soort robot-Prince uit de toekomst, dat moet ik hem meegeven, en hij krijgt ook een pluim omdat-ie een van de weinige self-made popsterren in de industrie is. Maar zijn muziek is negen van de tien keer vreselijk afgezaagd, en hij houdt zich staande door mee te doen op willekeurige singles van andere artiesten. Toch kan je niet voorbij aan het feit dat hij Rihanna de tering in sloeg. Is het makkelijk om hem uit te kotsen omdat ik zijn muziek niet tof vind? Waarschijnlijk wel. Maar N.W.A heeft misschien wel een veel heftiger verleden als het om vrouwenmishandeling gaat, en daar hoor je me dan weer niet over. Je kan een artiest veroordelen op gedrag, maar die mening staat bijna altijd in hetzelfde straatje als de mening over hun creatieve werk. En dat is waar het fout gaat.

Het idee om Browns visum te weigeren kwam van de Australische actiegroep GetUp, die opkomt voor mensenrechten en weet ik veel wat nog meer. Ze begonnen een petitie op internet met de eis om Chris Brown toegang tot het land te weigeren. In de petitie stond: “Als wij niks doen, terwijl Chris Brown optredens in ons land doet, is dat een indirecte boodschap naar mensen die vrouwen slaan, dat ze in korte tijd vergeven worden.”

Van Dr. Dre tot Dr. Luke, geweld tegen vrouwen wordt vaak weggemoffeld door de publieke opinie, vooral als de beschuldigde een man is die bekend is, of machtig. Tijd om aan de bel te trekken, want nu is het normaal dat iemand wegkomt met zulke nare daden, en na verloop van tijd zelfs gewoon een Grammy in ontvangst kan nemen.

Advertentie

Maar als het alleen maar een online petitie met een stuk of 14.000 handtekeningen kost om op een zwarte lijst te komen, mogen we wel wat vraagtekens bij de besluitvorming zetten. Als zo’n besluit gevormd wordt door een kleine groep lobbyisten, en er geen procedure is die ervoor zorgt dat alle artiesten op dezelfde grond worden beoordeeld, voelt het nogal onredelijk: de een komt niet mee weg terwijl een ander in een soortgelijke positie niet eens geconfronteerd wordt. Deze manier van handelen zet een negatieve traditie voort van de manier waarop er bepaald wordt wie een land binnen mag en wie niet. Vooral omdat dit oordeel niet tot stand kwam door de immigratiedienst zelf, maar vanuit meningen van mensen die hem vanaf het begin al niet mochten.

Chris Brown is niet de eerste artiest wiens visum werd geweigerd wegens geweld tegen vrouwen. In juli van dit jaar werd ook Tyler, The Creator geweigerd. Ook in zijn geval kwam het oordeel tot stand door een kleine (feministische) groep, die zijn toegang tot het land wilde weigeren vanwege beledigende teksten in zijn muziek naar vrouwen toe. Die groep, met de naam Collective Shout, probeerde in 2014 ook al Snoop Doggs visum te weigeren met hetzelfde argument, al liep dat niet succesvol af. Een maand na Tylers afwijzing door de Australische immigratiedienst volgde Engeland met een schorsing van een periode tussen de drie en vijf jaar voor het “aanmoedigen van terroristische aanvallen” en “aanmoedigen van intolerantie en geweld tegen homoseksuelen.” Deze schorsing maakte dat Tyler, The Creator de eerste muzikant ooit was die door zijn teksten Engeland niet in mag.

Advertentie

In de gevallen van GetUp en Collective Shout, zijn de campagnes gebaseerd op het weigeren van beroemdheden die een geschiedenis van geweld hebben, of van wie de teksten gezien kunnen worden als aanzetten tot misogynie. Vanuit hun perspectief, is het een manier om een boodschap te verkondigen dat geweld jegens vrouwen niet wordt getolereerd in Australië, iets wat volkomen begrijpelijk zou zijn, als het niet in alle gevallen ging om vermeende vrouwenhaat binnen de R&B- en rapcultuur.

Eminem trad in 2014 op in een stadion tijdens zijn tour door Australië, Black Sabbath gaat in 2016 touren, terwijl Ozzy Osbourne in 1989 werd gearresteerd wegens huiselijk geweld; Mötley Crüe ging tijdens hun afscheidstour ook door het land terwijl frontman Vince Neil tweemaal gearresteerd is voor huiselijk geweld, en teksten schreef over een studente die hem een pijpbeurt gaf op de achterbank van een auto. Death metalband Cannibal Corpse (met nummers als Entrails Ripped From A Virgin’s Cunt en Stripped, Raped en Strangled) tourt regelmatig door Australië. Fleetwood Mac is momenteel ook bezig met een tour, terwijl Carol Ann Harris, zanger/gitarist Lindsey Buckinghams voormalige vriendin, een autobiografie uitbracht in 2009 waar onder andere aantijgingen van huiselijk geweld in stonden terwijl ze met hem ging. The Decemberists, die A Cautionary Song schreven een drie minuten durende zeemanslied dat gaat over een alleenstaande moeder die wordt geneukt door een groep zeelieden om geld te verdienen voor de opvoeding van haar kinderen – speelt tijdens het Byron Bay Bluesfest begin volgend jaar. Geen van de lobbyisten ziet ook maar ergens de reden om een van deze artiesten in de weg te staan.

In een gesprek met The Guardian over de kwestie Chris Brown zei de nieuwe minister Michaelia Cash het volgende: “Mensen moeten begrijpen dat als jij de keuze maakt om huiselijk geweld te plegen en vervolgens over de wereld wilt reizen, er landen zullen zijn waar je niet welkom bent.”Kelsey Cooke, woordvoerder van GetUp, voegde hieraan toe dat het voorbeeld van het weigeren van Chris Brown een goed teken van verandering was. Maar is het dat echt? Als je kijkt naar de artiesten wiens toegang werd geweigerd, is het enige dat mij opvalt dat de lobbyisten hun acties in het bijzonder richten op zwarte Amerikanen.

Shot van Animals van Maroon 5

De mishandeling van Rihanna door Chris Brown blijft in elk opzicht afschuwelijk, en ook de passieve houding die de muziekindustrie aanneemt tegenover deze misdaad. Maar als Australische lobbyisten een statement willen maken door hier wel een punt van te maken, moeten ze dat wel op een consequente manier doen, en niet gebaseerd op persoonlijke meningen en incidenten van een jaar of zes geleden als ondersteuning.

Het probleem van misogynie en geweld tegen vrouwen begint of eindigt niet bij de douane, en elke poging om het op te lossen zou niet gedirigeerd moeten worden door iemands persoonlijke muzieksmaak. Als je het probleem bij de kern wil aanpakken, moet je beginnen bij onderwijs, wetgeving en kijken wat je zelf fout doet, voor je naar een ander wijst. Dit soort ‘overwinningen’, zoals Tyler, The Creator en nu waarschijnlijk Chris Brown, werken averechts. Het wekt de illusie dat er vooruitgang wordt geboekt, terwijl het eigenlijk niets meer doet dan de fanbase van Chris Brown teleurstellen en zorgen voor een woedende tourmanager.