FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

We spraken mensen met traumatische festivalervaringen

Als je denkt dat een lekkende tent op een verregend Lowlands klote is, dan heb je hier een paar verhalen die de boel een beetje relativeren.

Foto via

Binnenkort kan je weer een hele zomer lang geld gaan betalen om bands te zien en op een weide te slapen met een leeg blikje bier als kussen. Als we aan festivals denken, denken we aan muziek, sfeer, drank en muffe tentseks. Helaas gebeuren er ook andere dingen, minder vrolijke dingen. Heb jij weleens een hele nacht regen gehad waardoor je nieuwe gympen en je slaapzak helemaal doorweekt waren? Heb je wel eens je lief met een ander zien zoenen toen hij of zij genoeg MDMA op had om Drank & Drugs een leuk nummer te vinden?

Advertentie

We voelen heel erg met je mee, maar nu is het toch echt nodig om een beetje te relativeren, mensen. Zuurpruimen en azijnpissers zijn nergens populair, en wij hier bij Noisey willen gerust wat tijd spenderen aan het blootleggen van de andere kant van de medaille. Want soms maak je op festivals dingen mee die je voor het leven veranderen. Hieronder lees je een paar van de meest verschrikkelijke festivalervaringen, horrorverhalen en traumatische anekdotes, in de hoop dat je na het lezen van dit artikel alleen nog maar met een brede glimlach door de modderpoel die het festivalterrein is geworden kunt ploeteren deze zomer. De verhalen zijn waargebeurd, alleen wilde niemand zijn of haar echte naam teruglezen, vandaar dat ze zijn gefingeerd. Lees en huiver.

Enkele jaren geleden ging Margriet naar Pinkpop, toen ze op een nacht na een avondje gezellig feesten nog even snel een bezoekje aan de toiletten dacht te brengen.

foto via

Noisey: Je hebt iets heel kuts meegemaakt op een festival, waar was dat?
Margriet: Een paar jaar terug was ik op Pinkpop, de dag was heel gezellig. Lekker in de zon met een biertje erbij bands kijken. Nadat de optredens waren afgelopen, besloten we nog even uit te gaan met een groepje vrienden in een van die feesttenten. Het was midden in de nacht en ik moest echt ontzettend nodig plassen.

Wat gebeurde er toen?
Ik ging de dixi in die het minst vies leek. Ik probeerde zo snel mogelijk te plassen maar het was nacht en dus erg donker. Zo’n dixi is ook als je dronken bent ongekend smerig, dus ik probeerde zo weinig mogelijk aan te raken. Toen ik bijna klaar was, hoorde ik een groepje lachen en brallen. Het was een festival, dus erg veel zocht ik er niet achter. Totdat de dixi – ik kan het woord bijna niet meer zeggen, gadverdamme – begon te bewegen. Eerst begreep ik er niks van, je verwacht niet dat iemand je toilet aan het omduwen is.

Advertentie

Hoe voelde je je op dat moment?
Vreselijk natuurlijk. Voor ik besefte wat er precies aan de hand was, lag ik daar. Je kan je echt niet voorstellen hoe goor het is om in een omver geduwde dixi te liggen. Het radioactieve water, de productie van een volle festivaldag, ik word er serieus nog steeds onpasselijk van als ik eraan denk.

Mijn ‘geluk’ was dat de dixi niet op de deur viel, dus ik kon er nog wel uit. Dat gebeurde allemaal in een waas. Ik was zo boos, zo smerig dat ik eigenlijk wilde janken, maar ik durfde mijn mond haast niet open te doen in de angst dat die smerigheid erin zou komen. Het was alsof ik met mijn hele lijf in de allergrootste hondendrol ooit was gevallen.

Stel dat de gasten die dit deden dit lezen en zich melden – wat zeg je dan?
Als ik er ooit achter kom wie het waren, weet ik oprecht niet waartoe ik in staat ben. Ik zou graag hun dixi omduwen om te zien hoe grappig ze het dan nog vinden. Natuurlijk wisten ze niet wie er in de dixi zat en was het niet persoonlijk, toch zou ik ze echt heel erg graag wat aandoen.

Wat heeft die ervaring met je gedaan?
Ik heb er nog steeds veel last van, en het is nu toch zeker wel een jaar of drie geleden. Ik voel me ontzettend snel vies, hoewel je dat misschien niet zou verwachten wanneer iemand pies en poep en kots en weet ik wat over zich heen heeft gehad. Een vies oppervlak raak ik niet graag aan, thuis maak ik alles superschoon. Naar toiletten gaan vond ik al niet leuk, maar ik sterf nog liever dan dat ik ooit nog in een dixi stap.

Advertentie

Ben je hierna nog wel eens naar een festival gegaan?
Nee, nooit. En ik denk dat ik ook nooit meer zal gaan. Mocht ik ooit nog een voet op zo'n terrein zetten, dan moet er altijd iemand mee naar de toiletten om een oogje in het zeil te houden. Maar de kans dat ik echt nog eens naar een festival ga, is serieus heel klein.

Berry gaat al jaren naar Bangface, in Southporth. Dat is een stad dichtbij Liverpool waar behalve een enorm bungalowpark helemaal niets te vinden is. Het festival zelf is zeker binnen het ravewereldje behoorlijk legendarisch, maar voor Berry liep het een paar jaar geleden even helemaal mis.

still uit Bangface mash up 2015

Noisey: Vertel, wat gebeurde er?
Berry: Wij gaan jaarlijks naar Bangface, een festival in Engeland dat plaatsvindt in een bungalowpark. Zwembaden met enorme raves, heel vette line-ups en spontane raves die in de chalets ontstaan, best vet allemaal. Maar een paar jaar geleden heb ik iemand gezien die bijna was leegebloed in zijn eigen chalet. De man was na drie dagen zoveel mogelijk drugs nemen suïcidaal geworden, waarna hij zijn polsen opensneed. We zaten even verderop enorm te spacen, toen we opeens allemaal ambulancebroeders voorbij zagen komen.

Wat dachten jullie, er moet ergens een dronkelap geholpen worden?
We hadden echt geen idee wat er aan de hand was. Maar goed, er was verder toch niet veel te doen, dus zijn we maar de ramptoerist gaan uithangen. Ik kwam als eerste aan en zag dat heel het interieur onder het bloed zat. Op de muren, over de stoelen, overal. Niet veel later kwamen er nog enkele gasten in uniform met een reanimatiekit binnengelopen. Uiteindelijk vertrokken ze met een brancard met daarop een persoon onder een wit laken.

Advertentie

Bedekt, als in de persoon die er onder lag was dood?
Dat weet ik nog steeds niet. Het bleek dat die man zichzelf al vanaf het eerste moment van het festival had opgesloten in zijn chalet, waar hij dus al drie dagen zat zonder te slapen of buiten te komen. Hij nam in die tijd een karrenvracht drugs door elkaar. Dat soort dingen zijn niet abnormaal bij Bangface, waardoor niemand van zijn vrienden aan de alarmbel trok.

Maar op een bepaald moment kreeg hij waarschijnlijk een ‘zelfmoordflash’, waarna hij een scheermes pakte - waarschijnlijk dezelfde waarmee hij zijn lijnen sneed - om er nu zijn polsen mee open te snijden. Uiteindelijk is hij in de keuken bezweken. Zijn vrienden waren wel gaan feesten en die kwamen nét binnen. Hij is afgevoerd en de organisatie heeft zijn vrienden een nieuwe bungalow aangeboden. Alsof je daar dan nog behoefte aan hebt op zo’n moment.

Ik kan me voorstellen dat zoiets zien wel een stevige indruk op je heeft achtergelaten?
Niet dat ik nooit nog recreatief drugs gebruikt heb na dat voorval, maar ik ga er nu wel bewuster mee om. Verder heb ik heel erg geleerd dat ik niet meer achter ambulancemedewerkers moet aanlopen. Een jaar later waren we op hetzelfde festival en toen zagen vrienden weer een medisch team richting een bungalow gaan. Ze zeiden direct "oh check man, laten we gaan kijken". Ik ben toen niet me ze meegegaan.

Heel gek, maar xtc zorgt niet altijd voor een even scherp beoordelingsvermogen. Dat merkte Rutger ook op toen hij enkele jaren geleden op Dour nogal spacend rondliep.

Advertentie

beeld: Siem van Wierkom via

Noisey: Je belandt met een gat in je hand en een broek volgescheten bij de EHBO. Hoe is dat in godsnaam gebeurd?
Rutger: Drugs, ongeduld en flink wat pech. Ik had een niet nader te noemen hoeveelheid pillen geslikt met m’n vrienden op Dour, en soms moet je daarvan naar de wc. Van het een kwam het ander en toen hing ik plotseling aan een Heras-hek met zo’n pin bovenaan – het hek door mijn hand, en een volgescheten broek.

Even terugspoelen: je bent niet gewoon naar de dixies gegaan?
Nou ja, eerst wel. Maar eenmaal bij de dichtstbijzijnde dixies aangekomen, zag ik onmiddellijk dat dit ‘m niet ging worden: er stond echt een rij zo lang als de Chinese Muur en ik moest opeens echt, écht dringend.

Dus dan maar aan een hek gaan hangen?
Ik kreeg inderdaad het lumineuze idee om ergens verderop, op een rustige plek, over de omheining te klimmen en in de bossen te kakken.

Aha.
Yep. Ik pakte de hekken met beide handen aan de bovenkant vast, en trok mezelf op. Eén, twee, drie – hop. Een van die pinnen bovenaan het hek zat los, stak door mijn hand, en op hetzelfde moment schijt ik mijn broek helemaal vol. Je hebt je lichaam al niet helemaal onder controle wanneer je onder invloed bent, maar zo’n intense pijnscheut helpt natuurlijk allesbehalve. Daar hing ik dan. Ik heb me met veel geweld moeten losworstelen, en toen moest ik natuurlijk zo snel mogelijk naar de EHBO. Klein detail: op het moment dat het gebeurde had ik nog niet door wat er tijdens het optrekken aan dat hek in mijn broek was gebeurd.

Advertentie

Aangename verrassing. Wanneer ontdekte je dat dan?
Tsja, die EHBO vinden was om te beginnen geen gemakkelijke opdracht, en je kan je inbeelden dat ik zo snel mogelijk geholpen wilde worden aangezien er een gapend gat door mijn hand zat. Dus vroeg ik aan festivalgangers waar ik de EHBO kon vinden. Eenmaal bij die EHBO-tent aangekomen, bleek daar ook een hele lange rij te staan. Pas op dat moment merkte ik dat ik een verrassing in mijn broek had zitten. Na wat binnensmonds gevloek ben ik ‘m maar gesmeerd, want ik wilde me eerst verschonen. Die tocht naar de camping – je kan het je wel voorstellen. Of niet natuurlijk. Ik heb uiteindelijk nog drie dagen met dat gat in mijn hand op het festival rondgelopen.

Fernando gaat al jaren met de bus of met de trein naar een dorpje op een paar honderd kilometer van Berlijn, in het Noord-Oosten van Duitsland. Vorig jaar liep het even fout en belandde hij in een vreemde EHBO-tent, moederziel alleen.

Noisey: Vertel eens, wat is je overkomen?
Fernando: Ik ben vorig jaar op Fusion Festival wakker geworden aan een hartmonitor, na een overdosis ketamine die me bijna fataal werd. En dat terwijl ik bijna nooit drugs gebruik.

Het was de eerste dag, en die brachten we natuurlijk door met overdreven veel bier drinken. In mijn geval bleef het daarnaast bij wat joints roken, ook al hebben veel van mijn vrienden altijd sloten vol drugs mee. Tijdens de openingsceremonie stonden we tussen de mensenmassa in de zon te drinken; ik moet toen al nagenoeg comateus zijn geweest, want ik kan me tot op de dag van vandaag niet meer herinneren dat ik van een van mijn vrienden een flinke lijn ketamine kreeg. Hij stond er niet echt bij stil hoeveel ik al gedronken had, laat staan dat hij wist dat ik dat normaal nooit doe.

Advertentie

Met andere woorden: hij wilde je gewoon helpen?
Hij zal het in ieder geval goed bedoeld hebben ja. Soit – hoe laat het was toen ik die lijn kreeg, hoe veel ketamine ik opgesnoven heb, wat er gebeurd is: allemaal geen flauw idee. Ik weet alleen dat ik op een bepaald moment wakker werd alsof ik in een film beland was. Allemaal mensen stonden om me heen, met een lamp op me gericht. Pleisters op mijn borstkas die naar een hartmonitor gingen, en een infuus dat met een naald in mijn arm zat. Het leek echt alsof ik op de operatietafel lag. Ik raakte heel erg in paniek en probeerde overeind te komen, maar ze hielden me tegen.

Waarom? Had je iets verkeerd gedaan?
Nee, ze wilden mij geruststellen, ook al was dat niet de meest efficiënte methode. Ze zeiden dat alles nu oké was, dat ik in orde was. Ik vroeg waar ik was en toen vertelden ze mij dat ik bewusteloos was binnengekomen. Verder wisten ze niets. Ik vroeg nog waar mijn vrienden waren, maar wederom konden ze me niets zeggen. Daarna heb ik nog een klein uur aan één stuk overgegeven in een bakje dat een knappe verpleegster vasthield.

Heb je haar nummer gevraagd?
Nah, ik vroeg tussen het kotsen door wat ze nog ging doen die avond. Ze zei dat ze later nog ging feesten, maar het kostte mij twee dagen om erbovenop te komen, dus ik heb haar helaas niet meer gezien. Achteraf bleek dat mijn vrienden me binnen hadden gebracht, maar daar wisten de verplegers niets van – waarschijnlijk omdat er een shiftwissel tussen zat, en dat was niet gecommuniceerd.

Ik ben dus uiteindelijk nog een nacht blijven liggen in een soort van rehab-tentje. Mijn hele lichaam voelde aan alsof ik was herrezen uit de dood. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. De hele tent lag vol met comateuze zombies die daar ook gedumpt waren; niemand van hen gaf een teken van leven in de hele tijd dat ik daar lag.

Hebben je vrienden je vertelt wat er gebeurde in die uren waarvan je niets meer weet?
Grotendeels. Blijkbaar word ik een enorme pestkop als ik ketamine op heb. Ik trok bij iedereen die in onze buurt stond – voornamelijk Duitsers – hun t-shirts uit, en ik heb nonstop lopen schuren met de mensen om ons heen. Dat is zo een hele tijd doorgegaan, tot ik plots tegen de grond ging. Toen mijn vrienden me probeerden te helpen, schreeuwde ik: “Laat me met rust dikzak!”, of zoiets. Ergens op dat moment zal ik naar de EHBO gebracht zijn.

Heftig. Ik neem aan dat je sindsdien niet echt staat te springen om ketamine te nemen?
Nee. Als ik nuchter was geweest had ik dat sowieso niet gedaan, denk ik. Je kan gerust stellen dat ik het nooit meer wil.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.