Beeld je voor een moment in dat je aan het leven bent ergens achterin 1700. Je maakt een piano concert mee waarop ene Ludwig Von Beethoven zijn nieuwe stuk voor het eerst ten gehore brengt. Hoe denk je dat je zou reageren? Waarschijnlijk trots en sprakeloos. Het gevoel dat iedere muziekliefhebber heeft op het moment dat hij iets ontdekt wat hij onmiddelijk wil delen met de menscheid. Dat is hoe ik me voelde toen ik Sad Andy's nummer I Hate Myself voor het eerst hoorde. Maar in plaatst van in een concertzaal in Wenen, zat ik in de tram.
Eenmaal thuis aangekomen ben ik met trippele salto het intranet ingedoken om Andy's discografie op te zoeken. Het bleek een bescheiden, doeltreffend oeuvre van drie nummers. Maar zelfs binnen die nummers wist hij het onderste uit een kan vol schreeuwerige swag-onzin en post-Lil B beats te halen. Langzaam maar zeker raakte ik ervan overtuigd dat Sad Andy niet alleen de toekomst van muziek is, maar van cultuur in het algemeen. Door een kort belletje met de kunstenaar zelf, kwam ik erachter dat hij ooit zijn rapcarriere aftrapte als Rich Mane en momenteel bij de American Apparel werkt. Ik wist zelfs een klein exclusief pokoetje voor jullie te versieren. Luister die hieronder, en luister gelijk al zijn oudere werk. Sad Andy's ouders weten trouwens van niets, dus niet doorvertellen. Dit is ons geheimpje.
Advertentie