Popmuziek heeft een good girl-probleem

Popmuziek heeft een good girl-probleem. In Drake’s Hotline Bling zingt hij dat zijn ex “used to always stay at home, be a good girl”. Hij is van streek over het feit dat zijn ex “started wearing less and going out more”. Het punt is dat Drake zich bedreigd voelt door het nieuw ontdekte zelfbewustzijn van zijn ex. Hij is jaloers dat ze nieuwe vrienden heeft. Hij gebruikt het idee van een good girl om haar te schande te maken voor haar nieuwe, onhandelbare gedrag, omdat hij het niet begrijpt.

Op mij komt het over alsof zijn ex zich nogal onderdrukt voelde door hem. Ze werd gedumpt, werd een beetje wrevelig, en deed wat veel vrouwen in die situatie zouden doen: ze trok dat lekkere jurkje aan en had de tijd van haar leven. Ze bouwde haar zelfvertrouwen op totdat ze weer de ultieme versie van zichzelf was.

Tamirah Hairston schrijft in Fusion dat Drake zijn eigen gekrenkte emoties niet toe durft te geven, en in plaats daarvan het idee van de good girl gebruikt om haar nogal neerbuigend in een hokje te plaatsen. Het lied komt zo kleinzerig over, dat je bijna vergeet dat zijn gevoelens gekwetst zijn (of misschien word je je er juist extra bewust van).” De good girl is, in essentie, een metafoor die wordt gebruikt om grip te krijgen op een ongehoorzame vrouw. Zoeentje die het patriarchale beeld van wat een dame wel en niet kan doen bedreigt. Die terminologie legt vrouwelijke etiquette op een pedante, mannelijke manier uit. Het is trouwens behoorlijk kleinerend dat volwassen vrouwen ‘girls’ worden genoemd.

Hotline Bling is niet de eerste keer dat Drake expliciet de good girl benoemt in zijn muziek. In Hold On, We’re Going Home zingt hij: “Cause you’re a good girl and you know it. You act so different around me,” waarmee hij de vrouw probeert te plaatsen en meteen aangeeft haar te zullen redden van haar oh zo destructieve gedrag. In Mine van Beyoncé rapt hij: “Know you wanna roll with a good girl? Do it big to it all for a good girl. One time, this is a song for the good girl,” waarmee hij suggereert dat alleen een braaf meisje het waard is om volledig voor te gaan. Zoals Hairston zegt: “Zijn concept van liefde komt dicht in de buurt van bezit.”

Net als Gillian Flynn’s ‘cool girl’ uit Gone Girl, is de good girl simpelweg een versie van vrouwelijkheid die niet bestaat. Het is iets dat gasten als Drake gebruiken om vrouwen door wie ze zich bedreigd of afgewezen voelen, te kleineren. Het is een oppervlakkig concept dat, net zo kunstmatig als het imago van Beyoncé zelf, geprojecteerd kan worden op bedreigende, ongrijpbare, multidimensionale vrouwen. De betekenis van ‘goed’ in Drake’s woordenboek, blijft alleen staande bij een claustrofobisch beeld van seksualiteit en achterhaalde ideeën over vrouwelijk fatsoen.

Beyoncé lijkt, aan de oppervlakte, misschien het toppunt van een good girl. Ze is sexy zonder seksueel te zijn. Ze is een moeder die blind vertrouwt op haar man, gelooft, en constant onfeilbaar is in haar publieke voorkomen. Maar, zoals ik al zei, dat is oppervlakkig. Beyoncé werkt heel hard om de meest onfeilbare versie van Beyoncé te zijn. Dat is net zo’n illusie als de good girl. Beyoncé lijkt voor Drake misschien een fantastische good girl, maar een good girl heeft niet zelf in de hand hoe we haar zien. Beyoncé, aan de andere kant, heeft zelf de touwtjes strak in handen. Ze laat zich niet vertellen hoe ze zich moet gedragen, laat staan een man, laat staan Drake. Dat idee van de good girl is dus compleet onhoudbaar.

Het idee is zelfs verheven tot een soort fetisj. De popmuziek lijkt niet in staat nuances te zien tussen heilige maagden aan de ene kant, en hoeren aan de andere. In het geval van Drake is hij gewend zijn eigenwaarde op te schroeven door schaamte in te zetten tegen elke gedraging die niet op zijn goedkeuring kan rekenen.

Ook al komt Drake vaak over als vrouwenhater, zijn teksten komen niet in de buurt van de vulgariteit die andere artiesten wel gebruiken. In Bound 2 rapt Kanye West: “One good girl is worth a thousand bitches.” En op Runaway: “See, I could have me a good girl. And still be addicted to them hoodrats” Je kunt zeggen dat Kanye’s gebruik van de good girl-metafoor wat minder gevaarlijk is, omdat hij het gebruikt voor zelfkritiek. Drake gebruikt het minder direct, wat een stuk gevaarlijker is. Hij lokt luisteraars in een soort schijnveiligheid door een beetje de fijne knul uit te hangen.

Beiden reduceren ze vrouwelijkheid tot iets flinterduns. Om hun eigen mannelijkheid te bekritiseren (in geval van Kanye), of om die mannelijkheid op te krikken door de vrouw naar beneden te halen (in geval van Drake). In beide scenario’s is het idee van de good girl een manier om hun eigen kwalen aan te pakken. De good girl buigt voor de behoeften van de man, in plaats van in haar eigen behoeften te voorzien.

De good girl verraadt de innerlijke Don Draper die een generatie zelfontkennende vrouwenhaters definieert. Ze is een geestelijk stuk fictie dat opgeroepen wordt wanneer een man zich gekwetst voelt. Maar diezelfde mannen voelen zich lichamelijk en geestelijk aangetrokken tot dynamische, krachtige en onvoorspelbare vrouwen. In het geval van Drake: hij verbergt zijn seksuele verlangens jegens Nicki Minaj en Rihanna allerminst. Beiden zijn het brutale, seksuele, heerlijk onhandelbare vrouwen. Tenminste, zo zijn ze in het openbaar. Ze zetten hun lichamen in om de status quo te veranderen. En dat maakt het bestaan van de good girl ontzettend sneu. Drake is net een klein kind dat geen pizza mag en broccoli krijgt. Hij proeft de broccoli, vindt het heerlijk, maar uit protest en wraak eet hij het niet op.

Er is nog een soort good girl die in de muziek naar voren komt. Het soort dat heerlijk is om compleet te verzieken. Er is iets dat mannen aantrekt in het verpesten van een good girl. Dat valt terug te leiden op hetzelfde idee van controle. Vrouwen zijn er om te voorzien in de grillen van mannen, om hun fantasieën in vervulling te laten gaan. Ze moet haar eigen morele kompas en ethisch gevoel opzij zetten, ook al was dat wat hij in eerste instantie aantrekkelijk vond. Een vrouw moet volgens de good girl-doctrine zijn wat een man van haar vraagt. Dat is al compleet tegenstrijdig van het idee van een good girl. Maar Hotline Bling is niet het enige nummer waar die tegenstrijdigheid in zit. In Blurred Lines, de verkrachtingssoundtrack van de eeuw, wordt de zin “You’re a good girl” gevolgd door de zin “I know you want it”. Daarmee wordt gesuggereerd dat een good girl haar ‘titel’ verliest door verkrachting. Nog zoiets: in Part II (On The Run) rapt Jay-Z: “I been wilding since a juvi. She was a good girl ‘til she knew me. Now she is in the drop bustin’ Uey’s, screaming.” En in Cobra Starship’s zomerhit Good Girls Go Bad uit 2009 zingt de band: “I know your type. Yeah daddy’s little girl. Just take a bite (one bite). Let me shake up your world.” Rihanna betreurt dit in Good Girl, Gone Bad, als ze zingt: “Cause once a good girl goes bad we die forever” – overigens geschreven door een team dat voor driekwart uit mannen bestaat. Het belangrijkste aspect van de good girl is dat ze alleen bestaat zo ver de mannen in haar leven dat toelaten.

Er is weinig in de popmuziek dat het idee van de good girl ondermijnt, aangezien het aangeboden alternatief meestal het andere uiterste is. Maar Taylor Swift bespot in Sad Beautiful Tragic (dat ze zelf schreef) hoe dom het is om te proberen een good girl te zijn. “Good girls, hopeful they’ll be and long they will wait” Swift onderkent stilletjes dat ze om een good girl te worden, eerst indruk moet maken op een man en zich volledig aan hem moet overleveren

Het is lastig om als vrouw overgeleverd te zijn aan de genade van hoe mannen je zien. Je bent goed, of je bent slecht. Vroom, of slet. En ook al is de good girl niet het onderwerp van geweld in popmuziek, de referentie is net zo smakeloos als het gebruik van ‘bitches and hoes,’ en andere lieflijke termen om ongewenste vrouwen te omschrijven. Good girl is het dubbelzinnige compliment van kleinerend uitgelegde vrouwelijkheid. Het is iets goeds, iets om na te streven. Iedereen wil tot op zekere hoogte goed zijn, dus we zijn als vanzelfsprekend aangetrokken tot dit idee. Maar om een good girl te zijn, moet je iets anders zijn dan een goed persoon. De good girl is stil en onderdanig. Ze blijft niet tot laat weg, en ze vrijt alleen met haar vriendje. Ze heeft geen kritiek op achterhaald machogedrag, en ze klaagt al helemaal niet. Als jij dat bent, wijdt Drake zijn leven aan jou.

Maar de gemene meisjes dan, of de sombere meisjes? De sexy meisjes en grappige meisjes? De slimme meisjes en de luidruchtige meisjes? En de meisjes die samengepakt zijn tot een raar, geweldig, levendig pakketje? Waar zijn de liedjes voor die meisjes, voor de gewone meisjes? Zo lang we ons vasthouden aan het idee van good girls en bad girls, bevorderen we een cultuur van een verdeling onder vrouwen, en erger, we koesteren een schaamtecultuur. Is het teveel gevraagd van artiesten als Drake om vrouwen gewoon te accepteren zoals ze zijn, zonder ons in een fictieve, oppervlakkige mal te persen?