FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Dertig uur wachten, ruzie met je ouders en compleet van de kaart vanwege een handtekening

Gisteren was 5 Seconds of Summer in Nederland, ik begaf me onder de Nederlandse fans om uit te zoeken wat deze groep zo bijzonder maakt.

Alle beelden zijn gemaakt door Bryan Santos.

Gisteren hoorde ik over een rij voor de Amsterdamse Mediamarkt, een rij vol meisjes – al dan niet verkleumd omdat ze er al sinds vier uur ’s nachts stonden – die vol hoop stonden te wachten op een handtekening van 5 Seconds of Summer. Ik dacht redelijk op de hoogte te zijn van de boybands van nu (One Direction, B-Brave, MainStreet natuurlijk), maar 5 Seconds of Summer zei me helemaal niets. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Na vijf minuten googlen wist ik dat het om een groep uit Australië gaat, dat de leden Ashton, Calum, Michael en Luke heten en dat ze niet alleen over de liefde zingen, maar ook over depressies en andere mindere leuke kanten van het leven. En o ja, dat ze punk spelen.

Advertentie

Ik besloot de fans die er al uren stonden op te zoeken om ze te vragen naar 5 Seconds of Summer, en hoe het is om daar fan van te zijn. Toen ik aankwam, waren de tweehonderd fans die vooraan in de rij stonden net binnen. De overgebleven meisjes die ik buiten aantrof kwamen uit alle hoeken van het land en uit België, hadden uren staan wachten, maar waren nu vooral heel erg boos en teleurgesteld.

Kyara (16), Maya (19) en Jasmine (17)

Noisey: Ha! Jullie zijn niet binnen. Hoe erg is dat?

Maya: Heel erg. We komen uit Antwerpen. Het is tweeënhalf uur reizen, dus we konden hier pas om negen uur zijn.

Jasmine: Het is heel gemeen dat de organisatie om kwart over zeven vanochtend al nummertjes uitdeelden aan mensen, zodat ze verzekerd waren van een plekje binnen. Eerst zou er ook plek zijn voor 250 mensen, dan hadden wij er ook zeker bij gezeten.

Is 5 Seconds of Summer te vergelijken met One Direction, die een break heeft genomen?

Jasmine: Zeker niet, deze band speelt unieke muziek, een beetje punk. Het is geen boyband, maar echt een band die goede muziek brengt.

Luisteren jullie ook naar andere punkmuziek?

Jasmine: Ja, naar Greenday en zo.

Maya: En Nirvana enzo, oude liedjes van Avril Lavigne en bij mijn opvoeding hoorde ik Fall Out Boy. Vroeger waren die hot, maar nu hebben ze een comeback.

En hoe hebben jullie deze groep ontdekt?

Jasmine: Deels door Youtube. Als je Greenday en zo beluistert, zie je 5 Seconds of Summer in de rechterbalk opduiken, omdat ze American Idiot van ze hebben gecoverd.

Advertentie

Noisey: Hallo meiden, hopen jullie dat de jongens via de achterkant het pand zullen verlaten?

Nina: Ja, maar we hebben ze vandaag al gezien. We hebben zeven uur lang voor hun hotel gewacht. Ashton heeft naar me gezwaaid en hij glimlachte naar me. Ze zaten in een auto met donkere ramen, maar we konden ze wel herkennen.

Is Ashton ook je meest favoriete bandlid?

Nina: Ja, hij heeft vroeger een hele moeilijke periode gehad en ik ben daar zelf ook doorheen gegaan. Doordat hij zo sterk is geworden, heeft hij me erg geholpen om hier doorheen te komen.

Elena, jij komt uit Friesland, hoe laat moest je opstaan om hier op tijd te komen?

Elena: Ik heb in een hotel geslapen, zodat ik er heel vroeg kon zijn. Maar toen ik aankwam, stonden er al vijfhonderd mensen.

Een hotel! Vonden je ouders dat wel goed?

Elena: Nou, die wisten dat eerst niet, ik ben gisteren heel stiekem in de ochtend weg gegaan alsof ik naar school ging en ben toen op de bus gestapt. Maar op een gegeven moment kwamen ze erachter en waren ze niet heel blij. Maar het was het wel waard.

Nina: Ik ben om tien over zes opgestaan en het huis uit gesneaked toen mijn moeder nog lag te slapen en mijn vader moest werken. Vriendinnen hadden me ziek gemeld zodat ik hierheen kon, maar dat is mis gegaan. Mijn school wist van de signeersessie, belden met mijn ouders en toen is mijn vader, die hier politieagent is, poolshoogte komen nemen. In zijn politiepak. Ik zit nu zwaar in de problemen.

Advertentie

Kyara: Ik had toestemming van mijn ouders en ben om tien over vier in de ochtend opgestaan om alleen met de trein hierheen te gaan.

Ondertussen stormen de eerste huilende meisjes het gebouw uit. Ze vliegen elkaar in de armen alsof er iets ergs is gebeurd. Ik spreek een meisje aan dat zich huilend van geluk op de grond laat vallen. Ze is nog compleet verbijsterd en ik kan haar maar met moeite volgen.

Sammy (19)

Noisey: Hé! Hoe was het daarbinnen?

Sammy: Ik heb ze al eens eerder ontmoet. Ze zeiden meteen: “Hé, I know you” en toen brak mijn hart. Toen gaf ik ze een high five en toen zei Michael helemaal van “Oh, my god it’s you, it’s so cool.” En ik heb zo lang met Ashton gepraat, ik ben zoooo gelukkig, ik kan hier echt niet tegen!

Wat heb je met hem besproken?

Sammy: Ik vroeg: “How are you?” En toen zei hij: “Good, how are you?” En ik zei “I love you.” En hij: “I love you too”, en toen moest ‘ie verder maar ik dacht neeee (ze huilt van geluk) ik ben zo blij! Ik heb hem een brief gegeven waarin ik heb gezegd dat ik heel veel van hem hou en dat hij gewoon moet blijven doen wat hij doet, want hij is de minst populaire maar ik hou juist heel veel van hem en ja, ik kan het niet geloven!

Hoe lang heb je hierop gewacht?

Sammy: Ik zat vanaf dinsdagochtend acht uur aan de achterkant te wachten, dus in totaal wel dertig uur.

Wat lang! Had je wel genoeg bij je?

Sammy: Ja, ik had vijf lagen kleding aan en dekens, slaapzakken en heel veel boodschappen. Ik had het nog steeds heel koud, maar het was het waard. Ik ben zo blij!

Advertentie

Iets verderop staat een meisje in een kostuum, helemaal in tranen.

Claudia (18, Tilburg) huilt zo hard, dat ik haar een arm bied.

Kun je iets over je pak vertellen.

Claudia: Het komt uit de Don’t Stop-videoclip. Het is het pak van Michael, ik heb het nagemaakt. Hij heeft net een hartje op de achterkant van mijn cd getekend.

Zeiden de jongens nog iets over je kleding?

Claudia: Ze zeiden dat ze het heel mooi vonden. Toen ik in de rij stond voor de handtekening, zag ik ze al naar mij kijken. En Calum bleef kijken toen ik naar ze toe liep. Ik mocht geen foto van ze maken, alleen om een handtekening vragen, maar ik zag gewoon dat hij op de foto wilde. Hij had gewoon een glinstering in zijn ogen, omdat hij het pak echt tof vond.

We worden onderbroken door een meisje dat tegen Claudia begint te praten: “Ik weet niet of je me kent, ik ben van het HV streetteam weet je wel, en ik ben heel blij voor je. Ik gun het je zo erg.” Claudia schiet weer vol en de twee omhelzen elkaar.

Ik laat de meisjes met rust. De enorme golf aan heftige emoties en huilende, haast in elkaar stortende meisjes maakt me week van binnen. Als je je afvraagt of fandom anno 2015 nog bestaat (zoals nog weleens wordt betwist), raad ik aan ook eens in een rij aan te sluiten zoals die van gisterenmiddag ergens in Amsterdam.