De triestheid van de Amerikaanse supermarkt volgens Mozes and the Firstborn

Ik heb de 'super' in supermarkten nooit begrepen. Althans, niet in Nederland. Echt groot zijn de winkels hier nooit, en zelfs van de XL-variant van onze grootste keten ben ik nauwelijks onder de indruk. De schappen maken je claustrofobisch, het aanbod is niet breed en ook niet diep, en de term 'voordeelverpakking' betekent vaak niet meer dan slechts het dubbele aantal liters of kilo's. We moeten ons kapot schamen, want dat kan beter. Zoals in Amerika, waar Mozes and the Firstborn op dit moment aan het touren zijn. Hun album Dadcore is sinds een paar weken uit en het is fantastisch. Het deed me meer dan één keer denken aan de zorgeloze punkrock die je luistert als onzekere puber in een skatepark, terwijl andere nummers je moeiteloos een potje laten grienen. Het lied Sad Supermarket Song – over de treurnis die de muziek in supermarkten kan voortbrengen – is een van de hoogtepunten van de plaat. Daarvan gaat de video hierboven in première.

We vroegen Melle Dielesen, zanger van de band, om zijn gevoel over Amerikaanse supermarkten voor ons samen te vatten. Dat lees je hieronder.

"Vijftien graden onder nul. Laten we de bus maar zo dicht mogelijk bij de ingang zetten. De eerste twee rijen parkeervakken zijn voor invaliden - of wat daaronder verstaan wordt hier in de VS. Stukje lopen. Gezond.

Van de vrieskou het oververhitte voorportaal van de Walmart in. Hebben ze mandjes? Nee, inkopen doe je hier enkel op grote schaal. Twee kuub Twinkies, drie pallets Pop Tarts en gallons aan diet soda. Ergens moet je verstandig blijven.

Als je van Subway houdt, is de broodafdeling van de Walmart een walhalla. Witte stukken karton met opgeplakte smaak. Graag geroosterd en gedrenkt in zoveel mogelijk vette zooi. Beleg is hier allerminst een overbodige luxe.

Sneeuwschoenen is wat ik nodig heb. Gelukkig zijn de supers hier van alle markten thuis. Elf dollar voor een paar met nepbont gevoerde sneeuwstappers. Het is geweldig!

Liefde te koop onderweg naar de kassa. Zes mierzoete luxe bonbons voor twintig dollar. Sint Valentijn ligt te tollen in zijn graf.

Of ik een fysiek of digitaal bonnetje wil. Helaas heb ik mijn USB-stick niet op zak. Wacht – ze kunnen het mailen. Laten we dat dan maar doen. Samen werken we aan een beter milieu.

Op mijn verse laarzen ren ik door de natte sneeuw. Een lauw zonnetje schijnt en plots word ik overmand door een eindeloze triestheid. Zal ik ooit genoeg in huis hebben?"

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.