Amo Achille.
Foto's door Reza Boerhanoeddin.

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Amo Achille ontvluchtte zijn familie om muziek te kunnen maken

Zijn vader verbande hem naar Congo, maar iets later ontsnapte de rapper/zanger naar België. "Alle bullshit uit die tijd heb ik nu in mijn plaat verwerkt."

Dit artikel verscheen eerder bij onze zotte vrienden van Vice België.

De anonieme straat waar we hebben afgesproken ligt onder een dik sneeuwtapijt, alsof de wereld nog wat meer wil benadrukken wat voor lange weg Amo Achille (31) heeft afgelegd. Hier in het Vlaamse Vilvoorde huurt Amo’s manager Reza Boerhanoeddin een aangebouwd achterhuis waar een studio in elkaar in werd geknutseld. Nadat ze allebei kort succes kenden – Amo met grimehitje Boyz In The Yard en Reza als manager van de beginnende Hamza – hebben ze de afgelopen jaren gesleuteld aan Amo’s debuutalbum The Romantic Tragedy of Mistress. Bovendien heeft Amo niet enkel een plaat heeft gemaakt. Hij heeft er ook zijn turbulente jeugd in Afrika mee verwerkt.

Advertentie

Ik sprak hem over de militaire dictatuur van zijn vader, hoe hij zijn contract bij Warner Music verbrak en zijn enorme liefde voor zijn vriendin, maar ook wel voor zichzelf.

VICE: Amo, je staat op het punt je debuutplaat uit te brengen. Hoe voel je je daarbij?
Amo Achille: Eerst en vooral ben ik zenuwachtig voor dit gesprek. Eigenlijk ben ik een enorme babbelaar met veel meningen, maar bij interviews heb ik het gevoel dat ik de juiste antwoorden moet geven. Daarom wilde ik hier afspreken in de studio, waar ik me thuis voel. Maar over het album dus, ik heb het gevoel dat dit mijn eerste project is dat helemaal klopt, dat samenhangt. Hoewel het maar zeven nummers telt, zorgt het eindelijk voor structuur en orde in mijn creatieve waanzin. Tot een tijdje terug deed ik alles door elkaar, zonder nadenken. Ik hield er ook wel van om zo te leven, maar als je een publiek wil aanspreken moet je een eigen stem en geluid ontwikkelen.

In de zomer van 2017 ben ik voorzichtig begonnen aan deze plaat, maar toen heb ik het al snel laten liggen. Vorige zomer was ik in Kroatië en ben ik er weer mee aan de slag gegaan. In plaats van er van alles aan toe te voegen ben ik nu net dingen gaan weglaten.

Ook je clip voor Sloppy Master werd opgenomen in Kroatië. Als iemand je daar vraagt waar je vandaan komt, wat antwoord je dan?
Pretoria, Zuid-Afrika. Daar ben ik alleszins opgegroeid, maar mijn ouders zijn Congolees. Ik heb als kleuter ook nog een jaartje of zo in België gewoond, maar mijn papa wilde niet dat ik zo’n typisch verwend kind van Afrikaanse politici werd: zo’n verwesterde tiener die geen respect heeft voor gezag en een grote mond opzet. Je moet weten dat mijn vader een hoge functie had in het Congolese leger en erg katholiek was. We verhuisden dus met alle broers en zussen naar Zuid-Afrika, waar we meer kansen zouden krijgen dan in Congo, maar toch nog in Afrika woonden. Uiteindelijk heb ik daar nog steeds stevig de rebel uitgehangen, maar dat is normaal.

Advertentie

Waarom is dat normaal?
Dat doen toch alle tieners? Sommigen meer dan anderen.
Dat is waar. Hoe extremer je opvoeding, hoe harder je erop reageert. We mochten thuis bijvoorbeeld geen tv kijken, terwijl we er wel één hadden. En dan moest ik op mijn blanke school van mijn klasgenoten horen welke fantastische series en films ze allemaal hadden gezien. Ik kreeg alle kansen, maar op een bepaald moment raakte ik toch geobsedeerd door de hood. Dan ging ik naar townships waar tieners deden wat ze wilden zonder aan iemand verantwoording af te leggen. Soms bleef ik drie tot vier dagen weg, tot ik helemaal was uitgefeest. Wanneer ik dan thuis kwam, wist ik dat er straf wachtte. Dan moest ik te voet naar school in plaats van met de auto. Alle bullshit uit die tijd heb ik nu in mijn plaat verwerkt.

Ik heb omwille van mijn gedrag toen even in een jeugdinstelling gezeten en daarna wilde geen enkele fatsoenlijke school me nog toelaten. Als straf werd ik dan terug naar Congo gestuurd door mijn vader.

Dat lijkt me nogal radicaal. Als ik werd gestraft, mocht ik niet op de PlayStation.
Ja, ik moest toen bij een tante gaan wonen die zo gelovig was dat ze muziek als het werk van de duivel beschouwde. Maar uiteindelijk was het ook super leerzaam. Thuis mochten we geen Lingala praten, omdat mijn pa dat te vulgair vond. Terug in Congo heb ik me helemaal op de Congolese cultuur gestort. Ik verbleef vaak in de studentenkamers van de kunstacademie. Onlangs was een beeldhouwer die ik uit die tijd ken dankzij een beurs in België. Toen we elkaar weer spraken, besefte ik dat hij de eerste beatmaker was die ik kende. Hij probeerde me op zijn kamer heel de tijd uit te leggen hoe een beat werkte. Ik begreep er toen niets van, want ik was meer met tekenen bezig dan met muziek. Hij had het ook voortdurend over hoe diep Wu-Tang Clan is, haha.

Advertentie
Amo Achille

Hoelang ben je in Congo gebleven?

Een drietal jaar. Mijn pa en mijn stiefmoeder hadden mijn paspoort afgenomen, maar ik was al meerderjarig. Ik ben dus bij de Zuid-Afrikaanse ambassade in Kinshasa een nieuwe paspoort gaan vragen, zodat ik naar Zwitserland kon waar een tante van mijn moeder woonde. Uiteindelijk heeft die hele aanvraag acht maanden geduurd, omdat alles moest gereconstrueerd worden: mijn geboortedatum, hoelang ik in Zuid-Afrika had gewoond, wanneer ik genaturaliseerd was. Net voor ik vertrok kwam mijn stiefmoeder mijn plan te weten. Ze heeft me er even over aangesproken, maar ze kon me niet meer tegenhouden.

Waarom koos je Zwitserland? Omdat je geen groter contrast met Congo kon bedenken?
Haha, nee. Omdat ik voor Zwitserland geen visum nodig had. Uiteindelijke was dat maar een tussenstop van een paar maanden, zodat ik daar alles kon regelen om naar België te komen.

Je bent net twintig en komt in België aan. Denk je dan niet: fuck, wat moet ik nu doen?
Ik wilde eigenlijk alleen maar mijn uitgestelde tienerjaren gaan beleven. Helemaal vrij zijn en doen wat je wil. Al dat uitgaan en feesten heeft ongeveer tot mijn 26e of 27e geduurd. In die tijd leerde ik Jazz Maeson kennen. Ik weet dat het klef klinkt, maar ik schreef toen weleens poëzie. Een beetje zoals wanneer ik in Zuid-Afrika op straat freestylede. Alleen was ik nog volop aan het leren hoe je nummers moet structureren. Jazz Maeson stond daar al veel verder in.

Advertentie

Ik bedelde toen via Facebook bij rappers en producers voor beats waar ik op kon rappen. Uiteraard kende niemand me toen en reageerden ze nooit. Ook

Darrell Cole

heeft toen berichtjes van me gehad, maar dat weet hij niet meer.

Amo Achille

Wanneer besliste je fulltime muziek te gaan maken?
In 2015 ben ik gestopt als barman. Ik werkte toen in zo’n typische brasserie in Kessel waar ik heel de dag door bier serveerde aan blanke alcoholisten die enkel naar huis gingen voor het middageten. Jazz Maeson en ik hebben toen samen een studiootje gehuurd om elke minuut van elke dag muziek te maken. We hadden geen excuus meer om het niet te doen.

Wat was je eerste succesje?
Ik had een afrobeat gemaakt die ik - weer via Facebook - probeerde te verpatsen. Die kwam bij de manager van Darrell terecht. Op een dag had Darrell een bridge nodig voor een nummer en contacteerden ze me. Daar heb ik toen mijn stinkende best voor gedaan. Het nummer is uiteindelijk niet gereleased, maar ik had wel indruk op hen gemaakt.

Dat waren de begindagen van een Vlaams golfje in de hiphop.
Woodie Smalls had toen net getekend, en vervolgens tekende Darrell bij Sony. Plots was die muziekwereld niet meer iets mythisch, maar werd het een haalbare optie. Bertony [Da Silva, modeontwerper, red.] van Arte raadde ons ook aan bij elke platenbaas die naar zijn winkel kwam. In Brussel gebeurde op dat moment hetzelfde. En toen tekende ook TheColorGrey en dan ik, in september 2016 bij Warner. De video van Boyz In The Yard werd nog voor het einde van het jaar gedraaid.

Advertentie

Iedereen die je nu opnoemt, staat al een stuk verder in zijn carrière. Wat is er gebeurd?

Ik ga niet liegen. Ik heb de voorbije jaren veel gasten die ik ken op de radio gehoord en op affiches zien staan terwijl ik alleen thuis zat. Maar ik was er gewoon niet klaar voor. Ik dacht dat de machine van een label achter me hebben me gelukkig zou maken, maar dat was niet zo. Boyz In The Yard was een hitje dat ik zoals alles wat ik toen deed impulsief had gemaakt. Ik wilde helemaal geen grimerapper zijn. Ik zei tegen de platenmaatschappij dus dat ik ongelukkig was, zonder veel uitleg. Het lag aan mij, niet aan hen. Toen heb ik het contract kunnen verbreken. Warner heeft ook niet echt moeilijk gedaan. Ik was meer een kopzorg geworden voor hen.

Ben je er trots op dat je nu een volledig onafhankelijke artiest bent?
Zeker, vorig jaar heb ik track na track uitgebracht om een beetje te oefenen. Ik kan nu wat Photoshoppen, wat monteren, ik begrijp de hele business veel beter. Mijn debuutalbum is het resultaat van een leercurve, van een heel proces. Nu ben ik wel klaar. Valt op The Romantic Tragedy of Mistress ook te horen hoe je als mens bent veranderd?
Ik ben altijd meer een zanger dan een rapper geweest. Check de honderden nummers op mijn harddrive maar. De teksten zijn tamelijk somber, maar dat is wie ik ben. Vroeger dacht ik dat ik blijer moest zijn, maar ik ga niet veranderen. Een paar jaar terug had ik een gesprek met een van mijn zussen, Pamela. Ze gaf toe dat het fucked up was hoe mijn persoonlijkheid in ons gezin werd ontkend. Geëxcommuniceerd worden in een Afrikaanse familie is echt niet om te lachen. Vandaag laten mijn zussen mijn muziek horen aan hun kinderen en zwijgen ze me niet langer dood. Dat heeft mijn leven veranderd. Het helpt ook wel dat mijn ouders er niet meer zijn. Ik hou nu ook van mijn kleine kantjes en heb het kind in mezelf teruggevonden. Het is alsof je verliefd wordt op jezelf. Het klinkt misschien wat narcistisch, maar momenteel luister ik enkel nog naar mijn eigen muziek. Dat had ik vroeger nooit durven zeggen.

De debuutplaat van Amo Achille komt binnenkort uit.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.