Ik recenseerde alle uitnodigingen die ik kreeg om naar bandjes te kijken op Eurosonic

Met Eurosonic Noorderslag voor de boeg hebben we het de komende week weer uitgebreid over de mallemolen van de muziekindustrie. Onze stukken vind je allemaal op een overzichtelijke pagina.

Eurosonic is naast een festival vooral een hele grote, wanhopige schreeuw om aandacht. Waarom ik dat zeg? Omdat ik in de weken voorafgaand aan dit evenement maar liefst 59 uitnodigingen per mail kreeg. Of ik alsjeblieft naar band zus en zo kom kijken, aanwezig wil zijn bij de bites en drinks, en of ik nog te porren ben om fingerfood te eten en een speciaalbier te drinken. Ik denk dat ik nu eindelijk begrijp hoe het moet voelen voor een vrouw als er twee mannen om je vechten (maar dan niet twee, maar 59 mannen met een eigen pr-bureau): vleiend, maar aan de andere kant ook wel irritant. Wat moet ik in godsnaam met al die uitnodigingen? Precies: recenseren! Een stukje service naar alle bands en pr-mensen, weten ze alvast voor volgend jaar wat ze beter wel en niet kunnen doen als ze me uitnodigen (tip: laat het achterwege! Ik kom lekker toch niet).

Oké, let's go!

Het gaat hier meteen al mis door de nogal onpersoonlijke opening van de mail, en eh, ik weet heus wel dat ik de beste ben. Dat hoef je me niet te vertellen. Verder is ‘binnen een tweetal weken’ wat aan de vage kant. Wel mooi gebruik gemaakt van het woord ‘parcours’, dat zie je niet vaak meer. Anyway, ik geef deze uitnodiging een… (insert roffel)

Kijk! Hier heeft iemand de moeite genomen om a) mijn naam te typen, of, b) een scriptje te schrijven dat mijn naam automatisch in de mail heeft gezet. De uitnodiging is helder (ik hoef niet te zoeken naar plekken of tijdstippen) en er wordt niet onder stoelen of banken geschoven dat de zender op zoek is naar aandacht. EN ik ben uitgenodigd voor een feest EN ze kijken uit naar een ontmoeting. Dit is een uitnodiging die me speciaal laat voelen. Een dikke…

Ik heb geen flauw idee wie dit is, maar er is geen woord gelogen: het zou awesome zijn als ik aanwezig was bij deze show. En dan druk ik het nog zacht uit!

Ai, mijn enige goede voornemen voor 2019 was eigenlijk om niet naar Ruth Koleva & The Fingertones te gaan kijken.

Ik raak een beetje in de war door deze lawine aan landen, genres en tijdstippen. Desalniettemin: leuk geprobeerd.

Nou, bedankt jongens, ik zit weemoedig terug te denken aan die mooie tijd dat The Blokes nog Chi-Chi’s heette en ze heerlijke margarita’s schonken.

Ik draag zowel Snowstar Records als Broeder Dieleman een warm hart toe, maar deze uitnodiging is wel erg zakelijk. Kom op, mensen! Waar is de fun? Waar is mijn gratis drank? Maar bovenal: waar is mijn goodie bag?

Sorry, wat? Ik moet even zijn weggedommeld.

Een spelelement, dat is interessant en inventief. Ik had alleen wel graag iets meer willen weten over die fantastische prijzen. Moet ik dan denken aan luxe spullen, of meer in de richting van een branded fidget spinner? En kan iemand me vertellen of fidget spinners nog steeds een ding zijn?

Dit is een strikvraag, want iedere Wit-Rus is virtuoos accordeonist. Desalniettemin voel ik de tranen nu al opwellen. Geweldig.

Verder staat er in de mail alleen een flyer met een wazige foto van drie langharige mannen en de tekst ‘Tegendraads schurende Noise-Grunge.’ Dat is denk ik iets waar je net toevallig zin in moet hebben.

Beginnen met jezelf te verontschuldigen. Je kan dat slap noemen, maar ik vind het getuigen van een hoog ontwikkeld empatisch vermogen. Het is dat ik op dat tijdstip al iets te doen heb, anders was ik zeker even gaan kijken bij Apey & The Pea.

Prachtig stukje proza, deze uitnodiging. De blend van organische techno, jazzfluit en stedelijke poëzie is niet zomaar inspirerend, no sir! Het is opvallend inspirerend. Laat ik nou juist dringend op zoek zijn naar iets waarop ik kan reflecteren. Wat dachten jullie van een…

7-

Een beiaardier, hm? Op 68 meter hoogte? Vertel me meer!

Bla bla bla. We willen allemaal wel wat!

Vier van de vijf hersencellen in mijn brein schreeuwen heel hard nee.

Hoe deden mensen dit vroeger? Ik bedoel, in de tijd voor e-mail? Kregen de vroege pioniers van de muziekjournalistiek 105 briefkaarten waarop hen in keurig handschrift werd gevraagd om op tijdstip zus op plek zo te verschijnen om aldaar naar de frisse, kaleidoscopische beatmuziek van het montere duo Rudy en Suzan te komen luisteren, onderwijl genietend van een kleine versnapering?

Uitstekende benadering van hoe ik me op dit moment voel.

Ha, deze is leuk, want ze verwachten dat ik daadwerkelijk dit hele verhaal ga le… o sorry, je was nog niet klaar.

Oké, even real talk. Ik realiseer me dat ik in de kop van dit artikel beloofde om alle uitnodigingen die ik kreeg te recenseren. Lachen! Alleen zie ik dat ik er nu ongeveer 17 heb gehad van de 59 (ik bedoel 64, er kwamen er nog wat binnen tijdens het typen), en wees eerlijk: het is genoeg zo, toch? Wat mij betreft is het zo genoeg. En lieve pr-mensen, zullen we afspreken dat jullie stoppen met mailen? Lijkt me echt leuk. Groetjes! Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.