Warm weer op Dekmantel

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Het bloedverziekend hete weer deed rare dingen met Dekmantel en haar bezoekers

Gefrituurd worden door de Mainstage, verkoeling zoeken bij een Zweed en vechten om een plekje in de schaduw.
Sander van Dalsum
Amsterdam, NL

Het is vijf uur in de middag en de verstikkende zon toont geen genade aan de Mainstage van Dekmantel. De grote koepel die van een afstand een verkoelende parasol lijkt, is allesbehalve dat. Het is alsof de organisatoren van het festival een vals spelletje spelen met ons – de bezoekers met natte ruggen, zweetsnorren en gortdroge monden – en een vergrootglas op ons houdt. Ricardo Villalobos en zijn entourage staan nog fier overeind op het podium; hij heeft waarschijnlijk een ventilator die hem gezelschap houdt, zijn minibar openstaan op kruishoogte, of een heel klein persoon op zijn rider staan die hem met een waaier van verkoeling voorziet. De Chileense techno-dj zit ook in het laten-we-iedereen-frituren-complot.

Advertentie

Met 29 graden en maar weinig schaduw is het zo nu en dan afzien in het Amsterdamse Bos tijdens de zesde editie van het festival. Iedereen strompelt loompjes van podium naar podium, zoekt naarstig naar de schaarse plekjes waar de zon niet komt, en een uitgeput Brits koppel (daar waren er veel van) doet voordat ze het opgeven wel tien pogingen om een strandstoel te bemachtigen die elke keer voor hun ogen weg geklauwd wordt zodra iemand opstaat. De bloedverziekende warmte doet rare dingen met de bezoekers van het festival. Een man loopt in een opblaas-tuxedo en draagt een rubberen masker van de drol-emoji, bijvoorbeeld. Nog opvallender: bij Villalobos laten mensen het gebruikelijke gefluit en gejuich achterwege wanneer een reeks hi-hats z’n intrede doet, maar iedereen staat wel te springen wanneer er een bescheiden tochtje voorbij briest. De drop is daardoor onvoorspelbaar en de dj heeft er niets over te zeggen.

1533374704056-Atmosphere-4-Dekmantel-Festival-2018-Day-3-please-credit-Niels-Cornelis-Meijer

De Mainstage. Foto door Niels Cornelis Meijer.

De benauwdheid zorgt ervoor dat je creatief moet denken als je enigszins van de muziek wil genieten. De Red Light Radio-kerk staat midden in een dor grasveld met maar enkele blokken om achter te schuilen, wat me somber instemt wanneer ik hierheen loop om lokale dj en Nous’klaer-alumni Upsammy te zien. Een groep koelbloedige party people staat vooraan mee te deinen met de trage elektronica van de artiest, die in relatie tot het gebouw waarin ze staat nog het meeste wegheeft van een charismatische leider van een cult. Veel krijg ik niet mee van hoe het eraan toe gaat met haar trouwe volgers, terwijl ik half liggend verscholen ben achter een van de blokken. Dit blijkt de perfecte manier om haar set te beleven, geconcentreerd op mijn vochtregulatie en m’n hoofd voorzichtig knikkend op de ambient.

Advertentie

Ietsje later op de dag besluit Varg gebruik te maken van de post-apocalyptische temperaturen. De Zweed die in het dagelijks leven luistert naar de naam Jonas Rönnberg (brr, je krijgt het er bijna koud van), ziet zijn kans schoon en transformeert de UFO II met zijn frigide techno tot een plek die je tegen zou komen in een boek van cyberpunk-auteur William Gibson. Door de nieuwe kleine zaal (die nog het meeste lijkt op een hangar voor een klein ruimteschip) wordt zijn futuristische beukende live-set bijgestaan door twee ventilatoren van het formaatje trekkerwiel. Dat verklaart waarom de man het hierbinnen uithoudt met een longsleeve en iets dat lijkt op een bodywarmer.

1533375023243-Atmosphere-3-Dekmantel-Festival-2018-Day-3-please-credit-Kasia-Zacharko

Broeikaseffect. Foto door Kasia Zacharko.

Eerder die dag stond Palmbomen II in de Greenhouse, een combinatie waar een van de programmamakers waarschijnlijk nog steeds door in z’n vuistje gniffelt. Kassen zijn veelal plekken die ik associeer met allesvernietigende hitte, het broeikaseffect, of met mijn jeugd in Den Briel waar ik een zomerbaantje had in een tomatenkas waar punkers vanuit hoge stellingen plasten en poepten over de groenten die ik moest plukken en later op jullie bord zouden verschijnen. Dat laatste wordt zover ik weet niet gedaan bij dit podium, maar godverdomme, het is hier warm. De door The X-Files geïnspireerde house geeft ondanks dat het fantastisch klinkt tussen de vele planten geen verkoeling, en ergens denk ik dat de naam van de artiest ook niet meehelpt.

Dus ga ik liever naar Karen Gwyer in de Boiler Room, misschien wel mijn favoriete podium door de royale hoeveelheid aan zonloze plek en de rookmachines waar niet op bespaard wordt. Door dat laatste priemt een hemels licht door de schaduw die de bomen hier afgeven, alsof een hogere macht zegt: “Je hebt genoeg afgezien, kom maar, en leg het meteen vast op Instagram want het is hier ook nog eens bijzonder fotogeniek.” De beveiliging die de wacht houdt bij dit kleine sereniteitstuintje hoort de stem duidelijk niet en verkondigt: “Foto’s nemen mag, maar daar geen drugs nemen hè?” Ondertussen ramt Gwyer met haar experimentele techno gestaag door, terwijl de camera’s van Boiler Room een aantal zonnesteken opnemen.

1533375050559-pjimage

Het licht waar de hogere macht het over had. Foto's door auteur.

Het wordt schemerig en de eerste tekenen van leven ontstaan ergens tussen het einde van Lena Willikens en het begin van Joy Orbison bij het Selectors-podium. Het futloze gevoel dat een groot deel van de mensen met zich meedroeg sijpelt langzaam weg. Niet dat de rest van de dag iedereen stilstond – er waren gekken die zelfs met tien graden hoger nog hadden gedaan alsof er niets aan de hand was – maar je mag het een opluchting noemen. De dag is bijna tegen het einde, maar bij de eerste tracks van Joy Orbison en de hernieuwde levenslust laten het voelen alsof het allemaal nog moet beginnen. Dan valt de avond en de zon gaat onder. Het is zowaar wat frisjes, en de plannen om in de buurt van het festivalterrein te gaan zwemmen zijn samen met de warmte gesneuveld. Orbital sluit de Mainstage af en zegt met zijn set en zijn Brits gevoel voor knallen tegen iedereen dat het wel goedkomt. Het is tijd om naar huis te fietsen, door het pikkedonkere bos, op weg naar je stikhete kamer die al je goede nachtrust gaat ontnemen. Morgen (vandaag) weer een dag, met iets meer wolken, een paar graden naar beneden en hopelijk minder smalltalk over het weer. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter .