Als Oscar and the Wolf klaar is met muziek, wordt hij een zeemeermin

Niets snijdt dieper dan liefdesverdriet. Hoewel er geen medicijn is voor deze ongeneeslijke ziekte, zijn er wel dingen die de pijn wat kunnen verzachten. De zwoele muziek van Max Colombie is er daar eentje van. De geile nummers vormen de perfecte soundtrack om je even goed te wentelen in je immense pijn, om vervolgens je tranen weg te vegen, je meest sexy kleding aan te trekken en in de club je zorgen weg te dansen. Zelf noemde Colombie zijn muziek ooit Disney voor volwassenen, en dat klinkt helemaal zo gek nog niet. Met Oscar and the Wolf creëert hij een rauw, grimmig en sprookjesachtig universum.

Buiten die gestolen uurtjes in de nacht, werkt de muziek van de band ook op een groot podium. Vorig jaar sloot hij Pukkelpop af en dit jaar was hij een van de hoogtepunten van Rock Werchter. Max Colombie blies een nieuwe wind in de Belgische muziekwereld en veroverde met zijn hese stem in enkele jaren de harten van duizenden tienermeisjes.

Op 29 september komt zijn nieuwste plaat Infinity uit. "Ik heb nog nooit zo'n eclectische verzameling liedjes gemaakt, maar het is nu eenmaal zo geworden, omdat ik een erg dramatisch jaar achter de rug heb," vertelt Colombie. Inmiddels gaat het beter met hem. Als ik hem groet, ligt hij nonchalant in een grote zetel van de hotellobby. Hij lijkt wel een exotische prins die rechtstreeks geplukt is uit een Duizend-en-een-nacht-verhaal. Hij is moe, want hij komt rechtstreeks van de trein uit België en moet vanavond weer naar Parijs. Het is een grijze ochtend en dus het ideale moment om hem te spreken over liefdesverdriet, onsterfelijk zijn en Disney-prinsessen.

Noisey: Hey Max, welk personage uit een Disney-film ben jij?
Max Colombie: Ik ben sowieso de kleine zeemeermin. Ik hou van de filmpjes van Mermaid Melissa, een vrouw die als beroep een zeemeermin is. Als ik het gehad heb met de muziekwereld, zou ik wel op feestjes en events een zeemeermin willen spelen.

Je nieuwste album heet 'Infinity', wat ook een beetje sprookjesachtig klinkt. Wil je graag onsterfelijk zijn?
Ja, absoluut. Dat is misschien wel een van mijn grootste verlangens in het leven.

Via je muziek of wil je écht fysiek onsterfelijk zijn?
Ik zou graag fysiek onsterfelijk zijn. Dat brengt zoveel interessante dilemma's met zich mee. Ik vind het idee van Twilight leuk, waarbij je een keuze moet maken tussen liefde en oneindigheid of sterfelijkheid en menselijkheid. Ik vind dat een boeiende tweestrijd.

Maar het heeft ook nadelen, zoals dat je al je vrienden gaat zien sterven.
Daar wen je wel aan. Als je onsterfelijk bent, ga je anders om met relaties. Je emoties vervormen en je gaat anders om met de liefde en het verlies van geliefden. Ik denk nu aan de film Only Lovers Left Alive. Daarin zie je hoe de personages doorleefd zijn, voel je hoeveel ze hebben meegemaakt door onsterfelijk te zijn en merk je wat onsterfelijk zijn doet met je emoties. Dat vind ik echt fascinerend.

En zou je dan nog de nood voelen om muziek te maken? Je zou het namelijk gewoon oneindig lang kunnen uitstellen.
Hm, daar heb ik nog niet over nagedacht. Ik zou inderdaad geen muziek meer moeten maken, omdat ik die drang om onsterfelijk te worden via mijn muziek niet meer zou voelen. Misschien heeft sterfelijk zijn wel zijn voordelen.

Je vorige album klonk als een droevige zomernacht. Waar bevinden we ons in Infinity?
Ik vind dat er in Infinity nog meer zon zit, eigenlijk. Maar de tekst blijft natuurlijk erg melancholisch. Ik grijp altijd terug naar die tweestrijd van verlangen en vernielen, en zing vaak over hoe je grootste verlangens ook meestal je ondergang zijn. Het is erg interessant dat we zo in elkaar zitten en dat blijven opzoeken. En terwijl sommigen beslissen om die grote verlangens te onderdrukken, kiezen de romantische zielen om daar op in te gaan, ondanks het feit dat ze er kapot aan gaan. Ik ben wel zo. Gelukkig willen zijn heeft voor mij geen betekenis.

Je zoekt liefde op, maar je hoeft niet gelukkig te zijn?
Nee, liefde opzoeken gaat namelijk gepaard met een flinke portie drama. Het is gek dat we allemaal constant verlangen naar samenzijn met iemand, ondanks de drama die je daardoor meemaakt.

Je zingt op je nieuwe plaat: "I look better in the dark, even when the sun is on the edge". Dat klinkt een beetje onzeker.
Haha, interessant wel dat je die zin aanhaalt. Ik besef namelijk de inhoud van mijn teksten pas als de plaat af is. Ik denk dat ik die zin zing omdat ik nog niet zo op mijn gemak ben met mezelf in het spel van lust en verlangen. Tijdens de verleiding zit ik nog het liefst in het donker, omdat ik vind dat ik op die manier gemakkelijker ben om van te houden.

Dat is triestig.
Nee hoor, het is triestig in het begin, maar het komt ook wel altijd goed. Mijn angst heeft te maken met een drang naar veiligheid en intimiteit. Ik vind trouwens ook dat ik er beter uitzie in donkerrood clublicht, dus daarin zou ik eerder dansen in een nachtclub.

Wat is de beste situatie om je nieuwe album te luisteren?
Je hart is net gebroken en je rijdt met je ex-lief in een cabrio rond door Malibu met een open dak. Er is veel wind, de zon schijnt en er hangt een Thelma & Louise-vibe in de lucht. Dan zet je mijn plaat op.

Elke keer weer die zon, met ook die melancholische tinten. Past dat samen?
Ja, in de serie Six Feet Under vind ik dat frappant: elke aflevering gaat over de dood, maar toch is de setting telkens zeer zonnig, het regent er bijna nooit en het is nooit nacht. Dat vind ik het mooiste contrast in die serie. Ik hou van die tweestrijd die daardoor ontstaat en dat wil ik doortrekken in mijn muziek. Mijn plaat is dansen in mineur. Wat Cate Blanchett in The Talented Mr. Ripley zei, past perfect: "Always save the pain for daylight."

De kleur donkerblauw keert constant terug in je artwork, maar ook in je muziek. Is Malibu ook donkerblauw voor jou?
Ja, de lucht in Malibu is donkerblauw als de zon schijnt. Ik denk vaak aan die aflevering San Junipero van Black Mirror. Het past perfect bij mijn muziek, ook al zag ik de aflevering pas toen de plaat af was. Die aflevering draait ook rond oneindigheid en onsterfelijkheid. Het gaat over het leven na de dood, net zoals Infinity.

Je bent een vat vol filmreferenties.
Ik word omringd door vrienden in de filmwereld en daar heb ik erg veel aan. Ik raak daardoor geïnspireerd. Als ik muziek maak, beeld ik me in of ze er op zouden dansen. Tot slot: als ik je instagrampagina bekijk en je optredens zie, lijk je wel een prins uit Duizend-en-een-nacht. Hoeveel daarvan is Max Colombie en hoeveel daarvan is Oscar and the Wolf?
Ik creëer een sprookjeswereld, maar ben daar nooit fake in. Op het podium acteer ik natuurlijk, maar ook dat is geen leugen. Wanneer ik optreed, krijgt mijn kinderlijk zieltje wat speelruimte. Ik voel mijn dierlijke instinct, ik doe gewoon wat ik voel en wat ik leuk vind op dat moment. Ray Eames, de vrouw van de maker van het Eames-huis, zei toen ze haar vroegen waarom ze niet meer schilderde: "Ik schilder door hier een kaars te zetten, daar mijn stenen te leggen." Dat is hoe ik ben: ik schilder mijn eigen leven.