Donna Blue maakt romantische muziek die zo in een film van David Lynch past

Het eerste valentijnscadeautje dat ik ooit kreeg, was een Star Wars-condoom dat licht gaf in het donker. Sindsdien ben ik cynisch over de dag van de liefde, en vind ik koppels die op 14 februari hun best doen elkaar te imponeren enorm aanstellerig. Dat het ook anders (lees: zeer romantisch) kan, bewijzen Danique en Bart, samen bekend als de popband Donna Blue. Zij werkte iets meer dan tien jaar geleden in het lokale cultuurhuis van een klein dorp, hij was de knappe onbereikbare muzikant waartegen ze niet durfde te praten. Ze deed het toch en niet veel later waren ze samen. Vorig jaar verraste ze hem op Valentijnsdag met een zelfgemaakt nummer. “Dat was de eerste keer in een tien jaar durende relatie dat ik haar hoorde zingen,” vertelt Bart. “Toen ontdekte ik dat ze dat wel degelijk kon en wist ik meteen dat we hier iets mee moesten doen.” Een van hun gezamenlijke liefdes zijn de bevreemdende films van regisseur David Lynch, en toen ze het laatste seizoen van Twin Peaks in recordtijd hadden gekeken, werden ze geïnspireerd. Hij pakte de gitaar op en zij begon wat te zingen. Daaruit ontstonden dromerige liedjes als Baby en Holiday, muziek uit een vervlogen tijdperk die je zou kunnen beschrijven aan de hand van een scène uit de Lynch-serie: romantisch, sensueel, maar ook een beetje dreigend. De band bestaat nu een jaar, brengt af en toe een nummer uit en stappen samen in de auto naar Parijs om daar een videoclip op te nemen. Zonder plannen voor een album lijkt het alsof ze niet echt haast hebben om door te breken, ook al hebben ze een belachelijk schema aan Popronde-optredens voor de boeg. Ik spreek met ze af in MaMa Kelly, een Amsterdams restaurant dat rechtstreeks uit het Amerika van decennia geleden lijkt te komen. Iets wat perfect past bij hun muziek. Als ik ze binnen zie komen, past het plaatje perfect.

Noisey: Is deze Amerikaanse diner jullie ideale plek voor een date?
Bart: Nou, de bloedrode maan die onlangs te zien was, was wel ideaal voor een eerste date. Maar stel dat alles kan en alles mag, dan zouden wij waarschijnlijk terugkeren in de tijd.
Danique: Ja, naar een diner zoals deze, maar dan in het Amerikaanse jaren vijftig om daar een milkshake te drinken. Dat is wel echt onze stijl, alhoewel het me niet echt leuk lijkt om als vrouw in die tijd te leven.

Een diner uit de jaren vijftig maar mét vrouwenrechten dus. Ik kan me ook inbeelden dat jullie muziek hier goed tot z’n recht komt.
Danique: Ik denk toch dat je ‘s nachts in het donker naar onze muziek moet luisteren. Onze muziek is ook zonnig, maar past perfect in een rokerige bar uit Twin Peaks. Je moet op onze muziek kunnen deinen. Onze eerste nummers zijn opgenomen toen het nieuwe seizoen van Twin Peaks uitkwam. Die dreigende en toch sexy sfeer vinden we heel mooi.

Ik vraag altijd graag aan mensen welk personage uit Twin Peaks ze zijn.
Bart: Ik ben toch wel James, denk ik. Hij is een beetje een nerd, maar ook wel een coole biker.
Danique: Ik ben Donna. Ze is altijd het onderdeurtje van Laura geweest, maar ze gaat na haar moord op onderzoek en wordt alsmaar stoerder en sterker.

Aan jullie liedjes te horen houden jullie erg van films.
Danique: Ja, absoluut. We kijken er samen heel veel. Ik ben ook fotograaf en veel van onze muziek speelt zich af in een film in ons hoofd. Vaak komt de filmset eerst, de muziek volgt later. We laten ons bijvoorbeeld ook inspireren door Franse films uit de jaren zestig, waarin de vrouw heel onschuldig lijkt, maar eigenlijk erg sexy en sterk is.
Bart: Ken je de film Holy Mountain? Dat is een grote inspiratiebron geweest voor onze muziek. Het is één groot, weird monoloog met rare sketches en springende kikkers. Het is heel filosofisch en de sets zijn geweldig. Misschien maken we onbewust een soundtrack voor zulke films.

We bestellen iets te eten en Danique en Bart kijken elkaar gewoon aan, zonder iets te zeggen en antwoorden op elkaar. Ik heb het gevoel dat ik iets gemist heb.

Kunnen jullie elkaars gedachten lezen?
Bart: Haha, toch wel, ja. We zijn al elf jaar samen, hè? Als we repeteren, bijvoorbeeld, weten we exact wat we denken op dat moment.
Danique: Ja, we zien aan elkaars lichaamstaal wat we denken en dan mogen we niet vergeten dat aan anderen te communiceren.

Is het soms niet heel moeilijk om als koppel muziek te maken?
Bart: Als we veel shows doen, kan het best zwaar zijn. Maar eigenlijk valt het goed mee, hoor. We hebben weinig discussies over hoe we een nummer moeten aanpakken en hebben allebei onze eigen inbreng.
Danique: Inderdaad, muziek maken voelt niet als iets dat per se moet. Maar ik moet toegeven dat ik het optreden zelf wel spannend vind. Ik ben best introvert en snel overprikkeld, dus ik vind dat best heftig. In het begin was ik erg zenuwachtig. Optreden was echt iets dat volledig buiten m’n comfortzone lag, maar ik merkte dat er mooie dingen kunnen gebeuren zodra je tegen die angst strijdt. Iets anders: jullie hebben een nummer, genaamd Holiday. Waar zouden jullie het liefst op vakantie gaan nu?
Bart: Toch wel Californië, in het specifiek Joshua Tree Park. Dat is onze favoriete bestemming. Het is er helemaal stil, je hebt alleen de natuur rond je. We rijden dan met een camper door de natuur enkele dagen en ontbijten met uitzicht op de woestijn.
Danique: Ja, het is een soort woestijn met rare palmbomen en we vinden dat een magische plek. Daar wat rondreizen is eigenlijk de ideale reis. Het is er mooi, maar er schijnt ook een soort vortex te zijn, een plek waar aliens komen, waar er een andere energie hangt.

Zijn jullie gefascineerd door buitenaardse wezens?
Samen: Ja.
Danique: We zijn naar Integratron gegaan, een houten bol in Californië van een man die claimt door een buitenaards ras de opdracht gekregen te hebben om een tijdmachine te maken. Dat is fantastisch.

Dus jullie hebben ook nog eens een gezamenlijke liefde voor complottheorieën en sciencefiction?
Bart: Ja, ik hou er enorm van.

Is er iets waarin jullie eigenlijk niet overeen komen?
Danique: Nou, ik hou helemaal niet van horror en Bart wel. Als hij naar de bioscoop gaat voor een nieuwe horrorfilm, blijf ik lekker thuis.
Bart: Toen Hereditary uitkwam, de zogenaamde “engste film aller tijden”, was ik in m’n eentje gegaan. Ik vond het heerlijk. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.