Is het leven in deze barre tijden leuker als je rijk bent?

In Rotterdam staan afgelopen zaterdag de schroeiplekken van de autobranden nog in het asfalt na een nacht vol zware anti-overheidsrellen, en de kranten staan vol met vooruitblikken op een barre winter vol ziekte en preventieve maatregelen. Ik probeer ondertussen de ellende te ontvluchten op de bekende glamoureuze lifestyle-beurs Masters Expo (voorheen bekend als Masters of LXRY en daarvoor als de Miljonair Fair) in de Amsterdamse RAI. Ik ben uitgenodigd op de VIP-middag en het thema is Roaring Twenties: een uitgelezen gelegenheid om erachter te komen of de twenties van deze eeuw voor de rijken wél een beetje roaring zijn. 

Als we het hebben over de Roaring Twenties, dan hebben we het doorgaans over de jaren twintig van de vorige eeuw. Dat tijdperk is de boeken (meer specifiek, het boek The Great Gatsby) ingegaan als het overdadige bacchanaal van een wereldvreemde bovenklasse die zich na de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog en de Spaanse Griep verwent met champagne, zwembaden, verenhoedjes en andere losbandigheid. De afgelopen twee jaar zijn er ontelbare tijdschriftartikelen verschenen waarin ons vergelijkbare gouden tijden worden beloofd. Voor wie modaal of ondermodaal verdient, zijn ze alleen nog niet gearriveerd.

Bij de ingang van de luxe-tempel is nog weinig te zien van de grandeur die ons hopelijk binnen te wachten staat. “Het ziet er niet zo indrukwekkend uit,” zegt een jonge vrouw op hoge hakken enigszins teleurgesteld tegen haar vriendin. “Het is gewoon een beurs,” antwoordt deze. Daar heeft ze gelijk in, maar nu de naam weer veranderd is kun je vanaf de buitenkant eigenlijk helemaal nergens meer aan zien dat dit een pronkfestijn vol dure boten, auto’s en mensen is. “Masters Expo” klinkt eerder als de afstudeerdag van een kunstacademie. De billboards geven niets weg, ze lijken op affiches voor gangsterserie Peaky Blinders of een film over de Drooglegging. Ook de jaren twintig, maar wel de minder feestelijke kanten ervan.

Binnen staan zoals altijd de bolides, de diamanten en de plezierjachten te blinken in het licht van spotjes. Maar de ingetogen communicatiestrategie is niet alleen een middel om te zorgen dat de boze buitenwereld niet weet wat voor verdorven feestelijkheden zich binnen afspelen, zoals in een speakeasy. Ook op de meest exclusieve lifestylebeurs is de sky niet de limit. Bij een maquette voor het luxe appartementencomplex The Mayor staat te lezen: “Amstelveen is the answer”. Zelfs voor miljonairs is het kennelijk moeilijk om woonruimte te vinden binnen de ring van de hoofdstad. Bij een grote stand bij de ingang kun je vierkante meters natuurgebied kopen die vervolgens beschermd worden. “De rijken zijn anders dan jij en ik,” schreef Scott F. Fitzgerald, maar ze wonen nog altijd op dezelfde planeet. 

In de jaren twintig van de vorige eeuw lag de ramp met de Titanic nog vers in het geheugen. Het gigantische cruiseschip, hét symbool van technologische vooruitgang, was onderweg naar Amerika toen het tegen een ijsberg aan voer en zonk. Anno 2021 verkopen ze hier cruisereizen waarbij het juist de bedoeling is om tegen een ijsberg aan te varen. Op het vijfsterrenschip Le Commandant Charcot kun je voor 33.000 euro “in Franse luxe” een poolreis van twee weken maken. “Ik dacht dat ik me zou gaan vervelen, maar dat gebeurde niet,” vertelt Stephen, een bereisde Amerikaan bij de organisatie werkt en meevoer naar de Noordpool. Hij vertelt dat hij acht ijsberen gezien heeft, dat het nooit donker werd en dat het ijs heel indrukwekkend was. “En toen we de negentig-graden-zone in voeren ging de champagne open, er waren allerlei feestjes.” Erg roaring. 

Toch ziet Stephen hun tochten niet als zorgeloos escapisme, want anders dan in de vorige jaren twintig is klimaatverandering (en daarmee het smelten van de ijskappen) een niet te ontkennen probleem. “We brengen duurzaamheid naar een nieuw level!” zegt hij. Hun hybride boot is de meest milieuvriendelijke optie, er mogen gratis wetenschappers meevaren en worden er lezingen gegeven over de opwarmende aarde, vertelt hij. “De mensen aan boord stellen dan ook vragen.” Als ik Stephen mag geloven helpen deze reizen zo klimaatverandering zelfs tegengaan: “Als de passagiers zien hoe mooi en kwetsbaar de poolgebieden zijn, zullen ze die willen beschermen.” Paradoxaal genoeg lijkt bij hem precies het tegenovergestelde te zijn gebeurd. “Natuurlijk, historisch gezien komt er steeds minder ijs, maar er groeit elk jaar ook weer nieuw ijs bij. Wij hebben tijdens de cruise dagen achter elkaar door het ijs moeten breken. Overal is ijs!” Hij herhaalt nog maar eens dat hij ijsberen heeft gezien. 

Volgens Rosanna, een zeer glamoureuze business-strateeg met wie ik later aan de bar bubbels drink, is klimaatverandering de drooglegging van nu. “We moeten nadenken over wat we anders gaan doen, nieuwe businessmodellen bedenken. Deze tijd is een echte disruption.” Ze helpt in haar vrije tijd jonge vrouwelijke ondernemers die een tegenslag hebben gehad. Zelf bleef ze ook niet gespaard. “Mijn man en ik hebben een relais [een soort bed & breakfast, red.] in Modena, vlakbij Bologna. Een prachtig complex, echt een paradijsje met uitzicht over de heuvels. Maar toen we open wilden, sloeg corona in en kwamen er geen gasten. Toen zijn we er zelf maar gaan zitten.” Roaring. 

Het is gezellig aan deze bar, die wordt aangeboden door Icoinic. Dat is een cryptocurrency-startup die de brug probeert te slaan naar de traditionele financiële wereld. Ik raak er in gesprek met de baas, Egbert Krop. We hebben het over hyperinflatie in de Weimar-republiek in de jaren twintig, waardoor mensen met een kruiwagen vol bankbiljetten naar de bakker moesten. In de wereld van de cryptocurrencies vindt nooit inflatie plaats, zegt Egbert. De koers van verschillende valuta kan wel flink schommelen, maar hij heeft vertrouwen in het het concept van crypto voor de lange termijn. Egbert opereert in een booming business, maar de zelfverklaarde “simpele polderjongen” verliest zich niet in decadente euforie. Hij zegt dingen als: “Ik heb genoeg geld om te stoppen met werken, maar waarom zou ik dat doen?” Ook gaat hij hier op deze beurs, waar je de meest fantastische spullen kunt kopen, alleen een doosje wijn halen. “Ik ben niet zo materialistisch.” 

Het dédain voor mooie spulletjes lijkt breed gedeeld te worden onder de nieuwe nouveau riches die hun fortuin verdienen in de digitale wereld. Een stukje verderop staat een Lamborghini tentoongesteld, die is beschilderd door kunstenaar Pablo Lücker. De auto (ter waarde van een half miljoen) is bedoeld als een leuk extraatje, je krijgt hem gratis bij een digitaal kunstwerk dat Pablo wél verkoopt. Het werk is voorzien is van een NFT, een digitaal eigendomscertificaat dat net als crypto’s de blockchain-technologie gebruikt, en kan daardoor flink in waarde gaan stijgen. Pablo wil de boel hier opschudden, zegt hij. “Veel mensen zijn een beetje blasé.” 

De sfeer in zijn stand is onmiskenbaar levendig, ik ontmoet er onder andere acteur Manuel Broekman en zijn vriendin Adriana Mosk, die smart-spiegels aan het ontwikkelen is. Manuel vertelt dat hij bijna een Lamborghini in de prak had gereden lang voordat Dave Roelvink en Afrojack het echt deden. Pablo zegt vervolgens dat hij het lekker vond om zijn ruwe penseel op de lak van de dure machine te zetten. Maar wie misschien nog wel het meeste minachting heeft voor de fysieke wereld is YouTuber Kwebbelkop, die voorbij loopt. Hij speelt met het idee om de NFT-Lambo te kopen. “Niet voor de Lamborghini maar voor de NFT.” De auto zegt hij te willen verkopen. “En dan lekker met de NFT scheuren over de digitale snelweg.” 

Om zes uur is het alweer uit met de pret. De anti-coronamaatregelen van de overheid maken helaas geen uitzondering voor Masters Expo. Het was een leuke dag, maar vooralsnog lijken de nieuwe roaring twenties meer een wensdroom dan een realiteit. En juist in de sectoren waarin ondanks de barre tijden flinke winst wordt gepakt, streven de grootverdieners naar bescheidenheid en efficiëntie in plaats van naar bandeloos hedonisme. Jammer.