De Amerikaanse overheid stuurde deze man de afgelopen 34 jaar 300 joints per maand

Als Irvin Rosenfeld zou moeten gokken, zou hij zeggen dat hij waarschijnlijk 135.000 joints heeft gerookt sinds 1982: grofweg tien per dag, elke dag, 34 jaar lang.

Ondanks een cannabisverslaving waar Snoop Dogg aan zou bezwijken, leidt de 63-jarige man uit Florida een normaal leven: hij is een effectenmakelaar bij een groot verzekeringsbedrijf en verricht elke zaterdag vrijwilligerswerk voor gehandicapten. Daarnaast heeft hij de zeldzame botziekte multipele osteochondromen. Als ik Rosenfeld op zijn kantoor bel, heeft hij net een van de voorgedraaide joints opgerookt die hij maandelijks van de overheid krijgt, omdat hij een patiënt is van het Investigational New Drug-programma (IND) van de FDA (de Amerikaanse Voedsel- en Warenautoriteit). De wiet van Rosenfeld heeft een laag THC-gehalte, van rond de vier procent, waar hij niet stoned van wordt. Dat is geen bewuste keuze: door een afwijking van de cannabinoïdereceptoren in zijn brein wordt hij nooit stoned. Maar de wiet helpt toch bij zijn chronische pijn. Als je het hem vraagt, is wiet ook de enige reden waarom hij nog leeft. Toen Rosenfeld met zijn afwijking werd gediagnosticeerd, rond zijn tiende levensjaar, vonden de dokters meer dan tweehonderd tumoren op zijn botten. De verwachting was dat de tumoren zich zouden vermenigvuldigen en groeien en ondertussen moest Rosenfeld omgaan met de pijnlijke botsplinters die door de afwijking werden veroorzaakt. In het beste scenario zou Rosenfeld een leven lang enorme pijn hebben en zware pijnstillers moeten slikken. In het slechtste scenario zouden de tumoren groeien en kwaadaardig worden, en zou hij sterven. De vooruitzichten waren niet al te rooskleurig. Rosenfeld begon in 1971 met studeren. Hij had toen nog nooit wiet uitgeprobeerd – met al de pijnstillers die hij op recept kon krijgen, zag hij geen reden om wiet te roken. Dankzij groepsdruk begon hij uiteindelijk toch te blowen. Nadat hij voor ongeveer de tiende keer een jointje rookte, begon Rosenfeld iets geks op te merken: hij had bijna een half uur geschaakt met een vriend zonder ook maar enige pijn te voelen. Daarvoor was het voor Rosenfeld onmogelijk om in een bepaalde houding te zitten zonder pijn te krijgen. Hij had niet eens pijnstillers genomen. "Toen realiseerde ik me dat deze drug het enige medicijn was dat voor mij werkte," zegt Rosenfeld.

Rosenfeld stopte vroegtijdig met zijn studie en begon een petitie zodat de overheid zijn cannabisgebruik zou toestaan. Hij kreeg geen reactie.

Toen, rond 1977, ontmoette hij Robert Randall, die een jaar eerder toestemming kreeg van de overheid om medicinale wiet te roken. Randall was gediagnosticeerd met glaucoom rond zijn twintigste en de dokters waarschuwden hem dat hij waarschijnlijk blind zou worden rond zijn dertigste. Op een dag, na het roken van een joint, kwam hij erachter dat wiet ervoor zorgde dat de vlekken in zijn gezichtsveld minder werden. "Het was meteen duidelijk voor hem," zegt Alice O'Leary, Randalls weduwe en partner in cannabisactivisme. "Hij dacht dat het te belachelijk was voor woorden, maar kwam er uiteindelijk achter dat het toch waar was. Daarna ging wiet een belangrijke rol in ons leven spelen." Dat was uiteraard illegaal. In 1975 werden Randall en O'Leary gearresteerd voor het kweken van vijf wietplanten op het balkon van hun huis in Washington DC. Ze hadden makkelijk de boete kunnen betalen en er vanaf kunnen zijn. In plaats daarvan besloten ze om het gevecht aan te gaan met de overheid, op grond van medische noodzaak. Gelukkig werd er rond die tijd een UCLA-onderzoek afgerond over het effect dat wiet op de druk tussen de ogen had. Randall werd een van de laatste deelnemers in het onderzoek en kon daarmee aantonen dat wiet inderdaad hielp met zijn glaucoom en vermoedelijk zijn blindheid kon uitstellen, al was het maar voor een paar jaar. Mede dankzij deze gegevens, besloot de rechter om Randall en O'Leary niet langer te vervolgen. Randall benaderde de Food and Drug Administration (FDA) en het National Institute for Drug Addiction (NIDA). Deze twee instanties waren verantwoordelijk voor het overzien van cannabis die door de overheid geproduceerd werd voor onderzoek. Randall verzocht ze aan de hand van een petitie om toegang tot hun wietcollectie om zijn glaucoom te behandelen. "Dat was een grote verrassing voor de instanties," zegt O'Leary. "Medicinale wiet was toen nog vrij onbekend en nu stond er opeens een individu in het kantoor die vroeg om toegang tot hun voorraad. Hun eerste reactie was gul: ze stemden toe." Randall werd een van de eerste patiënten die medicinale wiet in de Verenigde Staten kreeg, sinds de overheid cannabis in 1937 had verbannen. Hiermee werd het Investigational New Drug Program geboren.

Toen Rosenfeld Randall een paar maanden later in Virginia ontmoette, legde hij uit hoe de FDA zijn aanvragen voor medicinale wiet ronduit weigerde. Randall en O'Leary boden hun hulp aan. Samen ontwikkelden ze een IND-protocol voor Rosenfeld en in 1982 werd hij de tweede patiënt in het programma.

In de jaren tachtig bleef het IND-programma groeien. Ze breidden hun toegang uit naar aidspatiënten en mensen met zeldzame vormen van kanker. In 1992 sloot de regering van Bush het programma en slechts dertien patiënten kregen nog wiet. Rosenfeld was een van deze dertien patiënten. Elke vijf maanden krijgt hij zes blikjes binnen, elk gevuld met driehonderd joints. Alle wiet wordt bij de Universiteit van Mississippi gekweekt, overigens de enige kweker van overheidswiet. Na de oogst in Mississippi worden de wietplanten naar Raleigh in North Carolina gestuurd waar de knoppen van de plant in een sigarettenmachine worden gegooid. Deze sigaretten worden vervolgens bevroren, in een tinnen blikje gestopt en bewaard in een vriezer voor onbepaalde tijd. Rosenfeld zegt dat de joints die hij dit jaar heeft gerookt in 2009 verpakt zijn, hoewel hij ook joints heeft die dertien jaar oud zijn. "Een connaisseur die high wil worden, zou teleurgesteld zijn in de kwaliteit van deze wiet," zegt Rosenfeld. "Maar het gaat mij om het medicinale aspect, en dat ze me genoeg opsturen."

Rosenfeld en de andere patiënten hebben halfjaarlijkse voortgangsonderzoeken met hun dokters als voorwaarde voor deelname aan het programma. Vreemd genoeg zijn deze onderzoeken nooit gebruikt om de schade van langdurig wietgebruik te onderzoeken. Uit een onafhankelijke studie over IND-patiënten van de arts Ethan Russo is echter wel gebleken dat de patiënten zo gezond waren als maar kon, gezien hun afwijkingen en ziektes. In sommige gevallen verbeterde wiet de kwaliteit van leven van de patiënten drastisch. Randall heeft bijvoorbeeld zijn zicht behouden tot zijn dood, terwijl de dokters voorspelden dat hij het zou verliezen rond zijn dertigste. Daarnaast was er voorspeld dat zijn tumoren zouden groeien, wat ook niet gebeurd is sinds hij wiet begon te roken. Voor degenen die niet in het IND-programma terechtkwamen, hebben er velen werk van gemaakt om medicinale wiet op staatsniveau te legaliseren. Op het moment hebben vijfentwintig staten en Washington DC medicinale cannabis al gelegaliseerd, en deze maand zullen er nog negen staten stemmen over het legaliseren van wiet voor recreatieve of medicinale doeleinden. Alsnog zullen Rosenfeld en O'Leary de eersten zijn die erkennen dat de strijd verre van gestreden is. "In 1982 hebben Bob Randall en ik een pact gemaakt," zegt Rosenfeld. "We zouden de hele wereld kennis laten maken met de voordelen van medicinale wiet. Het is frustrerend als de politie zegt dat er geen medicinale voordelen aan cannabis verbonden zijn, want die zijn er wel. Wij zijn het levende bewijs dat dit werkt."