Hartstikke leuk, dat Lowlands, en bovendien ook hartstikke verschrikkelijk, dat Lowlands. Je krijgt heel wat te verduren tussen het creëren van levensherinneringen door. Om toch een slaatje te kunnen slaan uit deze onvermijdelijke rotmomenten is hier een op de situatie toegespitste bingo.Dit speel je samen met je vrienden: print allemaal onderstaande bingokaart uit, en elke keer wanneer je een van de nare situaties ervaart zoals die hieronder worden toegelicht, mag je die wegkruisen. De eerste van je vrienden die de hele kaart heeft weg kunnen kruisen wint een krat bier. Of een workshop bij een houtzagerij. Of een staafmixer van Philips Precision Cooking. Het is maar net waar de interesse van je vriendengroep ligt natuurlijk.
Je telefoon is eindelijk weer opgeladen, maar er komt helemaal niks binnen
Je zat even zonder batterij. Maar nu niet meer. Je staart verwachtingsvol naar je schermpje, klaar om alle gemiste oproepen en berichtjes tot je te nemen. Er komt niks binnen. Geen gemiste telefoontjes, sms'jes, WhatsAppjes, niks. Een leeg gevoel begint zachtjes aan je ziel te knabbelen. Je kijkt op Facebook. Geen nieuwe notificaties. Je bent omringd door tienduizenden mensen, maar hebt je nog nooit zo eenzaam gevoeld. Dit besef maakt zich van je meester terwijl je een statusupdate van oom Gerrit leest. "Van middag lekker barbeknoeien."
Een dappere maar naiëve poging tot uitslapen
Het is een uur of acht 's ochtends op de camping en je wordt wakker omdat iemand heel hard "Mariëlle!" schreeuwde op nog geen vijftien centimeter afstand van je hoofd. Je voelt hoe de zon op je tentje staat te branden en houdt je oogleden stijf op elkaar gedrukt, want je wilt zo lang mogelijk uitslapen. Buiten je tent beginnen de eerste gesprekken gevoerd te worden, en je probeert ze te negeren, maar dat lukt niet. Zo zit het leven nu eenmaal niet in elkaar. Er is geen oordopje op aarde dat je kan beschermen tegen uitspraken als "Daan heeft nog geen ei gehad."
Je staat een half uur met een kwartje in je handpalm omdat je steeds nét niet durft
Shit daar staat security. Even de andere kant op lopen. Shit nu ga ik recht op een lichtmast af. Dan maar even naar de wc. Shit de rij is veel te lang. Misschien even die festivaltent in dan. Shit die veertiger naast me ziet eruit als een stille. Snel de tent weer uit. Shit dit kwartje is volledig aan het desintegreren in m'n laffe, laffe zweethandjes.
Een klap van een dreadlock
Zodra je ziet dat er iemand met dreads in je buurt staat bij een optreden, moet het besef eigenlijk al indalen: er komt een moment dat deze haarbundels hun kans schoon zien om je in het gezicht te rammen. Dit is nooit wetenschappelijk vastgesteld maar wel iets wat in het algemeen als waarheid wordt beschouwd.
Een teringsaai gesprek met iemand die je al een tijdje niet gesproken hebt
"Hé hoe gaat het? Jij ook hier? Blijft toch een traditie hè, Lowlands. Het gaat me niet om de muziek, maar om de sfeer. Ik hou van mooi weer, en ik hou niet van slecht weer. Met mij gaat het goed, ik werk nog steeds als verkoper van gordijnen. Bruine gordijnen, grijze gordijnen, beige gordijnen, allerlei kleuren gordijnen. Het is erg afwisselend werk. Soms sta ik op de deurklinkenafdeling. Oh je moet ervandoor? Zal ik je mijn nummer geven, zodat we later ergens kunnen afspreken? Het is 06 – oh je moet rennen? Oké maakt niet uit! IK SPREEK JE LATER! SOMS VERKOOP IK TROUWENS OOK GROENE GORDIJNEN MAAR MEESTAL BRUINE! DOEI!"
Je moet echt ff een banaan eten nu
Alles in je lichaam geeft het aan: je moet echt ff een banaan eten nu.
Een overvloed aan meisjes in vrolijk gekleurde aztecjumpsuits
Je kijkt om je heen en ziet opeens dat je per ongeluk bent omringd door meisjes in vrolijk gekleurde aztecjumpsuits. Grote kans dat de Apocalyps niet zal worden veroorzaakt door een meteorietinslag of een virusuitbraak die paarden moordlustig maakt, maar door ongelofelijk veel aztecpatroontjes die allemaal in elkaar verstrikt raken en de wereld veranderen in een woeste zee van kleur en afgezaagdheid.
Een bezoek aan een ecotoilet laat je twijfelen aan wat echt is in dit leven en wat niet
Je stapt een dixi in en spreekt met jezelf af om niet te kijken naar wat er al door eerdere gebruikers is gedoneerd aan fecaliën en vergelijkbare lichaamsafscheidingen. Maar wat doet de menselijke geest, om een of andere sadistische reden? Die zorgt ervoor dat je tóch even gaat kijken. En dan zie je iets liggen dat sowieso niet van deze aarde is. Iets dat al je kennis van het menselijke verteringsstelsel op zijn grondvesten laat schudden. Je weet niet meer wat je kunt geloven in dit leven en wat niet. Wat is perceptie, en wat is werkelijkheid? "Hoe nu verder?" mijmer je als je het toilet verlaat. Er biggelt een traan over je wang. Je gaat tegen een schutting zitten en begraaft je gezicht in je handpalmen.
Je enthousiast omhooggeworpen handen moeten weer omlaag
"IEDEREEN GOOI JE HANDEN IN DE LUCHT!" wordt er geschreeuwd vanaf het podium, en in een moment van enthousiasme dan wel groepsdruk ga je in op dit bevel. Je werpt je handen omhoog en laat ze daar een paar maten hangen, al dan niet gebald & pompend. Maar dan is het moment voorbij. De bewegingen van je armen worden niet meer bestuurd door het moment, maar door jezelf. Je bent je plotseling bewust van waar je handen zich bevinden. Ze moeten weer omlaag. Dus daar gaan ze dan. Je handen, je armen. Naar beneden. Ze druipen af, en dat voel je in je zelfbewustzijn. Je voelt ze afdruipen.Illustraties door Dirk Verweij
Advertentie
Je zat even zonder batterij. Maar nu niet meer. Je staart verwachtingsvol naar je schermpje, klaar om alle gemiste oproepen en berichtjes tot je te nemen. Er komt niks binnen. Geen gemiste telefoontjes, sms'jes, WhatsAppjes, niks. Een leeg gevoel begint zachtjes aan je ziel te knabbelen. Je kijkt op Facebook. Geen nieuwe notificaties. Je bent omringd door tienduizenden mensen, maar hebt je nog nooit zo eenzaam gevoeld. Dit besef maakt zich van je meester terwijl je een statusupdate van oom Gerrit leest. "Van middag lekker barbeknoeien."
Het is een uur of acht 's ochtends op de camping en je wordt wakker omdat iemand heel hard "Mariëlle!" schreeuwde op nog geen vijftien centimeter afstand van je hoofd. Je voelt hoe de zon op je tentje staat te branden en houdt je oogleden stijf op elkaar gedrukt, want je wilt zo lang mogelijk uitslapen. Buiten je tent beginnen de eerste gesprekken gevoerd te worden, en je probeert ze te negeren, maar dat lukt niet. Zo zit het leven nu eenmaal niet in elkaar. Er is geen oordopje op aarde dat je kan beschermen tegen uitspraken als "Daan heeft nog geen ei gehad."
Shit daar staat security. Even de andere kant op lopen. Shit nu ga ik recht op een lichtmast af. Dan maar even naar de wc. Shit de rij is veel te lang. Misschien even die festivaltent in dan. Shit die veertiger naast me ziet eruit als een stille. Snel de tent weer uit. Shit dit kwartje is volledig aan het desintegreren in m'n laffe, laffe zweethandjes.
Advertentie
Zodra je ziet dat er iemand met dreads in je buurt staat bij een optreden, moet het besef eigenlijk al indalen: er komt een moment dat deze haarbundels hun kans schoon zien om je in het gezicht te rammen. Dit is nooit wetenschappelijk vastgesteld maar wel iets wat in het algemeen als waarheid wordt beschouwd.
"Hé hoe gaat het? Jij ook hier? Blijft toch een traditie hè, Lowlands. Het gaat me niet om de muziek, maar om de sfeer. Ik hou van mooi weer, en ik hou niet van slecht weer. Met mij gaat het goed, ik werk nog steeds als verkoper van gordijnen. Bruine gordijnen, grijze gordijnen, beige gordijnen, allerlei kleuren gordijnen. Het is erg afwisselend werk. Soms sta ik op de deurklinkenafdeling. Oh je moet ervandoor? Zal ik je mijn nummer geven, zodat we later ergens kunnen afspreken? Het is 06 – oh je moet rennen? Oké maakt niet uit! IK SPREEK JE LATER! SOMS VERKOOP IK TROUWENS OOK GROENE GORDIJNEN MAAR MEESTAL BRUINE! DOEI!"
Alles in je lichaam geeft het aan: je moet echt ff een banaan eten nu.
Je kijkt om je heen en ziet opeens dat je per ongeluk bent omringd door meisjes in vrolijk gekleurde aztecjumpsuits. Grote kans dat de Apocalyps niet zal worden veroorzaakt door een meteorietinslag of een virusuitbraak die paarden moordlustig maakt, maar door ongelofelijk veel aztecpatroontjes die allemaal in elkaar verstrikt raken en de wereld veranderen in een woeste zee van kleur en afgezaagdheid.
Advertentie
Je stapt een dixi in en spreekt met jezelf af om niet te kijken naar wat er al door eerdere gebruikers is gedoneerd aan fecaliën en vergelijkbare lichaamsafscheidingen. Maar wat doet de menselijke geest, om een of andere sadistische reden? Die zorgt ervoor dat je tóch even gaat kijken. En dan zie je iets liggen dat sowieso niet van deze aarde is. Iets dat al je kennis van het menselijke verteringsstelsel op zijn grondvesten laat schudden. Je weet niet meer wat je kunt geloven in dit leven en wat niet. Wat is perceptie, en wat is werkelijkheid? "Hoe nu verder?" mijmer je als je het toilet verlaat. Er biggelt een traan over je wang. Je gaat tegen een schutting zitten en begraaft je gezicht in je handpalmen.
"IEDEREEN GOOI JE HANDEN IN DE LUCHT!" wordt er geschreeuwd vanaf het podium, en in een moment van enthousiasme dan wel groepsdruk ga je in op dit bevel. Je werpt je handen omhoog en laat ze daar een paar maten hangen, al dan niet gebald & pompend. Maar dan is het moment voorbij. De bewegingen van je armen worden niet meer bestuurd door het moment, maar door jezelf. Je bent je plotseling bewust van waar je handen zich bevinden. Ze moeten weer omlaag. Dus daar gaan ze dan. Je handen, je armen. Naar beneden. Ze druipen af, en dat voel je in je zelfbewustzijn. Je voelt ze afdruipen.Illustraties door Dirk Verweij