Juice WRLD kan nog net normaal door Amsterdam lopen
Alle foto's door Hajar Benjida.

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Juice WRLD kan nog net normaal door Amsterdam lopen

De rapper werd achtervolgd door een horde fans, ontweek fietsers in het Vondelpark en moest uiteindelijk onderduiken in een coffeeshop.
Sander van Dalsum
Amsterdam, NL
HB
foto's door Hajar Benjida

“Juice WRLD! JUICE WRLD! JUUUIIICE WRLDDD!” Tot mijn verbazing kan de negentienjarige rapper uit Chicago – die afgelopen maandagavond in een uitverkochte Melkweg speelde – niet meer incognito door Amsterdam wandelen. Zijn naam wordt om de zoveel stappen geroepen door een horde tieners die hem, ondanks de capuchon die hij over z’n hoofd heeft getrokken, toch herkennen. Overal waar we komen – het Vondelpark, de Jordaan, het Museumkwartier, coffeeshop Easy Times op de Prinsengracht – willen jongens en meisjes met hem op de foto. Ik ben een beetje in de war, en voel me wat schuldig dat ik hem heb gevraagd een rondje te lopen door de stad voor een interview.

Advertentie

Als ik er wat langer over nadenk, begin ik de hysterie te begrijpen. Ja, oké: een jaar geleden hadden we nog geen idee wie Jarad Higgins (zijn echte naam) was. Toen had hij nog geen debuutalbum met singles die platina gaan, een feature op de laatste plaat van Travis Scott, of een wereldtour. Het kan snel gaan, blijkt maar weer. Wanneer ik met Juice en z’n crew (z’n neef, dj en manager) over straat slenter om het te hebben over z’n prille carrière, hebben we door de constante stroom aan fans bijna geen moment om te praten. Hij moet het zelf ook nog laten bezinken. “In Londen werd ik gisteren een paar keer herkend, maar dit is gestoord,” zegt hij, terwijl hij bijna door een tram wordt aangereden.

Juice WRLD en fans in het Vondelpark.

Op vakantie ging Juice nooit echt, dus hij is blij dat hij eindelijk kan reizen. Hij vertelt dat hij tijdens zijn schoolvakanties soms naar zijn tante in Californië ging, maar zijn leven speelde zich voornamelijk in de buitenwijken van Chicago af. Hij zegt dat het raar is om hier te lopen; de fietsen vindt hij doodeng en dat mensen hem op een ander werelddeel herkennen is bevreemdend. Wel heeft hij geregeld heimwee. “Dat is het zwaarste aan touren. Ook voel ik vaak de angst en druk om overal op tijd te komen.” Een dag hiervoor tweette hij dat hij zich slecht voelde, waarop iemand uitstekend advies gaf: water drinken.

Dit is de eerste keer dat Juice in Amsterdam is, en hij bekijkt de stad zoals elke toerist: door het schermpje van zijn telefoon. Uit een draagbare speaker knalt zijn eigen muziek, die hij en zijn groep leunend op elkaars schouders van begin tot eind meezingen. Ondertussen gooit hij wat filmpjes op Instagram, en start hij een livestream als we in het Vondelpark aankomen. Tien minuten daarna komt een zwetende jongen van dertien op hoog tempo aangefietst. Hij stapt af, gooit zijn fiets op het gras, kijkt zijn idool aan alsof hij oog in oog staat met God, en vraagt volledig buiten adem of hij op de foto mag. “Hoe heet je?” vraagt Juice. “Chris! Mijn naam is Chris!” antwoordt hij. “Moet jij niet op school zijn?” vraagt Juice. De vrienden van de rapper brullen van het lachen, terwijl Chris zijn momentje pakt.

Advertentie

Ik vraag Juice of hij, toen hij nog onbekend was, zich ook weleens zo op een idool heeft geworpen, maar hij zegt van niet. “Ik ging niet vaak naar concerten en ik ontmoette ook nooit bekende mensen,” vertelt hij. “Als ik Chief Keef of Travis op straat had gezien, had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan.” Dat hij nu iedereen zomaar kan ontmoeten ziet hij als een zegen. “Ik ben pas, wat is het, zes maanden bekend? Dat ik nu het leven van andere kids kan beïnvloeden en andere mensen kan helpen, dat voelt goed.”

Kids helpen met liefdesverdriet bijvoorbeeld. Dat hij soms emo-rapper genoemd wordt, daar zit hij niet mee, ook al vindt hij dat het de lading niet dekt. Hij is niet zo bezig met genres en hokjes. “Buiten m’n album heb ik misschien nog wel tweehonderd liedjes klaarliggen, waarvan de meesten niet over liefde gaan.” Ik vraag hem of hij nog wel over gebroken harten kan zingen nu hij een vriendin heeft, maar z’n relatie is net een paar weken geleden verbroken, vertelt hij. “Relaties komen en gaan. Sommigen zijn bestemd om voor altijd te bestaan, maar deze niet,” zegt hij. “Dit gaat gestoord klinken, maar zelfs in mijn positie hou ik er niet van om met heel veel vrouwen te zijn. Ik concentreer me liever op één meisje. Het leven is zo fucking instabiel, dat ik stabiliteit pak waar dat kan. Ik wil dat ook aan iemand anders geven.”

We lopen verder. In een half uur tijd komen er nog een aantal fans voorbij. De dj van Juice heeft een nieuw grapje bedacht dat hij bij elke fan uithaalt: “Met wie wil je op de foto dan? Wie is dit? Wat? Juice WRLD? Nee, gek! Dit is Young Nudy!” De twee artiesten lijken schijnbaar op elkaar. Je zou denken dat het flauw wordt na een tijdje, maar het nerveuze gelach dat volgt bij iedereen die op de foto wil blijft vermakelijk. Andere fans durven niet in de buurt te komen en filmen Juice van een afstandje, anderen zijn een stuk brutaler en maken selfies met hem terwijl hij bezig is om twee hotdogs te verorberen.

Advertentie

Dan moet er gewinkeld worden. Juice neemt het geluidssysteem van een dure winkel over en draait KOD (Home) van Playboi Carti op repeat. Hij rapt het refrein van het nummer dat amper twee minuten duurt mee als een soort mantra (“bring that money home, daddy waiting for it”) terwijl hij Balenciaga-schoenen past en z’n neef omtovert tot pakezel met tassen vol kleding. Na een half uur kunnen we verder. We gaan nog even door het park, worden achtervolgd door meer fans, er worden foto’s genomen, en dan hebben Juice en z’n crew het wel gezien. We gaan op zoek naar een coffeeshop, maar niet voordat Juice een paar keer bijna wordt aangereden door fietsers.

De neef van Juice links (inclusief winkeltassen), rechts de manager.

Dat we naar de coffeeshop zouden gaan, was te verwachten. Niet omdat hij een rapper is, maar omdat drugs (in alle varianten, smaken en soorten) op zijn album Goodbye & Good Riddance een nogal groot thema is. In interviews die hij in het recente verleden gaf, vertelde hij dat hij verslaafd was aan Xanax en zich zorgen maakte. Ik vraag hem hoe dat nu gaat. “Ik gebruik niet meer. Ik ben er helemaal van af,” vertelt hij. “Al een tijdje, een maand denk ik. Sommige mensen kunnen ermee omgaan, sommigen niet. Ik voel me nu een stuk beter.” De doelstelling waar hij over rapt op de track Candles (“I need a umbrella cause every day feels like a rainy day, I need something other than Xannies to take the pain away”) is dus volbracht. We zitten in de coffeeshop, en natuurlijk zijn z’n fans daar ook. Z’n neef komt met een paar zakjes wiet aan, rolt een paar joints, en Juice steekt ze op. De fans staren, maar vragen nog niet om een foto. Juice begint over een paddotrip die hij dit jaar had, waarbij een nuchtere vriend van hem een angstaanval kreeg door te veel cafeïne. “Die maat stapte uit de auto, kotste de boel onder, en ik lag op achterbank in de overtuiging dat iedereen zou sterven.” Tijdens een andere trip nam hij een nummer op waar hij bang van werd toen hij het terugluisterde. Het lied praatte tegen hem en de mineurakkoorden maakten het nog erger. Die track staat nog ergens op een harde schijf, maar we zullen het waarschijnlijk nooit te horen krijgen. De neef van Juice komt hem z’n eerste espresso ooit brengen, want “dat zal hem wel lekker wakker maken voor zijn show.” Nadat hij het bekertje achterover slaat en een vies gezicht trekt, vertelt hij dat hij één keer in z’n leven coke heeft gebruikt. Daar werd hij ook erg wakker van. Die avond rapt het minderjarige publiek luidkeels het refrein van Black & White mee, een nummer over een drug die Juice dus maar één keer geprobeerd heeft.

Advertentie

“Ik wil niemand bekritiseren,” vertelt hij als ik vraag of hij zich verantwoordelijk voelt voor jonge fans die zijn muziek luisteren. “Ik spreek in mijn tracks niet vanuit een positief of negatief perspectief. Ik wil realistisch zijn. Hoe ga je iemand die verslaafd is vertellen dat ze moeten stoppen? Je kan nooit weten waar iemand doorheen gaat of wat iemand heeft meegemaakt in z’n leven. Ik wil degene zijn die ze begrijpt: het kan goed voelen, maar het kan je ook je leven kosten. Dat is de manier hoe je mensen kan bereiken.”

Juice geeft me zijn linkeroordopje en samen luisteren we naar wat onuitgebrachte liedjes. Omdat we even gestopt zijn met praten, grijpen de fans die al de hele tijd tegenover ons zitten te wachten hun kans. Bij de ingang van de coffeeshop staat een andere groep fans te wachten. Dat is het moment dat zijn management besluit dat het tijd is om naar de Melkweg te gaan.

Na het concert loop ik naar huis. Terwijl niemand me aanklampt om op de foto te gaan, denk ik aan Juice. Arme Juice, die binnenkort waarschijnlijk zo beroemd is dat hij nergens meer normaal over straat kan. Ik ben blij dat we vandaag een wandeling hebben gemaakt, en niet over een jaar.

Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.