Naaz gaat Nederland compleet overslaan op haar pad naar wereldwijde faam

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Naaz gaat Nederland compleet overslaan op haar pad naar wereldwijde faam

We spraken de 19-jarige Rotterdammer over haar Koerdische achtergrond en hoe ze haar ouders moest overtuigen van haar muzikale ambities.
Wouter van Dijk
Amsterdam, NL
MB
foto's door Mark Bolk

Terwijl al mijn vrienden die wél op Lowlands waren inmiddels fysiek en mentaal hersteld zijn, zit ik door mijn afwezigheid op het festival nog steeds met een kutgevoel. Uiteindelijk viel het namelijk enorm mee met het verwachtte noodweer, en kan ik me wel voor m'n kop slaan dat ik door mijn kinderachtige hekel aan blubber wat belangrijke shows heb gemist. Waaronder die van de Nederlands-Koerdische Rotterdammer Naaz. Toen ze in 2015 tweemaal op het album Blood For Mercy van Yellow Claw stond, kon ik een aantal dingen niet geloven: dat ik nog nooit van deze artiest gehoord had, én dat ze niet gelijk nieuwe muziek uitbracht om gebruik te maken van de hoeveelheid aandacht die ze kreeg. Ze stond tenslotte op dezelfde plaat als grootheden Pusha T en Ty Dolla $ign. Ze nam twee jaar de tijd om aan haar eigen muziek te sleutelen en als je de zorgvuldig geproduceerde nummers die ze nu uitbrengt hoort, valt het hierboven beschreven onbegrip totaal weg. Internationale muziekblogs kunnen geen genoeg krijgen van haar, en om zeker te weten dat ze Nederland niet morgen al links laat liggen voor haar internationale carrière, spreek ik met haar af. Vanaf het terras van Het Badhuis in Amsterdam-Oost heb ik uitzicht op zowel de tram als bushalte van het Javaplein. Ik kan niet goed inschatten of ze daar straks zal uitstappen als beginnende Nederlandse zangeres, of in een luxe taxi op de stoep wordt gezet. Uiteindelijk komt ze lopend aan, omdat ze haar auto iets verderop heeft geparkeerd. De manier waarop ze vol verbazing praat over hoe luxe het pompstation was waar ze onderweg heeft getankt, verraadt dat ze totaal niet bezig is met haar internationale popsterrenpotentie. Toch knap voor iemand die zo jong is.

Advertentie

Noisey: Hoe oud was je ook alweer?
Naaz: Negentien, maar dat vergeet ik soms zelf ook. Vanaf mijn zestiende ben ik omringd door mensen die ouder zijn, dus misschien komt het daardoor.

Je moet op dit moment ook wel een professionele houding hebben, denk ik. Je bent geen vakkenvuller.
Ja, je wordt snel hard als je in de muziek zit. Grof gezegd omdat je altijd moet oppassen dat mensen je niet naaien, of dat de mensen met wie je werkt oprecht zijn. Als het goed gaat met artiesten is iedereen positief, maar als ze te lekker gaan wordt iedereen plots negatief. En als het daarna slecht gaat is het gelijk: "Aha, ik wist het!". Er wordt nooit honderd procent gegund. Daarom ben ik blij dat ik trots kan zijn op iemand die succes heeft, zelfs als dat met iets is wat ik zelf nep vind.

Dat heeft te maken met kunnen relativeren, en tevreden zijn met wat jij zelf hebt. Ik zie dat bijvoorbeeld ook via Instagram en vlogs. Er wordt zo veel online gedeeld – maar dat zijn meestal alleen de mooie dingen. Ik kan me voorstellen dat de kinderen die daar naar kijken denken dat ze ook zo'n leven willen.

Ik vind het engste aan kinderen dat ze totaal niet kunnen relativeren.
Ja, als een baby geen lolly krijgt valt zijn leven compleet in diggelen. Maar op latere leeftijd is dat ook nog wel moeilijk. Mijn ouders hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt. Wanneer ik met mijn problemen zat, zei mijn moeder soms tegen mij: "Wij hebben oorlog van dichtbij gezien, get over yourself." Ik merkte toen dat haar emotionele pijngrens totaal ergens anders ligt, ze heeft haar zus ook verloren. Maar de problemen die ik toen had waren het ergste dat ik ooit had beleefd, dus misschien kun je pas goed relativeren als je weet dat je dit soort pijn niet met elkaar kunt vergelijken.

Advertentie

Waar kwam dat dan door?
In mijn eerste paar jaren op de middelbare school werd ik door een groepje meisjes zo gepest dat mijn leven echt een hel was. En tegelijkertijd accepteerde mijn gezin mijn muzikale droom niet, dus daardoor had ik ook niet echt een klik met mijn familie. Op school voelde ik me bang en thuis werd ik totaal niet begrepen. Daardoor leefde ik heel geïsoleerd: ik zat alleen nog maar op m'n slaapkamer. Op een gegeven moment dacht ik: ik wil niemand meer overtuigen dat ik écht muziek wil maken, ik ga het gewoon laten zien.

Neem je dit je ouders kwalijk?
Nee, ik heb ze ook pas heel laat verteld over wat er gebeurde op school. Misschien is het te vergelijken met mensen die geen aangifte doen als ze iets ergs overkomt: je gaat geloven dat de fout bij jou ligt. Toen ik het vertelde is m'n moeder wel een half jaar verdrietig geweest. Natuurlijk werd ik boos omdat van muziek zo'n groot probleem werd gemaakt. "Nee, je wordt dokter of advocaat." Waar zij vandaan komen eindig je op straat als je geen stabiele baan hebt. Uiteindelijk kwam alles wat ze deden en zeiden voort uit liefde. Ze wilden een goede, veilige toekomst voor mij.

Weet je nog wanneer de knop bij ze omging?
Toen ik Arjan Bedawi van Soulsearchin' ontmoette om een nummer op te nemen om bewustzijn te creëren rondom de situatie van de Koerden, en m'n ouders hem leerden kennen. Hij is ook Koerdisch en begrijpt onze normen en waarden. Daarom zagen ze dat hij mij nooit zou naaien of in een bikini in een clip zou laten spelen. Door met hem te werken ging ik van een stil, verdrietig meisje naar een blij persoon. Ik voelde me veel beter, werd zelfverzekerder, werkte harder op school. Toen zagen m'n ouders hoe positief die invloed was op mij. Alsnog is de stap van één liedje voor de Koerden naar twee tracks op het album van Yellow Claw enorm.
Ja. Zolang m'n broer maar met me meeging vonden m'n ouders het oké dat ik vaker de studio inging – al moest ik nog steeds vroeg thuiskomen. Ik had een kort filmpje van een van de nummers die ik had geschreven op Instagram gezet, en Bizzey heeft dat gezien. Toen belde Jim al snel of ik zin had om een sessie te komen doen, om aan de laatste track van het album te werken. Dat zijn er uiteindelijk twee geworden.

Advertentie

M'n ouders weten natuurlijk niet hoe groot Yellow Claw is. Ik ben normaal geen fan van uitleggen hoe goed iets gaat aan de hand van cijfers, maar het helpt wel als ik kan laten zien hoeveel het is gestreamd. Het wordt ook gebruikt onder promovideo's van Ajax en de track wordt in het stadion gedraaid, dus dat is iets wat ze goed begrijpen. En dat ik opeens in het buitenland ben getekend, en shows heb over de grens helpt ook.

Is dat waar je van droomde toen je je opsloot in je slaapkamer?
Ja, want eigenlijk is puur muziek mogen maken en daarin gesteund worden door m'n ouders alles waar ik van droomde. Ik dacht vroeger dat dit nooit zou kunnen. Dus eigenlijk heb ik nu alles wat ik wilde, en meer. Maar daardoor is er ook altijd een lichte angst, omdat ik hoop dat het nooit meer weggaat. Dat ik nooit meer naar school hoef te gaan en dat mijn tussenjaar voor eeuwig duurt.

Ben je weleens bang om beroemd te worden?
Dat is wel een struggle. Aan de ene kant word ik een beetje angstig van alle aandacht, maar tegelijkertijd vind ik op een podium staan het beste dat er is. Maar ik ben wel bereid om dusdanig op de achtergrond te blijven zodat ik nooit een bekende Nederlander word. Veel online volgers hebben boeit me niet, en ik hoef ook niet mooi gevonden te worden.

Hoezo niet?
Ik heb bijvoorbeeld best veel last van acne, vooral als ik me niet aan een streng dieet zonder suiker en zuivel houd. Maar laatst had ik juist daardoor het idee om me niet aan mijn dieet te houden net voordat ik een videoclip ging schieten. Zo wou ik mezelf laten zien, om niet onrealistisch over te komen.

Advertentie

Ik probeer dat soort dingen in mijn werk aan te kaarten, maar bijvoorbeeld ook de situatie van de Koerden. Ik merk vaak dat artiesten uit het Midden-Oosten niets van hun achtergrond willen laten zien. Het is zo verboden in hun jeugd dat ik begrijp dat ze denken: oké, laat dan maar, ik ga er niet meer trots op zijn. Maar ik merk juist dat ik veel steun krijg vanuit het Midden-Oosten, ook op de radio. En het lijkt me geweldig om ooit voor een jonge artiest hetzelfde te kunnen doen als wat Arjan voor mij heeft gedaan

Ik heb een nummer geschreven waarin ik de veertienjarige Naaz vertel dat ik het verschrikkelijk vind dat ze zulke nare dingen tegen zichzelf zegt, en dat ik hoop dat ze niets gelooft van de dingen die nare mensen tegen haar zeggen. Want als je niet zo hard bent tegen jezelf word je vanzelf gelukkiger.

Als je over vijf jaar weer zo'n nummer schrijft, voor de Naaz van nu, wat staat er dan in denk je?
Ik heb nog wel wat probleempjes met mezelf soms, maar ik weet dat en snap ook dat ik daar wel overheen kan komen. Dus ik weet niet waar het liedje over zou gaan, omdat ik nu bijna geen struggles heb. Waarschijnlijk over Donald Trump. Verder gaat het heel goed met me.

Bekijk de video voor 'Can't', gemaakt door Levi Verspeek, hieronder.