Badzout in de wond

Een panorama van Roanoke. Weken voordat Amped en andere synthetische drugs officieel verboden werden haalden de FBI ze al uit de roulatie.

Toen in oktober 2011 de toen nog legale synthetische drugs Amped voor het eerst Amerika bereikte, werd het meteen populair. Het goedje dat door een hoog opgeleide biochemicus is ontwikkeld—wat meestal niet het geval is in deze ondoorzichtige tak van sport—werd al snel liefkozend ‘lieveheersbeestje’ of ‘exhuberance powder’ genoemd, een verwijzing naar de libidoverhogende werking. Maar na een paar maanden was er iets veranderd. Het aanvankelijk fijne witte poeder was veranderd in een bruin, plakkerig spul dat sterk naar pis rook. Er was iets aan de receptuur veranderd. Wat dat precies inhield, dat wist niemand. Maar natuurlijk waren er genoeg mensen die het geen probleem vonden de pispasta te snuiven.

Hoofdagent Jeff Dudley heeft net een pakketje Amped gekocht bij een tabakswinkel.

Amped is volgens gebruikers namelijk sterker dan cocaïne. Eén gebruiker beschrijft het als volgt: “Aan de coke loop je naar een groepje meisjes toe omdat je jezelf een topper vindt. Als je aan de Amped bent trek je je lul uit je broek en begin je hem in het rond te zwaaien. Ik heb een keer naakt op een schommel gezeten in de hoop dat ik zou scoren.”

Toen Amped net populair werd stond deze parkeerplaats constant vol.

Het stadje Roanoke in Zuidwest-Virginia bleek in het bijzonder geschikt voor een Amped- epidemie. Het is de grootste stad in een regio waar vervallen huizen met door onkruid overgroeide gazonnetjes het straatbeeld bepalen en waar verlaten auto’s en afgedankt meubilair op de stoep staan weg te rotten. Alcohol- en heroïnemisbruik zijn er dagelijkse kost. Eén bewoner herinnerde zich hoe zijn buren met rode ogen en crackpijpjes tussen hun tanden maniakaal door de straten raasden. En toen het toch al eclectische drugsaanbod van Roanoke maart dit jaar werd aangevuld met het legale Amped was de drugscocktail compleet. Fabrikanten van de drug konden hun producten makkelijk kwijt bij lokale tabakswinkels, want ze konden grote winsten beloven. Sommige verkopers pikten het zo voortvarend op dat ze Amped-t-shirts gingen dragen. Alles om het product zoveel mogelijk te hypen; alsof het een guitige soort crack was. Eén winkeleigenaar had zelfs een man ingehuurd om als wandelend reclamebord door de stad te wandelen, om zo nietsvermoedende mensen naar zijn winkel te lokken.

Politiechef Jeff Dudley vertelt over wat de gevolgend van Amped zijn voor Roanoke.

“‘s Nachts, als het op z’n drukst was, leek het hier wel een Walmart,” vertelde de winkeleigenaar van D.K Tabacco, die zelf anoniem wil blijven. “Het was een soort voedselbank voor gebruikers, en sommigen kwamen vijf tot zes keer per dag.” Charlie Barham, uitbater van een tattoowinkel in dezelfde straat, zag hoe goed de tabakseigenaar aan het boeren was: “Het waren niet alleen methgebruikers of junkies die naar binnen gingen. Ook gewone burgers, bouwvakkers en zelfs oma’s hadden van het spul gehoord en wilden het een keertje proberen.”

Toen de moeder van Brittany Cross overleed door het gebruik van Amped, moest Brittany in haar eentje de begrafenis organiseren. Haar vader en broer gebruikten namelijk nog steeds. 

“Het was een epidemie. En het kwam heel erg plotseling,” herinnerde hoofdinspecteur Chris Perkins zich. “In mei alleen al waren er al 34 Amped-incidenten. Een van mijn agenten liep over straat en opeens vloog een naakte jongen hem aan. Het duurde negen minuten voor hij de jongen onder bedwang had gekregen. De buurt stikte van dit soort glazig uitziende drugsbezetenen die op zoek waren naar Amped. Sommige stonden tegen palen aan terwijl ze over zichzelf heenkotsten.”

Angela Marie Crabb, 31 jaar en moeder van twee kleine kinderen, woonde om de hoek van D.K. Tobacco toen een vriend haar in maart een pakketje Amped gaf. Ze had er al een alcohol, heroïne- en crackverslaving opzitten, dus dit leek vrij ongevaarlijk. Toen een paar dagen later haar moeder, Lorrie Jones, op visite kwam, stond Angela naakt op het randje van haar balkon. “Het was alsof ik naar een sciencefictionfilm keek. Ze stond helemaal strak en sprak en bewoog niet meer als een mens.”

Hooter en PeeWee staan voor About Time, een tattooshop in Roanoke.

Binnen een paar weken woog Angela nog maar veertig kilo en was haar gezicht opgezwollen als een grijze pompoen. “Eén avond stond ze ineens voor de deur; ze ramde tegen de ramen en de deur. Ik herkende niets meer dat me deed herinneren aan mijn dochter. Het was een demon, een monster.” De volgende dag kreeg Angela een hartaanval; pas zes dagen later stierf ze in het ziekenhuis. Eenmaal buiten kwam Lorrie een meisje tegen wier arm geamputeerd moest worden omdat ze te veel Amped had gespoten. “Het was alsof er een tornado door de vallei raasde en allemaal mensen met zich meenam. Mijn dochter was er één van.”

Michael en Tweeker bij hun huis in Roanoke.

Ondertussen ontkenden tabakswinkeliers dat ze een probleem veroorzaakten. Amped was tenslotte legaal. Ze kochten de drugs in voor 5 dollar per pak en verkochten het voor 25 dollar. Een illegale drugsdealer heeft geluk als hij zijn inzet kan verdubbelen. Tabakswinkels die dertig pakjes per dag verkochten, wat niet al te moeilijk was, verdienden er op jaarbasis 200.000 dollar mee. “Het was enorm ondankbaar,” vertelde een lokale winkelier. “De eigenaars van D.K. Tobacco zijn Sudanese vluchtelingen. Binnen een paar weken reden ze rond in nieuwe auto’s en liepen ze te pronken met pakken geld waar je een huis van kon kopen. Ik kan bijna niet geloven dat ze niet doorhadden waar ze mee bezig waren. Ze waren bezeten door hebzucht, ten koste van ons.”