Klagen over de NS: het kan zoveel beter

Ergerlijker dan het feit dat treinen uitvallen door sneeuwval is het gezeur erover op Twitter. Noem me gek, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze bij de NS inmiddels wel weten dat hun treinen niet rijden. Ook vervelend is het feit dat mensen klagen over het feit dat anderen klagen. Maar daar kan ik niet te veel over zeggen, want als ik daar te lang over nadenk begin ik me raar te voelen en merk ik altijd een uur later dat ik een beetje bozig op Facebook zit te kijken. Bij dezen wil ik dan ook het bescheiden voorstel doen om, mocht je je echt niet kunnen inhouden, over wat minder voor de hand liggende NS-euvelen te klagen, die bovendien niet beperkt zijn tot een paar dagen per jaar. Sta me toe wat persoonlijke voorbeelden te geven, en steeds een mogelijke oplossing, vanwege het constructieve karakter van oplossingen.

Omroepers met spraakwater

Soms gebeurt het dat een conducteur van zijn eigen stem houdt en bij iedere halte uitvoerig uitlegt waar je straks gaat stoppen, waar de trein daarna heengaat, waar je eventueel zou kunnen overstappen en in welke richting, dat je moet uitchecken met je OV-chipkaart en dat je je spullen niet moet laten liggen. En dan nog een keer zeggen waar je zo aankomt. En dat het hem zo spijt dat de trein een minuut vertraging zou hebben. Maar dat het volgende station toch echt “Sta-tiiiiii-on Haarrrrrr-lem is. Sta – tiiiiiii-on Haaarrrr-lem.” En als je echt pech hebt en in een internationale trein zit, spreekt de man soms ook nog zijn boodschap uit in het Frans en het Engels.

Oplossing:

Beleefdheidsvormen schrappen. Gewoon zeggen: “Hé. Volgende halte: Rotterdam. Dag.” En als ze meer dan vijf minuten te laat zijn: “Hé. We zijn later. Supersorry. Dag.”

De eersteklas in een Sprinter

Mensen die eersteklas in een sprinter rijden zijn echt boeven van hun eigen portemonnee. Het enige fysieke voordeel waar je de hoofdprijs voor betaalt is het feit dat je stoel rood is. Voor de rest heb je niet meer beenruimte, en nog steeds geen toilet. De enige reden om eersteklas te willen reizen is dat je niet tussen het plebs wilt zitten. Eersteklas reizen in een sprinter betekent dus dat je een elitair stuk vreten bent. Zo elitair dat je ‘narratief’ zegt waar je ook ‘verhaal’ zou kunnen gebruiken. Zo elitair dat je het woord postmodern niet alleen gebruikt in alledaagse gesprekken, maar ook nog weet waar je het over hebt.

Op deze foto zien we een enorm op Martin Bosma (de rechterhand van Geert Wilders) gelijkende man, die eersteklas reist in een Sprinter. De volgende keer dat de PVV iets moppert over ‘de elite’ kun je ze bijvoorbeeld met deze foto om de oren slaan.

Oplossing:

Het rode pluche vervangen door het blauwe skaaileer en de nylonfluwelen bekleding van de stoel voor de gewone man. De NS kan van de gelegenheid gebruik maken om de inkomenssegregatie in de samenleving aan te pakken. Waarom zie je zo ontstellend vaak mensen met een bovenmodaal inkomen in dure auto’s rijden, en zelden iemand die nog studeert en minder verdient? Waarom zitten mensen met meer geld op duurdere plekken? Pure discriminatie.

Het schudden der gehele wereld

Als je zit te lezen en aan het onderstrepen bent en de trein harder dan 100 km/u rijdt en je streepjes altijd scheef gaan omdat die hondekop zo aan het schudden is.

Oplossing:

Ik zou echt wat minder moeten mopperen, geloof ik.

De ‘troostende’ conducteur

Soms komt het voor dat je OV-pas stuk is gegaan zonder dat je het wist, of je bent vergeten in te checken, of je had haast, of je bent je kaartje kwijtgeraakt, of oké, je gokte dat je niet gecontroleerd zou worden en het gebeurde toch. En daar is ‘ie: de conducteur. De beste man, die in dat geval altijd een snor heeft en een Limburgs of Eindhovens accent, doet zijn werk, en vraagt je om je vervoersbewijs. Je probeert het nog op je blauwe ogen te gooien, maar nee, hij “moet toch echt een boete schrijven”. En dat is oké, echt, dat is oké. Gegokt en verloren. En dat hij dan doet alsof het hem spijt—goed, de man is ook een mens. Maar wat niet oké is, echt niet oké, wat het aller-, allerergste is, is het geluidje dat hij maakt als hij de gegevens van je ID-bewijs heeft overgeschreven en met een soort slisje tussen zijn tanden dat bonnetje afscheurt en het je overhandigt. Zo van: “Tssk, sorry jongen, het spijt me echt, maar hier is je boete.” Het is hetzelfde geluid dat je moeder vroeger maakte als je drijfnat thuiskwam omdat je door de regen van school was komen fietsen. Het is het geluid van misplaatst medelijden, en het zou nooit gemaakt moeten worden.

Oplossing:

Schrijven en doorlopen.

Maar nu ik erover nadenk valt er ook behoorlijk wat te klagen over passagiers. Ik bedoel, iedereen zeurt op de NS en dat de treinen niet rijden, maar heb je gezien wat voor gajes er soms in die treinen zit?

Bekende Nederlanders

Als er een Bekende Nederlander in je coupé zit aan wie je eigenlijk wel iets zou willen vragen. Je krijgt dan hetzelfde gevoel als wanneer iemand net iets te luid muziek zit te luisteren. Moet je wel iets zeggen? Of toch niet?Je voelt je een watje als je het niet doet, maar tegelijkertijd weet je niet of het helemaal gepast is om te vragen. Als je het wel vraagt, zit je ook de rest van de reis op hete adrenalinekolen. Het komende uur denk je aan je sterfelijkheid.

Oplossing:

Mensen met meer dan 10.000 volgers op Twitter moet de toegang tot de trein ontzegd worden. Ofzo. Kan iemand een leuker grapje bedenken? Dit slaat echt nergens op.

Knappe meisjes die niet zijn wie je dacht dat ze waren

Soms zitten er van die meisjes schuin tegenover je, die eruitzien alsof ze heel lief en heel slim zijn, maar toch nog raar genoeg om interessant te zijn en je vermoedt, aan haar lieve, intelligente gezicht te zien, dat ze waarschijnlijk minstens de helft heeft gelezen van alle boeken die jij hebt gelezen en zo niet, dan zou je wel minstens dagenlang met haar kunnen praten over boeken, maar niet op een vervelende, pretentieuze manier ofzo, en hetzelfde geldt voor obscure films en je buigt je naar haar toe en zij draait haar hoofd ook om en je ziet dat ze witte oordopjes in heeft en aan de flarden die je opvangt hoor je dat ze de radioshow van Armin van Buuren aan het luisteren is.

De stiltecoupé

Dit is een ongelukkig gekozen naam voor een coupé, die absoluut de verkeerde verwachtingen schept.

De smartphone als boterham met kaas

Sommige mensen houden hun smartphone vast alsof het een boterham met kaas is waar ze in gaan happen, maar in plaats van dat ze erin happen praten ze erin en proberen ze het meisje aan de andere kant van de lijn te overtuigen van het feit dat ze een abortus moet nemen. (Ik zweer je op de dingen die me heilig zijn dat ik dit heb meegemaakt. :(