Met Rewire valt niet te sollen

Er is iets geks aan de hand met Den Haag. De stad afficheert zich nog altijd graag als rockcity en als popstad, trots leunend op het vroegere succes van grote namen als Golden Earring en Kane, maar wie tegenwoordig in de hofstad een potje rock wil, moet goed zoeken. Zonder het over de duinen te schreeuwen, blinkt Den Haag tegenwoordig uit in exact het tegenovergestelde; met festivals als TodaysArt, State-X en Rewire Festival is de stad een gigantisch podium geworden voor experimentele, tegendraadse muziek met een belangrijke rol voor elektronica.

Van die festivals heeft Rewire de koppositie ingenomen, dat is na de laatste editie afgelopen weekend wel duidelijk. Met verschillende locaties – van poppodium Paard van Troje als hart van het festival tot aan de Lutherse kerk iets verderop – heeft het festival wel iets weg van Le Guess Who, maar echt volledig gaat die vergelijking niet op. En dat komt vooral door de line-up. Die is dit jaar nogal, hoe zal ik het zeggen, overdonderend – in de meest letterlijke zin van het woord. Natuurlijk zijn er uitzonderingen; het optreden van de Poolse Waclaw Zimpel die met elektronica en zijn klarinet optreedt, is speels en vederlicht, en Slowdive is dromerig, maar Rewire is dit jaar toch vooral diep en intens.

Het gefriemel aan het begin van Forest Swords op de vrijdag gaat langzaam over in een soort sonische trip waar de lage, diepe bassen voelbaar zijn in je buik. Bij Gaika gebeurt iets soortgelijks. De rapper uit Londen brengt een vreemd soort paddo-versie van grime; trager, hallucinerend en pikzwart. Die loeizware lijn wordt de dag erna fijntjes doorgetrokken met Wolf Eyes als zwaarste beproeving. Bijna een uur lang test het drietal je uithoudingsvermogen (en je oren) met extreem luide noise met freejazz-invloeden. Het lijken wel een stelletje malloten zoals ze op het podium staan met gekke (of kekke?) Robocop-zonnebrillen, een krijsende saxofoon, weirde mondharmonica en jankende fluit. Het is zo'n optreden waarvan ik achteraf eigenlijk niet weet of ik het nou wel of niet goed vind, maar meedogenloos is het zeker.

En dat is nou precies wat deze editie zo goed maakt. Met Rewire valt geen grappen te maken, dat was al langer duidelijk. Hier wordt muziek bloedserieus genomen. Maar dit keer viel er ook tijdens de optredens weinig te sollen. Elkaar verstaan was sowieso schier onmogelijk, maar de meeste optredens waren zelfs zo intens, dat je je er wel volledig aan moest overgeven. Het was alweer even geleden dat een festival dat voor elkaar kreeg. Een van de beste optredens komt uiteindelijk op de zaterdag van Moor Mother, een hedendaagse Nina Simone en Death Grips ineen; grillig en bij vlagen agressief zegt ze keihard in je gezicht wat er volgens haar misgaat in de wereld. Je zou er bijna je geloof in de mensheid door verliezen.

Bekijk de foto's van Raymond van Mil hieronder.