Rust zacht Prodigy, de ongrijpbare prins van Queensbridge

Gisteren overleed de legendarische rapper Prodigy. Omdat we zelf geen woorden hadden voor dit verlies, vroegen we Faberyayo zijn liefde voor de artiest te omschrijven.

Toen ik het gisteren te horen kreeg in een whatsapp-groepsgesprek kreeg ik het net zoals vele andere deelnemers daaraan meteen te kwaad. Met trillende handen ging ik op de googleaar om te zien of het waar was. Binnen luttele seconden kwam ik op TMZ achter het vreselijke nieuws. Ik was oprecht shook. De man geboren als Albert Johnson had zijn laatste adem uitgeblazen in Las Vegas nadat hij als Mobb Deep dit weekend nog een show had weggegeven met partner in crime Havoc.

Ik liep trillend naar beneden en lichtte mijn vrouw in, die het evengoed niet kon bevatten in eerste instantie. Terwijl zij op zoek ging naar bevestiging via de vele RIP-posts op Insta, zat ik op de bank en liet ik mijn lange geschiedenis met P, ooit one half of the Poetical Prophets, over me heen komen. Mobb Deep is een van die namen uit de vroege jaren negentig waar een bepaald slag rap-aficionados graag met een bijna problematische nostalgie aan terugdenkt en over uitweidt. De Wu-Tangs, de Nas's, de Snoops en Dre's van deze wereld – daar horen ze tussen. Als men in het whatsapp-groepsgesprek uit respek zijn favoriete Prodigy-tracks begint te delen, zegt iemand terecht dat als je Shook Ones Pt. 2 opzet in de club, mensen nog altijd line voor line zijn verse mee scanderen. Ik had vroeger eigenlijk niks met Mobb Deep en Prodigy. Ik bewaarde mijn geld voor cd's van Wu-Tang en Nas, en de mensen die ik kende deden hetzelfde. Ik kende de singels, maar was eigenlijk meer van Havoc en zijn producties. Waarom hij nooit eens een keer fatsoenlijk wordt afgetrokken vanwege zijn kunnen op de microfoon en achter de knoppen is me nog altijd een raadsel, maar dat terzijde. Bovendien dacht ik dat ik Prodigy nep vond omdat zijn bars vaak niet op elkaar rijmden en hij soms ineens mid-maat ophield met rappen. Daar had ik geen hele avond voor af staan wassen. Het was pas later dat ik erachter kwam dat dit juist heel sick was. Hij had zoveel schijt aan alles dat zelfs rijmschema's een ziekte naar keuze konden krijgen.

Het was het einde van de jaren negentig en dankzij het internet kon men alle muziek die men maar wilde naar hartenlust stelen via diensten als Soulseek en Audiogalaxy. It's Mine met de Scarface-sample en mijn toen favoriete rapper of all time Nas blew my mind. Ik was in de ban van Keep it Thoro en Y.B.E ., een destijds vooruitstrevende en tegenwoordig obsceen te weinig besproken banger met B.G.. Dit kwam uit een tijdperk waarin je de grens tussen het ene en het andere rapgebied als jezelf respecterend artiest nog maar nauwelijks durfde over te gaan.

Voordat Nas het met Jay-Z aan de stok kreeg over, ja wat eigenlijk, was Prodigy de Nas bij Nas z'n Jay-Z over eender ja wat eigenlijk. Toen Hov vol in de aanval ging tegen Nas op Summer Jam veegde hij voor de volledigheid Prodigy ook meteen onder de bezemwagen, met als kers op de taart een foto uit Prodigy's jeugd in tutu op een groot scherm voor een gigantisch publiek. Er is achteraf eindeloos veel gezegd en gezeverd over wie die beef gewonnen heeft, maar feit is wel dat Nas nooit helemaal bekomen is van die periode. Stoer was-ie in ieder geval niet meer en voor mijn gevoel is mijn once favourite rapper of all time nog altijd op zoek naar wat-ie dan wel is. Maar Prodigy heeft ondanks de clowning nooit echt last gehad van het incident. Hij bewoog altijd al in andere cirkels, deed zijn eigen shit en had zoals gezegd overal schijt aan. Mobb Deep leek comfortabel in hun niche van wereldberoemde underground supersterren en hoefde niks anders te doen dan het thoro houden en misschien af en toe een beetje grimy.

Toen ze bij G-Unit tekenden, ergens ten tijden van Watskeburt, dacht ik dat de wereld zou vergaan. We luisterden de Outta Control-remix in de waggie naar, tijdens en onderweg terug van shows en Blood Money was gewoon weer een goed album. Het boek dat Prodigy schreef in de gevangenis was voor mij een beetje een domper; sommige dingen wil ik helemaal niet weten en ik begreep niet waarom hij zoveel beerputten open moest trekken ten koste van andere rappers die ik ook sick vind. Maar waarom zou ik dat ook begrijpen? Hij zal zijn redenen wel gehad hebben. Alleen dat ding met die aliens is me nog altijd een brug te ver (spoileralert). Toch kwam hij geheel in stijl weer terug met het Albert Einstein-album, dat in zijn volledigheid geproduceerd is door The Alchemist. Voor mij is dit zijn laatste wapenfeit, ook al was hij volgens TMZ bezig met een musical over de Illuminati.

Rust zacht, Albert, Give 'Em Hell. X