Deze man heeft een afwijking waardoor hij geluid kan proeven

(Coverbeeld door Jrv73 via Wikimedia)

Sinds ik me kan herinneren zie ik woorden in kleur. Die kleuren blijven al heel mijn leven hetzelfde en zijn niet voor elkaar inwisselbaar, alsof het gewoon een doodnormale eigenschap is. Het woord 'vriend' is voor mij bijvoorbeeld altijd neongroen en 'bullshit' is lichtblauw.

Ik had geen idee dat niet iedereen zo naar taal keek tot ik een keertje tegen een vriendin zei dat 'woensdag' overduidelijk geel is, waarna ze me heel raar aankeek. Na een google-sessie kwam ik erachter dat ik gelukkig geen hersentumor had, maar een lichte en veelvoorkomende vorm van synesthesie. Een soort afwijking waardoor je zintuigen combineert.

Andere varianten van synesthesie zijn minder alledaags. Zo heb je Lexical-gustatory-synesthesie, wat minder dan 0.2 procent van de mensheid heeft. Dit houdt in dat je geluiden kunt proeven. Dat betekent dat de nieuwe Stormzy-track voor sommige mensen naar gemberkoekjes en barbecuevlees smaakt, terwijl je favoriete Aaliyah-liedje meer weg heeft van bosbessentaart. We wilden meer over dit fenomeen weten dat iets weg heeft van een Marvel-superkracht. We namen contact op met James Wannerton

Noisey: Laten we beginnen met de nieuwe Dave en J Hus.
James Wannerton: Er is een hele aanwezige piano-intro. Pianoakkoorden proeven naar ananas. Meestal is het van die zoete ingeblikte ananas, maar dit is een verse. Het zijn ook grote stukken.

Hoe zit het met de tekst?
Ik hou normaal gesproken niet van liedjes met veel tekst, want dat zijn teveel smaken tegelijkertijd. Het viel hier mee omdat er ook veel gemompeld wordt. Ik kreeg van de vocalen een sterke smaak van Sultana-koeken met hier en daar vleugjes van Madeira-cake.

Het is dus een zoet liedje? Vind je het prettig?
Het was zeker niet onprettig, maar het is niet een van mijn favorieten: het is namelijk een beetje smaakloos. Er zaten ananasstukken in het begin, maar daarna gebeurde er vrij weinig.

Er gebeurt best veel in dit liedje, dus ik ben heel benieuwd waar het naar smaakt.
Ha, gek genoeg heeft het iets met de naam van de groep te maken. Ik proef een citroensorbet en een paar citroenpitjes. Het geheel heeft niet echt veel textuur. Alhoewel van de teksten kreeg ik wel wat toffee mee en een paar fruitgomballen.

Je bent wel een zoetekauw.
Tot nu toe wel. Maar wanneer lyrics in het spel komen, wordt het soms minder.

Hoe smaakt mijn naam eigenlijk?
Grote klonten boter.  Wanneer je tegen me praat verandert het een beetje, dan zit het ergens tussen boter en margarine. Afhankelijk van hoe je er op een bepaalde dag uitziet kan het veranderen, maar er zal altijd een boterige ondertoon zijn.

Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden.

Wat kun je over dit liedje van Piero Piccioni zeggen? Het heeft geen vocalen.
Orkestrale introducties vind ik fijn. Ik proef dan iets vlezigs, maar dan wel zoet. Dit liedje klinkt echter gedempt en dat beïnvloedt de smaak. Het heeft nu iets weg van een winegum waar je te lang op het gezogen dat bijna alle smaak weg is. Kan ook wel aan mijn gehoor liggen hoor.

En wat proef je als de beat echt inzet?
Ik proefde wat erwtjes uit blik. Volgens mij waren dat de drums en ik proefde ook hele kleine ananasstukjes, dus volgens mij zat er ergens ook een piano in.

En nu even iets heel anders: Slipknot.
Het smaakt raar. Er is echt bizar veel chocolade, harde stukken chocolade. Er waren ook wat korsten van bruin brood, alleen de korsten.

Het klinkt op een manier logisch. Veranderde de smaak later in het liedje?
Zeker. Er was ook veel marsepein in het liedje, wat vooral door de vocalen kwam. Ik verstond er niet zoveel van omdat de zanger aan het schreeuwen was. Het is gek, maar de zoete smaak die ik proefde deed me denken aan de snoepjes die ik vroeger als kind kreeg, als ik keelpijn had. Misschien komt dat door het geschreeuw van de zanger. Die smaak verpestte het liedje wel voor me.

Wat vind je van dit nummer?
Ik ging veel uit in de jaren tachtig en negentig en ik hield heel erg van dit soort liedjes. Dit soort muziek – en dan heb ik het over de productie en niet de vocalen – is helder en het is overgeproduceerd waardoor het lekker smaakt. Ik kan dit de hele dag op repeat zetten, want dit zijn de beste synesthesie-ervaringen.

Hoe smaakte die synthesizer aan het begin?
Het is allemaal erg zoet, maar dat gezegd hebbende proefde ik ook wat erwten. Maar het heeft vooral veel weg van een partymix aan snoepjes wegvreten. Heerlijk.

En wat kun je zeggen over het refrein "better off alone"?
Ik proef daar alleen sla.

Ik ben heel benieuwd hoe Johnny Cash smaakt…
Dit is een van mijn favorieten, vooral omdat de intro met gitaren naar appelstukjes smaakt. Een paar waren gekookt, anderen weer niet. En hoor dit: ik proef bij Johnny Cash een soort kool-nasmaakje. Het lijkt op die verkoling die je weleens in een pan hebt. Hij heeft een ruige stem, misschien heeft het daar wat mee te maken.

Getver. Kon je iets anders proeven in zijn stem?
Ik heb dus nu appelstukjes en het verkoolde gedeelte van een pan – wat dus smerig klinkt, maar het niet is – en ik proef ook wat hints van drop en een beetje aardappel en gehakt. Maar over het algemeen overheerst de appelsmaak.

Wat voor soort aardappel proef je?
Puree, misschien omdat het Engelse woord 'mash' op 'cash' rijmt. Er is vaak een link tussen woorden en wat ik proef. Namen van eten smaken namelijk naar het eten zelf. Het woord kaas smaakt naar kaas.

Je kijkt moeilijk, wat proef je?
Dit is echt verschrikkelijk. Alsof ik op een hele zure mandarijn zuig. Ik kan het echt niet aan, ik zou het uitzetten, het is te heftig.

Oh nee! Ik houd van dit liedje.
Ik proefde ook een scheutje koffie, dat was de enige goedmaker.

Wie was erger Stefflon Don of Giggs?
Stefflon Don. Echt verschrikkelijk. Ik kom niet over die zure smaak heen, het overheerst alles. Walgelijk. Het is echt niet meer grappig.

Laten we eindigen met Smash Mouth. Hopelijk vind je het lekkerder dan het laatste liedje.
Dit is een van mijn favorieten. Nadat ik het geluisterd had, wilde ik het meteen weer opzetten. De intro van de versie die je me nu voorschotelt bestaat alleen uit woorden en dat creëerde een smaak dat het hele liedje lang door bleef komen.

Welke smaak is dat dan?
Ik proefde digestieve koekjes, walnootbonbons, slagroom en heel veel chocolade. Oh, en ik ving ook een paar winegums op. Het fijne aan dit liedje is dat alle smaken heel gescheiden waren omdat de track zo helder klinkt. Er wordt ook goed gearticuleerd in een Amerikaans accent waardoor de smaken heel sterk doorkomen.

Dankjewel James. Hopelijk heb je een beetje genoten van je maaltijd.