Dälek is de allereerste hiphopgroep ooit die op Roadburn Festival speelt

Eens in de zoveel tijd ontwaakt er een muzikant of band met zo'n eigenwijs geluid dat er een nieuw genre voor moet worden bedacht. Aan het eind van de jaren negentig in New Jersey startte MC Dälek (Will Brooks) samen met Oktopus (Alap Momin) en Joshua Booth zo'n band: Dälek. Het collectief maakte hiphop, vulde dat aan met noise en tourde met uiteenlopende artiesten als Tool, De La Soul, Dillinger Escape Plan, The Pharcyde, Mastodon en KRS-One. Al snel kwamen ze in contact met Mike Patton (ooit zanger van Faith No More) en zo kwamen er vier albums uit op zijn label Ipecac Recordings. Begin 2010 nam de band na heel wat jaren even pauze, maar sinds vorig jaar zijn ze weer helemaal terug met een plaat op het machtige Profound Lore Records. Beter nog, ze staan dit weekend op Roadburn Festival – als enige hiphopband tussen een barrage aan zware en extreme metal. We spraken MC Dälek over politieke hiphop, de Migos, en frustraties uiten.

Noisey: Hoe kwamen jullie erop om politiek onder te dompelen in hiphop en noise?
Will Brooks: Onze inspiratie komt voort uit de eerste stappen die hiphop zette, denk bijvoorbeeld aan de muziek van Melle Mel. Toen was er altijd een erg duidelijke boodschap aanwezig in hiphop, al helemaal bij Public Enemy en KRS-One. Het was me snel duidelijk dat ik iets in die richting wou doen. Het moest daarom geen uitgesproken politieke boodschap zijn, maar we wilden wel enkele maatschappelijk relevante topics aankaarten. Toen we begonnen wilden we ook gewoon muziek zoals The Bomb Squad maken, maar dan met een veel grotere nadruk op de noise. Toen wij begonnen waren er weinig hiphopartiesten die de extremere kanten opzochten. Tegenwoordig zijn er ook wel andere bands die een gelijkaardig geluid hebben.

Heb je het gevoel dat je deze dagen minder materiaal hebt om over te schrijven?
Meen je dat echt? Haha, nee. We leven volgens mij in een tijd waar het bijna schadelijk is om je niet bewust te zijn van wat er rond je gebeurt, en niet enkel op politiek vlak. Er zijn heel wat manieren om je punt duidelijk te maken in de muziekwereld, en dat is net wat ik zo heerlijk vind aan muziek maken. Muziek is voor mij altijd een soort van therapie geweest, een manier om mijn frustraties te luchten. Maar dat verandert ook door de tijd heen. Als we nog steeds dezelfde vibe zouden uitstralen als jaren geleden, denk ik dat het snel saai zou worden.

Ik hoor weleens dat bands 'volwassen' worden na een paar albums, al klinken ze dan vaak meer gelikt en minder kwaad. Het lijkt wel alsof dat bij Dälek precies andersom is?
Haha, ja, daar ben ik het helemaal mee eens. We hebben de sound van onze band door de jaren heen zeker kunnen verfijnen, maar niemand hoeft zich zorgen te maken om de bron van mijn woede en frustraties, die zal er zeker blijven tot aan mijn sterfbed, haha. Ik herinner me nog toen Barack Obama verkozen werd tot president, toen vroegen mensen me: "Oh, wat ga je nu dan doen?" Alsof het feit dat hij een zwarte president is alles zou gaan oplossen. Daar moest ik echt om lachen, man. Maar ik had wel zoiets van: weet je, als jij nu gelijk hebt en al het racisme verdwijnt en alle problemen worden opgelost, dan stop ik nu meteen met muziek maken, haha.

Dus je maakt je nog genoeg kwaad?
Ja, man. Ik heb het gevoel dat de term 'politieke meningen' op dit moment niet meer telt. Ik schrijf over thema's uit het alledaagse leven, niet over ideologieën. Ik ben gewoon kwaad om mensen die in enorme armoede leven of om dat er elke dag kinderen omkomen. Geen abstracte ideeën maar echte shit, het echte leven.

Zorgde dat er ook voor dat je na een pauze van vier jaar weer wou spelen?
Wel, ik was sowieso non-stop bezig met muziek, al was het via andere zijprojecten. Muziek is nu eenmaal iets waar ik altijd mee bezig zal zijn. Maar ik miste de esthetiek van Dälek. Ik miste het om de oude nummers te spelen, en zeker ook om ze te schrijven. Het was gewoon tijd om weer te beginnen.

Hoe was het dan om weer aan een nieuw album te werken nadat je er even mee was gekapt?
De grootste uitdaging was kiezen waar ik het over zou gaan hebben, omdat er momenteel zóveel gebeurt om over te schrijven. Ik wou een plaat maken die over 'nu' gaat, maar die tegelijkertijd tijdloos is. Het moest niet specifiek over één topic gaan.

Dus er staat geen nummer op het album met de naam 'Fuck Trump'?
Haha, zo'n soort antwoord probeerde ik juist te ontwijken! Dat is exact wat ik bedoelde, man. Zo'n nummer schrijven zou veel te makkelijk zijn. Dat zou gewoon goedkoop aanvoelen. Je bent liever bezig met de onderliggende thema's bedoel je?
Inderdaad. Zou ik over twintig jaar een nummer willen hebben dat Fuck Trump heet? Wie geeft er nog een fuck om hem over zoveel jaar? Ik hoop niet veel mensen, haha.

Wat vind je eigenlijk van de huidige hiphop? Heb je bijvoorbeeld iets gemeen met Migos?
Om eerlijk te zijn ken ik niet écht veel van Migos, maar wat ik gehoord heb: tekstueel doet het me niet veel. Ik besef wel heel erg dat deze muziek daar niet per se om draait, het gaat meer om een algemeen gevoel. Muzikaal gezien vind ik het dan weer echt heel goed. Het is bijna onmogelijk om niet van muziek te houden met zo'n zware 808-sound. Er is meer goeie muziek te ontdekken dan dat er tijd voor is, en dat vind ik heerlijk. Als mensen tegen me zeggen dat er tegenwoordig enkel slechte muziek is, dan heb ik echt het gevoel dat ze gestopt zijn met moeite doen, man. Jullie muziek is uitgekomen op veel verschillende soorten labels. Was dat voor jou een noodzaak om je ding te kunnen doen? 
Ik heb me nooit beziggehouden met de muzikale stijl achter labels, ik maakte me wél zorgen over de mensen die de labels manageden. Ik heb ook nooit met een label samengewerkt waar ik op voorhand de muziek moest laten horen zodat zij het konden beïnvloeden. Die vrijheid is essentieel.

Jullie laatste plaat kwam uit op Profound Lore, nu ga je terug naar Ipecac voor de volgende release. Is het een soort van thuiskomen voor je?
Wel, eigenlijk kregen we die vraag van heel veel vrienden toen we net Asphalt for Eden hadden uitgebracht op Profound Lore. "Waarom zijn jullie niet teruggegaan naar Ipecac? Is er iets mis?" Het ding is, Ipecac verlaat je eigenlijk nooit helemaal. Toen dat album klaar was, zat het volledige releaseschema van dat label gewoon zo vol, dat we nog ongeveer een jaar hadden moeten wachten eer we het konden uitbrengen. Daar had ik echt geen zin in, dus zijn we ingegaan op een aanbod van Profound Lore. Het is dus een soort van thuiskomen, maar ook weer niet omdat we eigenlijk nooit weg waren, haha.

Dälek staat dit weekend op Roadburn Festival.