Een gesprek met mijn held: de uitsmijter van The Jerry Springer Show

VICE Nederland bestaat 10 jaar, en dat vieren we deze week met een enorm feest. Het leek ons een perfecte aanleiding om mensen die we bewonderen te vragen of zij ook iets te vieren hebben. Voor dit artikel interviewen we Steve, de oud-bodyguard van Jerry Springer.

Waarschijnlijk ken je Steve Wilkos van de tijd dat The Jerry Springer Show nog op televisie was in ons land. Hier konden we in 2004 voor het laatst genieten van schuinsmarcheerders die elkaar voor de camera een bots op de ogen gaven, maar in Amerika wordt Jerry Springers show tot groot plezier van miljoenen kijkers nog steeds uitgezonden. Dit jaar viert de show zelfs zijn 25-jarige bestaan. Reden genoeg dus om terug te blikken met Steve, die 22 jaar lang naast iconische bodyguard ook Hoofd Beveiliging was bij het programma. Vrijwel iedere uitzending zorgde hij ervoor dat het publiek uitzinnig zijn naam schreeuwde als hij weer eens een transgender en een lilliputter uit elkaar moest trekken.

VICE: Hoi Steve. VICE bestaat tien jaar en dat gaan we hard vieren, maar ik vroeg me af of jij ook iets te vieren hebt?
Steve Wilkos: Nou, door mijn succes in The Jerry Springer Show heb ik op een gegeven moment mijn eigen show gekregen, The Steve Wilkos Show. En die loopt al bijna tien jaar. Als mensen er geen reet aan vinden zou zoiets niet zo lang kunnen bestaan.

Genoeg te vieren! Toen je begon bij Jerry Springer combineerde het nog met je baan als politieagent. Werd je veel herkend als je patrouilleerde?
Oh ja, constant. Zeker toen de show populair werd. Soms kregen we een melding voor huiselijk geweld, en als ik dan binnenkwam keken mensen me aan en zeiden ze: "Hey, ik ken jou!" Daarna stopten ze met vechten en vroegen ze me om een handtekening.

Wat is je meest levendige herinnering aan de show?
Voor mij was werken bij Jerry Springer alsof ik weer op de middelbare school zat. Ik heb er mijn vrouw ontmoet en ik zorgde ervoor dat al mijn politievrienden ook als bodyguard werden aangenomen bij Jerry. Sommigen werken er nog steeds. Zelfs nu de opnames zijn verhuisd van Chicago naar Connecticut worden ze iedere week ingevlogen.

Zijn ze net zo populair als jij?
Mensen roepen hun naam niet, nee. Jerry en ik hadden een hoop plezier tijdens de show, en ik was vaak het focuspunt als er gevochten werd. Iedereen vond me leuk en ik zag er ook nog eens onderscheidend uit met m'n kale kop. Maar het belangrijkst was dat ik de show nooit serieus nam. Ik lachte altijd en mensen voelden zich op hun gemak als ze me zagen. Als een van m'n jongens een ster zou worden zou ik dat geweldig vinden, maar ik denk niet dat het gaat gebeuren.

Welke aflevering was het meest intens voor jou?
Die met de Klu Klux Klan en andere haatgroeperingen. Ik zorgde ervoor dat we genoeg beveiliging hadden, want soms werden mensen in het publiek razend en pakten ze hun stoel op. Tijdens de laatste KKK-show moesten we stoppen omdat het te intens werd. Een van m'n jongens werd in z'n ballen getrapt en ik werd op m'n hoofd geslagen met een krukje. Ik viel flauw toen ik terug reed naar het politiebureau en moest naar het ziekenhuis.

En op welk moment heb je het hardst gelachen?
Een keer was er een grote, superdikke man te gast. Waarschijnlijk ging de show over vreemdgaan ofzo, want daar ging het 99% van de tijd over. Die man gedroeg zich als een idioot, schreeuwde naar het publiek en daagde mensen uit. Ik ging naar hem toe en trok zijn broek omlaag.

Je hebt ooit gezegd dat transseksuelen de moeilijkste gasten waren, omdat ze zo gemeen zijn als een vrouw, maar de kracht hebben van een man. Waren zij de enige die moeilijk waren?
Nee. Ik herinner me ook nog een man die maar een halve arm had, tot z'n ellenboog. Er stond nog een andere vent op het podium die aanrommelde met zijn vriendin of zoiets. Die man met die halve arm werd daar kwaad om. Hij maaide z'n stompje rond alsof het een knuppel was en sloeg die andere vent knock-out.

Welke gasten waren het makkelijkst? Dwergen?
Nee, dwergen waren juist moeilijk te pakken te krijgen!

Daar zit wat in. Naast de gevechten moest ik ook vaak lachen om de titels van de shows.

Mijn favorieten zijn The Transsexual Who Cut Off Her Own Legs en An Ice Cream Man And A Midget Stripper. Wat is jouw favoriet?

I Was A Mambo Dancer For The FBI

.

Prima keus. Inmiddels heb je al tien jaar je eigen show, waar je ook met gasten over verschillende problemen praat. Wat is het verschil tussen jou en Jerry?
Jerry is een beetje een gekke oude oom. In zijn show komen echte menselijke emoties aan bod, maar toch is het heel luchtig. Het is een circus dat niet serieus genomen moet worden. Maar er is een reden dat Jerry al 25 jaar op televisie is. Hij is supersuccesvol. Mijn show is heel serieus en we staan het niet toe dat gasten vechten. Ja, het gebeurt wel, maar we staan het niet toe. Mijn show is eigenlijk een afspiegeling van waar een politieagent mee te maken krijgt tijdens z'n dienst. Anders dus als die van Jerry, maar ook bij mij komen echte menselijke emoties aan bod.

Ik zag in een youtubecompilatie dat je regelmatig met stoelen gooit in je eigen show. Waarom doe je dat?
Dat is meer een legende. Ja, in het begin gooide ik wel eens met een stoel, maar nu niet meer. Ik heb meer dan 1300 afleveringen opgenomen en ik heb maar met 43 stoelen gegooid.

Hoe vind je je gasten? Waar vind je bijvoorbeeld een vader en een dochter die seks hebben?
De gasten vinden ons. Wij bellen niemand. De dochter wilde dat de wereld wist dat ze zich nergens voor hoefde te schamen. We krijgen duizenden van dit soort telefoontjes. Mijn team luistert ernaar en filtert de verhalen eruit die goed in de show passen. We hebben een psycholoog die voor en na de show met de gasten praat. Soms zegt hij dat we ze niet het podium op moeten laten gaan omdat ze te instabiel zijn.

Waarom denk je dat Amerikanen het oké vinden om ze openlijk over hun problemen te praten op tv? Hier zie je dat veel minder.
Bijna iedereen wil op tv, het is een instinct. Toen ik nog agent was en er was een tv-ploeg aan het filmen op de plaats delict, dan haastte ik me naar huis om mezelf op tv te zien. Daarnaast is het ook zo dat veel Amerikanen in kleine dorpjes wonen. Als ze te gast zijn in de show is het hun eerste keer in een vliegtuig, ze worden door de producenten behandeld als een ster, ze krijgen een mooi hotel, alles. En ze willen gezien en gehoord worden. Veel mensen willen gewoon dat er eindelijk een keer naar ze geluisterd wordt.

Levert het ze nog iets anders op?
Ze krijgen antwoorden en gerechtigheid. Na de show helpen we ze met bijvoorbeeld woedemanagement. Of we brengen ze naar een afkickkliniek, of geven wat geld zodat ze een rechtszaak kunnen aanspannen – dat soort dingen. Ooit hadden we twee meisjes in de show, allebei ernstig drugsverslaafd. We brachten ze meteen na de show naar een kliniek. Nu zijn ze allebei moeder en zorgen ze voor hun dochters. Dat maakt me trots.

Tijdens je show staan mensen vaak op het podium, in plaats van dat ze zitten. Het maakt me een beetje ongemakkelijk als ik ernaar kijk. Waarom doe je dat?
De meeste mensen die staan worden beschuldigd van iets vreselijks. Ze hebben het iemand niet gemakkelijk gemaakt, dus ze zouden zich ook niet gemakkelijk moeten voelen op mijn podium. Ze mogen hun verhaal vertellen, maar dan wel staand.

Soms zie je het publiek lachen of enthousiast reageren als er afschuwelijke dingen worden verteld. Doet dat niet afbreuk aan de show?
Ik let nooit op het publiek, want ik sta zelf op ook op het podium. Ik denk dat ze het doen omdat het een televisieprogramma is. Ze komen om vermaakt te worden. Ik kan zoveel over problemen praten als ik wil, maar uiteindelijk willen mensen nog steeds geëntertaind worden.

Bedankt, Steve!