Ik ging naar een ‘tantra-eiland’ om te kijken of ik seksueel nirvana kon bereiken

Het Thaise eiland Ko Pha-Ngan wordt door veel mensen geassocieerd met de full moon parties; het is een pitsstop voor backpackers in hun zelfontdekkings-tussenjaar – denk aan glowsticks, wodka-emmers, een hoop gekots en een hoop geile toeristen. Maar aan de andere kant van het eiland bevindt zich een geheime gemeenschap – een zelfverklaarde ‘bewuste tantrische’ gemeenschap die beweert seksueel nirvana te hebben bereikt.

Je vraagt je nu vast af wat een bewuste tantrische gemeenschap precies is. Ik had zelf ook geen idee, maar ik ging op pad met het VICE World News documentaireteam om erachter te komen. Ruim een week lang deed ik mee aan elke cursus en les die de tantrische beoefenaars te bieden hadden. Zou het me lukken om verlichting te bereiken en een echte seksgodin te worden? 

Mijn aanvankelijke opvatting over tantra was dat het vooral een seksding is, oftewel open relaties, meerdere orgasmes en langdurige coïtus (zie ook Stings inmiddels ontkrachte verhalen over een zeven uur lange neukmarathon met zijn vrouw Trudie). Na wat onderzoek te hebben gedaan kwam ik er al snel achter dat tantra refereert naar zowel de filosofie als de reeks spirituele praktijken die in het India van de 6e eeuw hun opkomst hadden, en gaat over dingen als samenvloeien met het goddelijke, aanwezig zijn en de heilige band tussen het mannelijke en vrouwelijke. Hoewel dat het niet veel duidelijker maakte heb ik ook geleerd dat tantra kan worden gebruikt om seksueel trauma te genezen. 

De reis had niet op een treffender moment kunnen komen. Ik kwam net uit een zeer schadelijke relatie die traumatische herinneringen uit m’n jeugd triggerde en die me er voor de eerste keer in m’n leven toe heeft aangezet om in therapie te gaan. Maar het had ook een negatief effect op mijn relaties met andere mannen in mijn leven, dus ik had behoefte aan een oplossing. Ik wilde eigenlijk dat ik door deze ervaringen een beter persoon zou kunnen worden. Dus toen ik over een plek hoorde die die een wat radicalere aanpak voor seksuele genezing had dacht ik, ‘kom maar door.’

Om het eiland te bereiken moet je het vliegtuig naar Koh Samui pakken, dan een bus naar de Koh Samui Pier en een pont naar Ko Pha-Ngan, wat als inspiratie wordt gezien voor het paradijs dat te zien is in de Leonardo DiCaprio-film The Beach uit 2000. Het eiland is inderdaad zorgwekkend mooi: gouden stranden en azuurblauwe zeeën. Je kunt wel begrijpen waarom de toeristen die hier komen nooit meer weg willen. 

Terwijl ik over  land en zee reisde in een zoektocht naar gezondheid en gelukzaligheid deed ik mijn ogen dicht en probeerde ik de Leo in mezelf naar boven te halen, hopend dat ik iets minder moord en waanzin zou tegenkomen.

Toen ik aankwam ontmoette ik een paar van de voornaamste tantrische beoefenaars op het eiland – waaronder Natalie, een beoefenaar uit Israël die de touwtjes vrij letterlijk in handen zou hebben. Bij mijn eerste cursus zou ik vijf uur lang worden vastgebonden in een shibari touw-workshop. 

Ik sloot me aan bij een groep mensen – waaronder toeristen en mensen die al jaren op het eiland woonden – die werd verteld om stelletjes te vormen en met de touwen te experimenteren. Terwijl de soundtrack van Fifty Shades of Grey op repeat werd afgespeeld werden mijn handen door mijn vrouwelijke partner achter mijn rug geduwd en vastgebonden. De muziek werd steeds dramatischer en Natalie riep ons instructies toe: “Kun je je seksuele energie naar boven halen, voelen jullie je genitaliën?” Ik maakte verbaal aan mijn partner duidelijk dat mijn genitaliën verboden terrein waren. 

Al snel lag ik geblinddoekt op de vloer, met alleen Natalie’s stem die me door de rest van de workshop begeleidde: “Het lichaam voelt zich oncomfortabel en daardoor begint de geest zich open te stellen… zie die wonden en pijn onder ogen en laat ze fucking gaan.” 

Terwijl ik daar lag en over m’n hele lichaam met een veer gekieteld werd kon ik alleen maar denken aan hoe hoe oncomfortabel ik me zou voelen als een mannelijke vreemdeling dit bij me zou doen. “We willen onze grens bereiken!” riep Natalie. Gelukkig bereikte ik mijn grens niet: mijn vrouwelijke partner was extreem platonisch en respectvol.

De volgende paar dagen heb ik achter elkaar een reeks workshops bijgewoond met als doel om mijn leven te beteren en mezelf te fixen. Ik was toeschouwer bij een één-op-één genotssessie voor vrouwen, waarbij één persoon op haar buik lag en een vrouwelijke beoefenaar gereedschap van de ijzerwinkel, waaronder kettingen en bouten die ze in de vriezer bewaarde, gebruikte om haar op allerlei plekken te strelen en te meppen – het idee was dat ze zo beter zou kunnen bepalen waar ze wel en niet zou willen worden aangeraakt in bed. 

Ik woonde een dansworkshop voor vrouwen bij die werd geleid door een voormalig stripper, waardoor ik me tegelijkertijd zelfverzekerd en oncomfortabel voelde. Ik deed mee aan “sensueel dansen voor koppels” waar ik voor een oncomfortabel lange tijd werd vastgehouden door een oudere man die er een beetje uitzag als een tovenaar. 

Ik ontmoette Roxy, een tantrische godin die gespecialiseerd is in tantrische massages geven aan een reeks rijke mannelijke cliënten. En ik leerde eindelijk wat over grenzen aangeven – iets waar ik eerlijk gezegd überhaupt wel wat hulp bij nodig had. 

Hoe meer tijd ik op Tantra-eiland doorbracht, hoe duidelijker het werd waarom de term ‘grenzen’ telkens werd herhaald en in elke cursus die ik bijwoonde werd herhaald. Het eiland heeft zijn eigen geschiedenis met mishandeling. In 2018 moest Agama – een van de grootste yogascholen op de wereld – de deuren van diens hoofdkwartier op Ko Pha-Ngan sluiten nadat diens leider, Swami Vivekananda Saraswati, werd beschuldigd van seksueel misbruik binnen de organisatie.

Maar daar hield het verhaal niet op. Na de sluiting van Agama maakten vrouwen in de tantra-gemeenschap nog steeds meldingen van seksueel misbruik en verkrachting die op het eiland plaatsvonden – er was zelfs een Facebookgroep met honderden posts die anderen waarschuwden om bepaalde mannen en beoefenaars te vermijden. 

De beoefening van tantra wordt vaak overschaduwd door schandalen van seksueel misbruik. Zoals te zien was in de Netflixserie Wild Wild Country werd een van de goeroes die tantra populair maakte in het Westen, Bhagwan Rajneesh, later ontmaskerd als het hoofd van een “sekscult”. OneTaste, de orgasmische meditatie-organisatie die vrouwelijke seksuele bevrijding predikte, wordt nu door de FBI onderzocht voor sekshandel, prostitutie en schendingen van arbeidsrechten.

Alle tantra-fans die ik sprak benadrukten dat het een geweldig geschenk is – maar het kan ook een dekmantel zijn voor mensen die misbruik willen maken van een zeer aanrakerige spirituele praktijk. Het is waar dat er bij tantra aanraking van de genitaliën kan komen kijken – lingam (penis) en yoni (baarmoeder) massages, die naar verluid seksueel trauma kunnen verwijderen en je heilige chakra’s kunnen opschonen. Ik hoorde dat dat ook op het eiland plaatsvond, maar we kregen geen toestemming om het bij te wonen vanwege de gevoelige aard van de handeling. 

Sommige mannen op Ko Pha-Ngan hadden op de aantijgingen gereageerd door workshops voor mannen te begeleiden of te volgen waar ze aan zichzelf als tantrische mannen werkten en bediscussieerden hoe ze hun gemeenschap het beste veilig konden houden. Het was de eerste keer dat ik zoveel mannen op zo’n kwetsbare plek zag, waar ze hun emoties en gevoelens deelden. 

“Er is geen gereguleerde industrie op het eiland,” vertelt Steffo Shambo, de relatiecoach die de workshop begeleidt, me. “Er is geen gedragscode. Iemand kan een tweedaagse workshop volgen en vervolgens een massagetherapeut worden. Ik wil mannen leren over integriteit en over hoe belangrijk het is om je seks met je hart en hoofd te integreren. Op die manier overschrijd je andermans grenzen niet.”

Steffo vertelde alle mannen in de groep om te zingen en hun pijn en emoties fysiek los te laten. “Je pik moet hard zijn!” riep hij naar ze. “Er is je verteld dat je niet moet huilen… ruk het eruit… laten we geen viezerikken zijn!”

Hoewel ik de mannen die samen klaarkomen om aan zichzelf te werken alleen maar kan prijzen had ik zelf nog geen voortgang gemaakt met het verhelpen van mijn eerdere trauma’s – het feit dat Ko Pha-Ngan nog steeds worstelt met z’n eigen probleem van mishandeling ging ik me niet beter door voelen. Zelfs op een eiland dat bekend staat om spirituele verlichting leidt seksueel wangedrag maar zelden tot verantwoording of rechtvaardigheid voor slachtoffers.

Na de workshop voor mannen werd ik door Steffo uitgenodigd om mee te doen aan een één-op-één trauma breathwork-sessie. Er werd me verteld dat dit herinneringen van eerdere gebeurtenissen omhoog zou kunnen halen en trauma’s uit het lichaam zou kunnen stoten. “Er kan verdriet naar boven komen zonder dat je weet waarom, of woede, of misschien moet je zelfs lachen,” waarschuwde hij. 

Ik kreeg de instructie om snel diep in en uit te ademen terwijl ik met ogen dicht op de grond lag. Na tien minuten begon ik te hyperventileren en misselijk te worden, maar ik moest blijven doorgaan. Terwijl ik daar lag, met het gevoel alsof ik net aan tien ballonnetjes op een rij had gelurkt, voelde ik een golf van hele sterke emoties over me heen komen. Dit kwam deels omdat ik gestrest was van het werk en de hele week aan het filmen was geweest – maar ik wist ook dat ik niet een breakdown wilde hebben terwijl ik werd gefilmd, dus ik stopte de sessie en kwam overeind, hoewel ik door duizeligheid wel bijna omviel.

Had ik dan eindelijk een breekpunt bereikt? Kunnen ademoefeningen echt trauma’s verhelpen of had ik gewoon last van zuurstoftekort? Ik hou het bij: geen idee. Maar ik had geen tijd om erover na te denken, aangezien ik mijn laatste afscheid moest bijwonen. 

Satayama, een workshopbemiddelaar die ik op het eiland had ontmoet, wilde dat ik meedeed aan een “transfiguratie-ceremonie”. Het was volle maan en ik moest me helemaal in het wit kleden (erg Midsommar). Ik werd begroet door Satayama en een groep vrouwelijke toeristen en plaatselijke bewoners, sommige waarvan ik al wat tijd mee had doorgebracht. We leerden een dans waarbij we een mudra moesten aanhouden, een symbolisch handgebaar dat vreugde en blijdschap moet produceren. Daarna mochten we freestylen en onze eigen dansmoves inzetten (erg ritmisch, mag wel gezegd worden).

We kregen te horen dat er een paar tantrische mannen zouden langskomen om ons te ontmoeten. Ik werd gekoppeld aan een Britse gozer genaamd Ross – nog een bewoner die op het eiland was aangekomen, door de tantragemeenschap werd aangetrokken en nooit meer wilde vertrekken. Nadat ik het met hem over z’n lievelingseten en het koningshuis had gehad verlieten de mannen ons en gingen ze in een cirkel op het strand zitten. 

Terwijl het maanlicht op het witte zand scheen bewogen de vrouwen zich naar het midden van de cirkel. Iemand zette een nummer op dat een beetje klonk alsof het tijdens een banket van een middeleeuwse koning zou worden gespeeld. We voerden de dans uit en mochten pas stoppen als Satayama op de gong sloeg.

Na wat voelde als een eeuwigheid van snaarmuziek galmde het geluid van de gong door de nacht. Ik ging tegenover Ross zitten, hield zijn handen vast en staarde een kwartier lang in zijn linkeroog (geen idee waarom) totdat Satayama weer op de gong sloeg – nogmaals, geen idee waarom. Ik wilde me van Ross z’n blik afwenden, lachen of een gekke bek trekken. Maar in plaats daarvan was ik overgeleverd aan die fucking gong. Het ergste was dat ik de hele routine – dansen, zitten, handen vasthouden en een vreemde in het linkeroog staren – met elke man in de groep moest doen. Sommigen wiegden heen en weer en kreunden terwijlik hun handen vasthield. Het voelde als tantrisch speeddaten – tegen tijd dat ik de hele cirkel rond was, was ik uitgeput. 

Ik had best wel onderschat hoe oncomfortabel de mannelijke blik kan zijn – iemand voor langere tijd in het oog kijken gaf me een heel gespannen en kwetsbaar gevoel, ik werd er zelfs een beetje onwel van. Het was waarschijnlijk niet de bedoeling van die mannen om me misselijk te laten voelen, maar door het hele proces werden er herinneringen omhoog gehaald van dingen die ik tegen mijn zin heb moeten doen en grenzen die waren overtreden en geschonden. 

Toen de camera’s uitgingen en ik terug in mijn kamer was heb ik gehuild en een heel pakje peuken leeg gerookt. Als de lessen en workshops bedoeld waren om me iets over mezelf te laten ontdekken of weggestopte emoties bloot te leggen, dan is de transfiguratie-ceremonie daarin het meest effectief geweest. Het was ook absoluut degene die ik het meest haatte. 

Wat betreft mijn trauma? Misschien kom ik er wel nooit helemaal overheen. Seksuele situaties of momenten waarin het niet voelt alsof ik de controle heb gaan misschien altijd wel ongewilde herinneringen naar boven halen, maar ik leer er op mijn eigen manier mee om te gaan en ervan te leren. Ik heb best wat over mezelf geleerd op het Tantra-eiland – ik heb geleerd zelfverzekerd mijn grenzen aan te geven en dat zal ik ook goed onthouden. Ik heb ook geleerd om goed naar mezelf te luisteren als ik een oncomfortabel gevoel van “dit is niet goed” krijg. En ik ga een vreemde zeker nooit langer dan een paar minuten per keer in de ogen kijken. 

Oh, en ik heb geleerd dat de ijzerwinkel een van de beste plekken is om seksspeeltjes te krijgen – hoewel je niet echt naar een afgelegen Thais eiland hoeft af te reizen om daarachter te komen. 

Kijk nu Tantra Island op YouTube. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK. 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.