Zaterdagavond keek ik een uur lang naar pijnlijke televisie. Hartverscheurend en ook wel meelijwekkend was het. Een week na de première op het IDFA, werd afgelopen weekend op Nederland 3 de documentaire Who the fuck is Jett Rebel uitgezonden.Zijn debuutalbum komt niet voor in de top 20 van OOR’s jaarlijst, toch wordt Jett Rebel unaniem geprezen als dé meest getalenteerde Nederlandse muzikant van nu. De documentaire laat zien hoe Jelte Tuinstra, zoals Jett Rebel werd geboren, worstelt met zijn onzekerheid en hoe met elk succesvol optreden de kloof tussen de verlegen Jelte en zijn alter ego - het podiumbeest Jett Rebel dat geen schaamte kent - alsmaar groter wordt.Jelte raakt zich in de maanden dat documentairemaakster Linda Hakboom hem volgt, steeds verder uit zijn comfortzone. Als hij na weer een schijnbaar succesvol optreden backstage volledig doordraait, zien we zijn manager achter hem aanlopen, de telefoon nogal harteloos strak aan het oor.Op Twitter brandde tijdens de documentaire de kritiek los, vooral op zijn label Sony die er ook in voorkomt. Over opmerkingen als ‘die arme jongen heeft hulp nodig, geen brandmanager die in een hoopje menselijke ellende vooral een mooi gestegen aantal Facebook likes ziet’ was iedereen het roerend met elkaar eens. Ook de ‘club van 27’ kwam regelmatig voorbij. Veel mensen lijken te vergeten dat het in de muziekindustrie nu eenmaal zo werkt. Hoe dom het misschien van de zo slimme brandmanager leek om hemzelf een plek in de docu te gunnen, het is precies wat de film zo goed maakt.Het laat namelijk zien hoe zelfs anno 2014 ‘authentieke’ artiesten voor een groot gedeelte bedacht zijn aan de tekentafel van de grote labels, ook in Nederland. Er moet geld worden verdiend, bij voorkeur door het creëren van een “Beyoncé-momentje” zoals een van de labelmedewerkers voorstelt. En ook aan iemand die meer baat heeft bij een goede therapeut dan bij advies van een social media-expert die hem vertelt dat hij foto's van zijn maaltijden op facebook kan posten.Deze docu gaat niet alleen over de wanhoop van Jelte Tuinstra, maar nog meer over hoe je als getalenteerde muzikant al heel snel niet meer als mens, maar als merk wordt gezien. Pijnlijk, maar waar.Gelukkig merk je gaandeweg ook dat Jett Rebel intelligent genoeg is om zijn eigen keuzes te maken. De warme, geduldige manier waarop Tony Platt, de producer van zijn album, Jelte begeleidde was hartverwarmend. Platt werkte met superartiesten als AC/DC en Motörhead. Zijn conclusie aan het einde van Who The Fuck is Jett Rebel was er een van een veteraan: Jelte Tuinstra moet zichzelf nog vinden.De documentaire waarin hij dat doet, zal hopelijk vooral ook voor Jelte zelf als een triomf voelen.Doe jezelf een plezier, bekijk de documentaire hier.
Heb je zelf ook een mening en houd je meer van muziek dan van je moeder? We zijn op zoek naar een stagiair.
Advertentie