De mythe van Prophet, de funklegende die terug is uit een ver sterrenstelsel

Toch eet de obscure funkmuzikant pas sinds kort citroenen. Hij is ermee geobsedeerd, en de gele vrucht komt ook voor in zijn video voor Insanity. Hij begon ze te eten toen hij verhuisde van Baton Rouge naar Los Angeles om zijn nieuwe album Wanna Be Your Man op te nemen, waardoor de carrière van de artiest weer in de lift zit. Zijn debuutalbum uit 1984, Right On Time, kreeg een reissue in 2013 en het origineel is een ongelooflijk zeldzaam verzamelobject. Zijn nieuwe plaat, geproduceerd door mndsgn en uitgebracht door Stones Throw, bevat drie bewerkte nummers van zijn vorige plaat en zeven gloednieuwe tracks. Wanna Be Your Man klinkt alsof het net zo goed in de jaren tachtig had kunnen uitkomen.

In een parallel funkuniversum had de video voor Insanity op nationale televisie kunnen komen in het zelfde uur dat Let’s Go Crazy van Prince in de uitzending voorbijkwam. Toch is Prophet nooit doorgebroken. Right On Time had alle elementen om succesvol te zijn in dat tijdperk: een losgeslagen slap bass, dreunende drumcomputers en buitenaardse synthesizers, terwijl zijn semi-falsetto boven al die perfectie zweeft. Prophet draagt in tegenstelling tot Prince geen paars, maar geel. Zoals de citroenen. De kleur heeft een diepere betekenis voor hem.

“In 1992 begon ik altijd geel te dragen. Ik had gele sokken, gele broeken, een geel shirt,” zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is om op een bepaald moment in je leven enkel geel te dragen. “Als ik naar buiten ging droeg ik normale kleding, maar in huis droeg ik enkel geel. Het was een soort zelfbescherming. Niets kon mij echt raken, maar wanneer ik die kleding uit deed, merkte ik pas hoe kwetsbaar ik was. Ik heb dat ongeveer 22 jaar lang gedaan. Toen verhuisde ik naar LA in 2014, en daar werkte het niet meer. Ik deed de kleding weg en dat was het dan. Maar ik slaap nog wel op een geel, zijden kussen.”

Het funkicoon dwaalde ooit rond in San Francisco in de jaren zeventig, toen lsd daar z’n hoogtijdagen vierde. Daarvoor werd hij geboren in Baton Rouge, Louisiana, waar hij begon met de hoorn spelen. Daarna ging hij naar trompet, fluit, drums, saxofoon, trombone, orgel en euphonium, waar hij allerlei onderscheidingen voor kreeg op zijn middelbare school.

Daarnaast kocht zijn moeder een elektrische gitaar voor Prophet. “Ik speelde een tijdje gitaar, maar ik vond er niets aan. Ik kreeg er geen connectie mee,” vertelt hij wanneer we later in de studio van Stones Throw Records zitten. “Het heeft te veel snaren. Vier is meer dan genoeg, snap je wat ik bedoel? Toen ik vijftien of zestien was kocht ze een basgitaar voor me en toen werd ik verliefd op dat instrument.”

Op z’n negentiende deed hij auditie om muziek te spelen binnen het Amerikaanse leger, waarvoor hij Baton Rouge verliet en naar San Francisco verhuisde. Prophet klinkt heel nostalgisch wanneer we het over deze periode hebben. Vooral wanneer we het hebben over de eerste keer dat hij de lichten van de stad zag. Hij maakte daar muziek met mensen die hij in San Francisco ontmoette, maar omdat hij bij het leger zat bleef hij van psychedelische drugs af.

“In het leger moet je clean zijn,” legt hij uit. “Ik probeerde me te focussen op wat ik écht wilde doen. Ik heb wel een keertje een zegeltje lsd gedaan en ik vond het heel interessant, maar je kon het niet vaak doen. Als je het vaak doet, word je gek.”

Na twee jaar ging hij weg bij het leger en sloot hij zich aan bij een coverband bestaande uit vier broers die top 40 nummers naspeelden. De groep boekte succes en tourde door Europa, Japan en Canada, terwijl Prophet de groep probeerde te overtuigen eigen nummers te schrijven. Dat laatste zorgde ervoor dat de relatie tussen hem en de band verslechterde. Zes jaar nadat hij begon te spelen bij de band, ging hij zijn eigen pad op en begon hij met het schrijven van Right On Time.

Thuis nam hij demo’s op met een viersporenrecorder, een Oberheim DMX-drumcomputer en een Roland Juno-106. In de studio waarin we het interview doen staat dezelfde synthesizer. Prophet wijst naar het apparaat en vertelt dat de synth ook veel te horen is op Wanna Be Your Man. Nadat hij de nummers professioneel opnam en een beperkte vinyloplage liet drukken, moest hij nog een distributeur vinden. Het album viel niet in de smaak bij labels, wat volgens Prophet kwam door een teveel aan artiesten die binnen dat genre muziek maakten.

Het album werd nooit gehoord, maar Prophet bleef in lokale funk- en reggaebandjes spelen terwijl hij ernaast nog in de sales werkte. In 1999 verhuisde hij terug naar Baton Rouge om voor zijn moeder te zorgen, maar hij bleef veel optreden, onder anderen met Henry Turner Jr. & Flavor. In 2001 bracht hij stilletjes Master of Game uit (die je nergens gaat vinden), en kort daarna zorgde een auto-ongeluk er bijna voor dat zijn carrière voorbij was.

“Ik speelde nog steeds basgitaar in een band, maar ik moest een looprek gebruiken om het podium af te lopen,” herinnert hij zich, lachend om hoe dom dat eruit gezien moet hebben. “Veel mensen dachten dat ik nooit meer goed zou kunnen lopen. Twee weken later liep ik weer normaal. Ik was weer helemaal terug."

Tijdens ons interview draagt Prophet constant een zonnebril. Ik vraag hem of hij ooit gedacht heeft aan stoppen met muziek, en het voelt alsof hij mij recht in m’n ogen aankijkt. “Ik heb er nooit, nooit, nooit aan gedacht om te stoppen,” vertelt hij. “Ik heb altijd geweten dat ik iets in me heb, het was een kwestie van tijd. Het was alsof ik dertig jaar heb gewacht tot iemand de telefoon opnam. Er ging een jaar voorbij, en nog een jaar, en tien later wordt de telefoon eindelijk opgenomen.”

Toch klinkt Prophet niet zuur hierover, of nostalgisch. Wanneer we het over Right On Time hebben, knijpt hij zijn vingers bij elkaar, alsof hij een kwaad genie is dat op het punt staat zijn plan voor wereldovername te delen. Voor hem was de plaat niet het hoogtepunt uit zijn carrière, maar slechts een hoofdstuk.

In de jaren na de release van Right On Time probeerde een kleine groep platenverzamelaars aan het album te komen en er ontstond een cultaanhang. Dj’s als Peanut Butter Wolf spraken in interviews over de legende van de artiest. Mensen vonden het funky, maar tegelijk erg buitenaards. Er zitten aanstekelijke refreinen op, maar die worden gemaskeerd door lagen delay. De synths zitten vol dissonantie, waardoor het moeilijk is te horen of Prophet het expres deed of een beetje vals speelde. De drums gaan in je koptelefoon alle kanten op, alsof een kind de leiding had over de stereomix. Het schrijfwerk is toch solide, vergezeld door baslijntjes die enkel in de jaren tachtig gemaakt konden worden. De plaat kost op Discogs zo’n tweehonderd euro, en zelfs Prophet heeft geen originele uitgave in zijn bezit. Ergens in een opslagplaats in Californië liggen schijnbaar nog honderd gloednieuwe originele drukken, maar Prophet heeft de eigenaar niet kunnen overtuigen dat hij ze gemaakt heeft doordat hij zo onbekend is. Hij grapt over de platen eventueel terug stelen.

Eén persoon die een originele druk in z’n bezit heeft is Stones Throw-oprichter Peanut Butter Wolf. “Ik was op zoek naar de plaat sinds de begin jaren nul,” vertelt hij. “Ik werd verliefd op de muziek, maar zijn echte naam kon ik nergens in de credits vinden. Waar hij op dat moment woonde, bleef een mysterie.” Het label Peoples Potential Unlimited vond hem uiteindelijk en gaf Right On Time een herdruk in 2013. Tot die tijd wist Prophet niet dat zijn album een groep volgers had.

“Of ik dacht dat het album het succes zou krijgen dat het nu heeft? Ik had geen idee,” zegt Prophet. “Ik reed wat rond in Baton Rouge, en Andrew van Peoples Potential Unlimited belde me. Op de achterkant van de plaat stonden de namen van mijn moeder en zusje. Hij had mijn moeders naam gegoogled.”

Nadat het album een reissue kreeg, sprak Peanut Butter Wolf met Prophet af bij de Stones Throw-booth op een platenbeurs. Ze liepen er samen wat rond en Peanut Butter Wolf hield trots zijn originele uitgave van Right On Time vast. Hij probeerde hem over te halen om weer live te gaan spelen. De Filipijnse producer mndsgn werd gevraagd om instrumentals te maken. Nite Jewel droeg bij met een cover van Tonight die ze al in 2010 opnam. Door het mysterieuze imago van Prophet, wist zij niet eens zeker of hij wel een echt persoon was.

“Ik had echt mijn best gedaan voor die cover. Ik wou er geen zooitje van maken, want Prophet was een soort god voor mij in die periode,” vertelt Nite Jewel mij.

Prophet speelde zijn debuutshow bij de Stones Throw Boiler Room Takeover, en deed daarna nog wat optredens. Daarna kwam er een single, die veranderde in een EP en vervolgens in een LP. De muziek op Wanna Be Your Man lijkt rechtstreeks uit de jaren tachtig te komen, maar klinkt ouder, wijzer en gladder. Je hoort er nog wel wat psychedelische invloeden in, maar dan met een West Coast-randje eraan (met dank aan producer mndsgn). Inmiddels klinkt de muziek die Prophet maakt niet meer zo vreemd als toen Right On Time uitkwam, mede doordat we artiesten als Dam Funk of zelfs Bruno Mars op de radio horen. De obscure funkgeluiden uit het verleden zijn langzaam de top 40 ingekropen.

“In de jaren tachtig werd er op smaakvolle wijze geëxperimenteerd met de invloed die elektronica heeft op geluid en textuur,” vertelt mndsgn me over de mail. “Zwarte muzikanten gebruikten nieuwe technologie om een tijdloze indruk op popmuziek achter te laten. Die invloeden zijn nog altijd een onderdeel van mijn inspiratie en aanpak.”

Prophet neemt nog steeds veel muziek op. Hij post bijna iedere dag wel een nieuw liedje op social media, maar het mysterieuze imago dat hem zo’n icoon maakte blijft voor een deel nog intact. Hij post op Instagram verschillende inspirerende quotes (“the spirit of thought is infinite in its revelation. Therefore your thoughts can never be known”) en zijn nummers worden altijd vergezeld door afbeeldingen van UFO’s. Hij zag op zijn vijftiende ooit een object met witte lichten door de lucht vliegen. Na tien of vijftien seconden verdween het zonder een geluid te maken en liet het een zwarte wolk achter.

“Ik heb genoeg meegemaakt om te weten wat echt of nep is. Ik zou een pastoor niet kunnen vertellen wat ik heb gezien. Hij zou mij niet geloven en me naar de kerk uitnodigen om mij te bekeren. Maar ik weet wat ik gezien heb,” zegt hij. Hij wil het verhaal verder uitdiepen, maar het lijkt alsof hij twijfelt over wat hij wel of niet wil delen. Uiteindelijk houdt hij het voor zichzelf.

Ik bedenk me opeens dat de muzikale carrière van Prophet eigenlijk net zo vreemd is als het zien van buitenaardse wezens. Een onsuccesvol album is meestal genoeg om een loopbaan te beëindigen, maar Prophet bleef muziek maken tot hij dertig jaar later eindelijk in de spotlights kon staan. Je zou een stadion kunnen vullen met mensen die in buitenaardse wezens geloven, maar er is maar één Prophet.

Ons gesprek loopt op z’n einde en ik heb inmiddels ook een citroen in m’n hand. Het is eigenlijk best lekker – je zou het eens moeten proberen – maar na twintig minuten gooi ik de vrucht in de prullenbak. “Heb je hem helemaal op?” vraagt Prophet.

Zeker niet.

“Je kan er veel langer mee doen dat! Je moet hem helemaal opzuigen tot er niets meer van over is.” Hij vertelt mij dat hij urenlang aan een citroen kan zuigen wanneer hij in de studio zit. “Je moet het sap koste wat het kost eruit krijgen.”

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.