Seks en skinny dipping: een korte geschiedenis van Mykonos

Van 1967 tot 1974 was Griekenland een strenge, militaire dictatuur. Terwijl een groot deel van Europa en de Verenigde Staten bezig was met de culturele revolutie in de jaren zestig en zeventig, bleef het Zuid-Europese land erg conservatief. Het roken van een jointje, naaktstranden en overspel waren strafbaar. Homoseksualiteit en seks voor het huwelijk waren grote taboes.

Toch had een klein Grieks eilandje in de Egeïsche Zee lak aan al deze regels. De inwoners van Mykonos kozen ervoor om alle bezoekers en hun persoonlijke plezier welkom te heten, waardoor een hedonistische utopie ontstond. Het militaire bewind inde met alle plezier de toeristische opbrengsten, terwijl ze een oogje toeknepen. Mykonos leek een autonome staat; een parallel universum vergeleken met de rest van Griekenland. Het eiland werd overspoeld door Europese en Amerikaanse toeristen. Tegelijkertijd wist maar een klein aantal Grieken hoe het leven op Mykonos er werkelijk uitzag – waardoor vooral buitenstaanders van het eiland konden genieten.

Vlak nadat het militaire bewind was gevallen, kwam het nieuws over het eiland terecht bij de jonge Grieken, die op zoek waren naar hun eerste tegencultuur. Dj Antonis Makrantonis uit Athene was een van die jongens, wanhopig op zoek naar grote avonturen – verveeld door het trage tempo van de sociale verandering van zijn thuisstad. Hij verhuisde naar Mykonos en bleef daar twintig jaar. Die ervaring beschrijft hij in zijn boek Mykonos - Een mythologie.

In de zomer van 1974, werd de toen 24-jarige dj uitgenodigd in Mykonos, door een meisje dat hij tijdens het uitgaan ontmoette. "Ik werd verliefd op Mykonos tijdens mijn eerste bezoek," vertelt Antonis, nu 67, in zijn huis in Athene.

Antonis vond dat het eiland alles vertegenwoordigde dat Griekenland niet was. "Het landschap, de lucht, de zee, de kleuren – overdag was alles magisch, 's nachts was alles uniek en gezellig," legt hij uit. "Het eiland had alles: zandstranden, rotsstranden, familiestranden, gaystranden, nudistenstranden. De clubs waren altijd vol; mensen vielen bijna over elkaar heen." Naast al het vermaak, was er nog een belangrijk verschil met de rest van Griekenland. "Mensen uit Mykonos zouden nooit iemands levenswijze of seksleven veroordelen. Het waren warme en gastvrije mensen."

Het was een geweldige kans, dus Antonis bleef op het eiland en werkte als DJ in de legendarische gaybar Pierros. "Ik wilde in die bar werken, want in Athene hadden we niets wat daar maar een beetje op leek," zegt hij. "Als je in die tijd openlijk uitkwam voor je geaardheid, werden er dingen naar je hoofd gegooid of werd je in elkaar geslagen. Ik was er aan gewend dat ik bespuugd werd, alleen maar omdat ik lang haar had. Ik sprak dan Engels, zodat ze dachten dat ik een toerist was, dan lieten ze me met rust.

Vanaf een zeker moment trok Mykonos internationale beroemdheden aan. Antonis straalt van trots als hij vertelt dat hij een keer Sinead O'Connor tegenkwam in een club en de moed had om op haar af te lopen en een gesprek aan te knopen. In zijn boek vertelt hij over zijn ontmoeting met muzikant Bryan Ferry en zijn band Roxy Music: "Ik reed naar huis toen ik in de verte zag dat een paar mensen moeite hadden om hun bagage over een heuvel te tillen," schrijft hij. "Ik stopte en hielp de toeristen mee met het tillen van hun bagage." Omdat ze hem wilden bedanken, bezocht de band hem diezelfde avond in Pierros en namen ze cadeautjes mee, inclusief gesigneerde aandenkens, tourtruien en demo's van hun volgende album.

Natuurlijk was niet iedereen op Mykonos blij. Een aantal lokale ambtenaren werd niet gelukkig van alle aspecten van de eiland-vreugde. Op een avond in 1979 zag Antonis dat Pierros ineens gesloten was, terwijl hij moest werken. Op de deur hing een politiebevel waarop stond dat de vergunning van de bar voor twaalf dagen werd ingetrokken, omdat "het gebouw bezocht werd door homoseksuelen en dronkelappen."

Hoe ontmoedigend zulke dingen ook waren, de progressieve houding op Mykonos leek altijd te winnen van de vooroordelen. De volgende dag organiseerde de homogemeenschap van het eiland een protest, buiten Pierros. Een paar inwoners nodigden zelfs een aantal internationale kranten uit, die over de sluiting van de bar schreven. Het protest werkte: twee dagen later kondigde de politie aan dat de bar de volgende avond heropend zou worden. Als resultaat werd het één groot feest op het eiland – inwoners en Europese toeristen vierden samen de grote overwinning en gelijke rechten. "Ik denk niet dat ik het ooit zo druk heb gezien op het eiland, als die avond dat Pierros weer opende," lacht Antonis. "Ik werd zelfs geïnterviewd door een Nederlandse tv-zender die er een item over maakte."

Antonis verliet Mykonos uiteindelijk begin jaren negentig, waarna hij in verschillende Europese landen woonde voordat hij terugkeerde naar Athene. Maar waar hij ook was, Mykonos leek hem overal te volgen. "Omdat ik dj op het eiland was, werd ik een beetje beroemd," vertelt hij trots. "Overal waar ik naartoe verhuisde, spraken mensen me aan op straat en zeiden 'Ken je me nog? We hebben elkaar leren kennen in Pierros!'"

De tegencultuur op Mykonos is nu verdreven door het massatoerisme, voor iedereen van miljardairs tot aan achttienjarigen die hun goede cijferlijsten willen vieren. "Het eiland begon ten slechte te veranderen toen het eerste cruiseschip arriveerde," vertelt Antonis. "Spontaniteit werd vervangen door het neppe Facebook en Instagram. Vroeger, toen we nog gewoon onszelf waren, verzonnen we geen persoonlijkheden. Dat is de Mykonos die ik mis. Ik mis het echt."

Antonis bezoekt Mykonos niet meer, maar zijn liefde voor het eiland dat zijn leven veranderde zal voor altijd blijven. "Ik was gewoon een voorbijganger die hier als inwoner eindigde, omdat het eiland en haar inwoners me zo fascineerden," vertelt hij. "Ik had daar geen familieleden of andere connecties, maar het was voor mij de perfecte timing om deze betoverende plek te ervaren."