Ik volgde een cursus hiphopdansen voor zestigplussers

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Ik volgde een cursus hiphopdansen voor zestigplussers

Ik ging een middagje dansen met de Granny HipHop Crew.

Alle foto's door Rebecca Camphens. 

Als we de wereldmuziekkaart van Spotify​ mogen geloven, is hiphop veruit het populairste genre van deze tijd. Omdat dansmoves van hiphopartiesten zo ongeveer even meeslepend zijn als hun muziek, is het voor niemand nog vreemd om op de dansvloer te doen alsof je in een kookpot roert. Moves zoals de dab en de cooking dance werden een vast onderdeel van ons dansrepertoire, en als je er dan toevallig uitzag alsof je een spastische hitlergroet bracht terwijl je in je elleboog nieste, dan was dat maar zo.​

Advertentie

Als mijn grootouders me bezig zouden zien op huisfeesten of in clubs, zouden ze vol onbegrip in de slappe lach schieten. Of toch niet? Er zijn namelijk grootouders die open staan voor hiphopdansjes. De Granny HipHop Crew​​ bijvoorbeeld, een groep zestigplussers uit Den Haag die wekelijks samenkomt om hiphopdansles te volgen. Ze leren routines, ze treden op, en zijn daarmee de allereerste hiphopdansgroep voor ouderen in Nederland. Om te zien hoe zo'n les eraan toegaat, deed ik afgelopen vrijdag met ze mee. Voor het gemak heb ik die ervaring opgesplitst in vier delen.

VOOR DE DANSLES

undefined

"Mijn kleinzoon en ik hebben eens samen gedabd in de woonkamer en, nou, toen had hij echt de tijd van zijn leven." Het is onmogelijk om bij te houden welke van de vijftien dames me wat vertelt, maar ik ben extreem onder de indruk van hoe achteloos deze grootmoeder het werkwoord dabben zojuist heeft gebruikt in een zin (oké, de 'a' klonk eerder als de 'a' in krabben, maar die vernederlandsing had in dit geval iets vertederends).

Een kwartier geleden zat ik nog alleen aan deze tafel, nadat ik me op redelijk onhandige wijze in de wc's had omgekleed – er zijn geen kleedkamers in woonzorgcentrum Wijndaelercentrum. De danszaal deed tot de les begon dienst als refter, waar ik met mijn sporttrui aan en een flesje water nogal ongemakkelijk met de vingers zat te draaien. De gepensioneerde vrouw aan de tafel naast me vertelde haar medegepensioneerde vriendin drie keer hetzelfde verhaal over het eten op haar bord en om mezelf te dwingen niet nog meer van dat gesprek te horen, focuste ik me op de vraag hoe het zou zijn om straks te dansen in een ruimte die ruikt naar stoofpeertjes.

Advertentie

De leden van de Granny HipHop Crew sijpelen tien minuten voor de les begint binnen in kliekjes, een beetje zoals op de middelbare school. Twee grootvaders – echtgenoten van twee danseressen – gaan aan de zijkant zitten. "Wij zijn hier om te genieten van het uitzicht," lacht een van hen met een vette knipoog. Ook een beetje zoals op de middelbare school. Lien (75) geeft aan dat ze graag mannen in hun crew willen: "Een paar hebben het geprobeerd, maar na twee keer komen ze niet meer. We krijgen ze niet zo gek!" De groep barst in lachen uit en Rinnij (71) vult aan: "Ze zijn te bang. Maar dat is niet erg, laat ons maar gezellig een vrouwenclubje blijven."

Gezellig vrouwenclubje

​Terwijl de dansleraar tafels aan de kant schuift om ruimte te maken voor de dansvloer, vertelt Dorine (90) "of Doortje, of Dory, of Dora, ik heb wel duizend bijnamen" me: "Voor deze lessen wist ik niks over hiphop. Ik kende geen enkele term. Toen ik tijdens de eerste les de muziek hoorde, dacht ik: mijn god, wat een ongecontroleerde geluiden! Nu begint het leuker te worden omdat ik beter hoor op welk moment ik moet beginnen met dansen. Alles gaat bij hiphop in acht tellen, weet ik nu. Ze zijn wel moeilijker aan te voelen dan bij stijldansen, dus ik oefen thuis heel vaak. Onze leraren zetten filmpjes op YouTube."

Bij het woord 'YouTube' begint de groep te joelen. De dames roepen door elkaar hoe vaak ze thuis oefenen, dat ze op maandag tijdens het schoonmaken hiphop draaien om al heupenschuddend de vensterbank af te stoffen, en Rinnij vertelt dat ze thuis heel vaak "zomaar danst, zonder pasjes of regels." Coördinatie en het onthouden van routines is voor haar het moeilijkst, en, zo vult ze aan, "als ik vrij dans op deze muziek, dan word ik blij. Ik hoef aan niks te denken en ik ben plots terug in mijn jeugd, wanneer ik me uitsloofde op de dansvloer zodat jongens me in de gaten zouden krijgen." Ik leg haar uit dat zo'n improvisatiedans in hiphoptaal 'freestylen' heet.

Advertentie

DE WARM-UP​

​De dansleraar blaast Kendrick Lamars King Kunta door de speakers en iedereen gaat staan op wat min of meer hun vaste plek lijkt te zijn. De vaste garde op de eerste linie, de rest op de tweede en derde. Een van de dames zoekt net als ik twijfelachtig naar een nieuwe plek: "Ik stond eigenlijk altijd rechts aan de buitenkant, maar daar mag ik nu niet meer staan van mijn man omdat teveel mensen die de ruimte binnenkomen met hun rolstoel tegen mijn been aanrijden."

Ik doe precies dat. Tegen de tijd dat Lamar zijn eerste "Bitch where were you when I was walkin'" rapt, staan we allemaal ter plekke te bouncen: een term die iedereen herkent als de basisbeweging waar we telkens aan het einde van een reeks moves naar teruggaan. We gaan van bouncen naar sidesteps naar voorwaartse en zijwaartse pop & lock-nekbewegingen. "Hoe kun je in godsnaam je nek bewegen zonder dat de rest meebeweegt," proesten enkele vrouwen uit. Ik ga van vertederd naar verbaasd door het besef dat ik er in vergelijking met mijn crew uitzie als die ene verwelkte bloem in een bloemenveld. Grootmoeders hiphoppen niet in leggings en wijde truien, maar in bloezen met magnoliaprint en jeans.

DE DANSROUTINE

undefined

Het is misschien handig om te vermelden dat ik de coördinatie heb van een motorisch gestoorde kleuter. Ik hou van hiphop, ik hou van dans, maar op het moment dat mij een gedwongen volgorde opgelegd wordt, nemen mijn hersenen het over van mijn gevoel, en dat is niet leuk voor de tenen van mensen rondom mij. Ik geef eerlijk toe dat de angst om een fragiel heupje de vernieling in te klungelen op dit moment aanwezig is.

Advertentie

Gelukkig wil het lot dat de groep vandaag met een nieuwe routine begint.  Tyga's Throw It Up, J.R. Castro's Get Home, DJ Mustard en Ty Dolla $igns Put This Thang On Ya passeren de revue en wij vliegen van kruispas (in de woorden van de leraar: "zijwaarts en achterlangs") naar met rollende polsen achteruit stappen ("alsof je de visvangst binnenhaalt") naar een soort voorwaartse schouder-shake met gespreide armen ("met je boezem naar voren, jullie kunnen vast meer tonen dan ik"). Een crewlid roept dat ze niet veel meer overheeft om naar voren te steken. Ondertussen blèrt Chris Brown iets over hoes die niet loyal zijn. De hele situatie voelt buitenaards.

Na vijf minuten pauze gaan we verder met sidesteps terwijl we "fruit plukken uit een boom," en met het naar achteren steken van onze billen terwijl onze handen doen alsof ze een denkbeeldige "dikke Mercedes" besturen. Met twee handen aan het stuur voor wie zich daar sterk genoeg voor voelt, en met één hand voor wie de andere hand liever op de heup laat rusten. Ik doe het laatste, deels om te blenden met de meerderheid van de groep, deels omdat een dikke Mercedes besturen met één hand er nu eenmaal beter uitziet.

We sluiten af met nog een drietal moves, waaronder de L-vormige sidestep die iedereen geweldig verwarrend vindt. Niet omdat deze vrouwen al gemiddeld zeventig jaar op deze aardbol zijn, maar omdat het eerlijk gezegd allemaal best snel gaat. Met momenten mis ik een tel, en tot twee maal toe stoot ik met mijn rechterarm tegen mijn buurvrouw, die daardoor een beetje uit evenwicht raakt. Hoewel sommige crewleden denken dat ik doe alsof, zodat zij zich niet slecht voelen over het feit dat ik alle pasjes zonder al te veel moeite kan uitvoeren, is mijn geworstel echt. Deze hiphoples is, in tegenstelling tot wat ik stiekem had verwacht, geen uit de voegen gebarsten aerobics. Wel een plek waar vrouwen zweten, lachen, en elkaar bij het zetten van een verkeerde pas bemoedigend op het achterwerk slaan – zoals grootmoeders wel vaker doen.

Advertentie

DE COOLING DOWN

undefined

DJ Mustard zingt een laatste keer dat hij een stijve krijgt van meisjes met grote billen. Daarna maakt Adele haar intrede terwijl we in een kring gaan staan om te stretchen. We draaien met onze hielen en iedereen zingt het refrein van Someone Like You mee. Lien lacht: "Dat kennen we hoor. Van die andere nummers herken ik niets, behalve af en toe een liedje van Michael Jackson." Godzijdank. Ik kan dealen met grootmoeders die lekker gaan op hiphop, maar ik weet niet of ik de ongemakkelijkheid zou aankunnen als JR Castro's Get Home nu nog zou spelen, en iedereen "Soon as I get home, I'll be fucking you, assume the position baby" zou schreeuwen.

We stretchen onze armen achter de rug en een van de dames roept: "Hier zijn mijn armen te kort voor. Heeft iemand een stukje arm voor mij?" Vervolgens komen we bij elkaar voor de groepskreet om te vieren dat we net gezamenlijk de dansvloer hebben ontregeld met onze hiphopmoves. We roepen "HIP HOP HO, WIJ DOEN HET ZO" en steken onze duim op. Het leven is goed.

Als ik wegga, zitten de dames samen na te drinken. Koffie, thee en water weliswaar. De twee mannen aan de zijlijn staan te grappen met hun wederhelften. "Volgende keer ga ik achteraan zitten, zodat ik alle achterpartijtjes kan zien." Als hun vrouwen zich omdraaien, fluisteren ze me hun visie op de pasgeboren hiphopliefde van hun partner toe: "Het is niet onze muziek – wij houden meer van yes (jazz) – maar de jongens die die muziek maken zijn wel van de straat af. Dat is ook belangrijk. We komen elke week kijken, maar thuis word ik gek van die muziek. De hele dag dat gedreun!" Een fractie van een seconde voel ik medelijden voor deze grootvaders, maar dat wordt snel overschaduwd door de overdonderende trots die ik voel voor de grootmoeders die hun hart openzetten voor de muziek, en daarmee ook de leefwereld van jongeren. Laat de muziek vooral verder dreunen, zusters!