Hiphop liet zich van zijn beste kant zien op Noorderslag

Het mag geen verrassing meer zijn dat er ongelofelijk veel hiphop te zien was op Noorderslag 2017. Nooit werd meer duidelijk dat er één genre is in Nederland dat ongelofelijk overheerst. De enorme streams spreken normaal gesproken voor zich, maar er is dit jaar verder gekeken door de organisatie. Natuurlijk stond Broederliefde prominent geprogrammeerd in de grootste zaal, maar er was oog voor het grotere plaatje. Ook jongens zonder de enorme online populariteit werden geboekt, en juist de verschillen tussen acts als Jonna Fraser en SMIB en Yung Internet hebben van Noorderslag 2017 een enorm belangrijk moment gemaakt voor hiphop in Nederland.

Klaar voor het grote werk

Vernieuwing is altijd drijfveer nummer één geweest in hiphop. In de muziek, maar ook in de live-beleving. Het is inmiddels wel duidelijk dat rappers heersen op internet, maar tot nu toe waren voor deze generatie écht grote liveshows op festivals en op podia vooralsnog alleen weggelegd voor Broederliefde. Ze grijpen weliswaar naast de Popprijs, maar wisten wel indruk te maken in de grootste zaal van de Oosterpoort. Alle hits kwamen voorbij, maar wat bij mij echt kippenvel opleverde was de nieuwe solotrack van Emms: Het Is Een Feit. Zijn line 'ik lag bij mijn moeder in bed / praten over hoeveel boetes ik heb' is een prachtige omschrijving van de verovering van Nederland door Broederliefde. Het is onmogelijk dat ze zich nog druk maken om boetes, net als het mislopen van de Popprijs.

Twee andere acts bewezen dat ze voor het aankomende seizoen ook grote kans maken om Broederliefde te volgen: Ronnie Flex en Jonna Fraser. Laatstgenoemde stond op de 3FM- talentstage, maar eigenlijk is hij die fase allang ontstegen. Hij heeft al een nummer 1 album op z'n naam, dat lijkt me zijn talent nogal bevestigen, en ook zijn show was zeer geschikt voor een grotere zaal. En daarmee grotere festivals.

De kracht van Jonna is dat hij enorm op zijn gemak lijkt met zijn band. In een degelijke coltrui ziet hij er uit alsof hij een kwartiertje voor het optreden nog voor de open haard zat naar de vallende sneeuw te kijken, met een goed glas wijn, een kat op zijn schoot en wat zware Russische literatuur. Hij straalt rust uit, en waarom zou-ie ook niet? Want het heldere stemgeluid komt totaal overeen met zijn lichaam: het is groot en krachtig. Het lijkt alsof hij helemaal geen microfoon nodig heeft om het publiek te bereiken.

beeld: Siese Veenstra Op dat gebied is Ronnie Flex het tegenovergestelde, en daarom had ik vooraf mijn twijfels. Als je Boaz op je beats hebt, waarom wil je dan met een band optreden? Hij geeft eerlijk toe dat hij zenuwachtig is en gemberthee drinkt in plaats van cognac. Hij staat voor het eerst in deze setting voor zo'n groot publiek. Maar wat hem en het optreden zo fascinerend maakt is de manier waarop Ronnie met die zenuwen omgaat. Hij laat ze voor zich werken door er eerlijk over te zijn op zijn eigen charmante manier. Als Regen In De Tuin, volgens Ronnie en mij zijn beste nummer ooit, niet in een keer wil lukken, probeert hij het gewoon nog een keer. De tweede poging is goed genoeg voor vochtige ogen en een welverdiend daverend applaus voor hem, de hele band en z'n autotune apparaat.

De Bims

Hoe volwassen de shows van Broederliefde, Jonna Fraser en Ronnie Flex ook klinken, het echt verfrissende geluid komt rechtstreeks uit de Bijlmer. Het hele SMIB-collectief, waarvan Yung Nnelg de meest op zichzelf staande pion is, gaat nooit het commerciële succes van een Broederliefde kunnen evenaren. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Iemand als Ray Fuego moet je niet op de bank van de Dino Show zetten. Je moet horen wat hij doet over keiharde beats, en zien hoe hij als de messias van punk zijn troepen – waaronder en niet nader te noemen NRC-recensent – aanvoert om de hele fucking bovenzaal van de Oosterpoort te verbouwen.

Waar SMIB ramt, kiest Yung Nnelg voor een aanpak met iets meer nuance. Door de afwezigheid van SFB kwam er een plek vrij in de line-up voor Nnelg, op voor hem het best denkbare moment. Zijn nieuwe EP Contra is net uit en wordt overal bejubeld, maar toch is de kelder lang niet vol. Hij wordt aangekondigd door een presentatrice die voor de gelegenheid een rode bandana heeft omgeknoopt en hoopt aan het eind van de avond 'een echte gangster' te zijn. Het ruikt naar kneedgum in het zaaltje. Niet bepaald ideale omstandigheden dus. Toch is z'n show technisch gezien een hoogtepuntje. Hij opent verrassend met twee tracks die al jaren oud zijn, maar ook z'n nieuwe materiaal klinkt alsof hij het al jaren opvoert. Jammer genoeg zijn er niet genoeg mensen aanwezig om te beseffen dat zijn tweede verse op Forrest Gump een zeer zelden overtroffen kunstwerk is. Gelukkig krijgt hij als hij inspringt tijdens de SMIB-show toch nog de moshpit die hij verdient.

Cocaïneraps voor je witte kerst

De kelder is ook de plek voor cocaïneraps uit de duisterste steegjes rond het Leidseplein. Om kwart over 1 – het ultieme moment om te kiezen tussen inkakken of bijnakken – breken de jongens van Yung Internet dwars door de deur van een dixi om op het podium te komen. En dat was maar goed ook, want zij veroorzaakten gelijk de hardste moshpit die ik die avond heb gezien. Allround SMIB-superster Ray Fuego lanceerde zichzelf op dat moment van de grond voor een eigen crowdsurfrondje, om vervolgens zo hard op de grond te klappen dat hij minimaal acht ribben had moeten breken als hij niet van staal zou zijn.

Tijdens de show stond ik achter drie vrouwen die minimaal tweeënhalf keer zo oud zijn als ik. Natuurlijk, dat hoort bij Noorderslag, maar wat mij opviel is dat ze totaal geen onbegrip uitstraalden bij de raps over coke van 6 donnies van Yelli en Mau. Ze wisten precies waar het over ging, en door dit begrip en de algehele bereidheid voor een turn-up van wereldklasse maakte deze shows een van de hoogtepunten van de avond.

Later kwam Donnie daar nog overheen op hetzelfde podium. Het optreden van het Amsterdamse enfant terrible komt qua overtuiging niet in de buurt bij dat van Yung Internet, maar toch weet hij het op z'n eigen manier toch interessant te maken. Ik geloof Donnie als hij me vertelt dat hij zo bang is voor het Leidseplein dat hij over de tramconducteur heen kotst als hij erlangs rijdt in de tram. Wat ook helpt is dat zijn grootste fan Jett Rebel nog even een mopje komt meezingen om het verhaal af te sluiten.

beeld header via ESNS @ Jorn Baars