We hebben zelden zo'n dubbel gevoel gehad als deze ochtend. Want wat is het naar dat Eurosonic Noorderslag 2018 erop zit, maar ook: wat zijn we blij dat het voorbij is want er is werkelijk waar niets meer van ons over. De eindsprint vond plaats in de vorm van Noorderslag, waarbij we een stel schandalig goede bands voorgeschoteld kregen. We zullen je niet langer ophouden, want als je erbij was heb je zometeen ook wel een dutje verdiend. Mocht je er niet bij geweest zijn, lees dan snel verder, want je nieuwe favoriete artiesten staan hieronder.
Sander van Dalsum:
Korfbal
Bij Korfbal stond het vol met oude, kalende mannen met opengeslagen programmaboekjes, zoekend naar waar ze nu weer waren beland. Ze keken enigszins verward naar de uitstekende en bovenal luide show van het punkrockbandje uit Culemborg, verrast dat ze het zo goed vonden en opeens tot de doelgroep behoorden van een stel tieners met rammelende gitaren. Vooraan stonden wat generatiegenoten van de band enkele moshpits te bouwen en de gemiddelde leeftijd naar beneden te trekken. Ik was met mijn 29 jaar de mediaan in dit verhaal: te oud om te crowdsurfen, te jong om papieren boekjes te verkiezen boven een festival-app. Maar hoewel ik van alle kanten genadeloos werd geconfronteerd met de vergankelijkheid des levens, had ik het optreden niet willen missen. Een dikke pluim voor Korfbal voor het bouwen van bruggen tussen generaties die elkaar het licht niet in de ogen gunnen.
Bij Korfbal stond het vol met oude, kalende mannen met opengeslagen programmaboekjes, zoekend naar waar ze nu weer waren beland. Ze keken enigszins verward naar de uitstekende en bovenal luide show van het punkrockbandje uit Culemborg, verrast dat ze het zo goed vonden en opeens tot de doelgroep behoorden van een stel tieners met rammelende gitaren. Vooraan stonden wat generatiegenoten van de band enkele moshpits te bouwen en de gemiddelde leeftijd naar beneden te trekken. Ik was met mijn 29 jaar de mediaan in dit verhaal: te oud om te crowdsurfen, te jong om papieren boekjes te verkiezen boven een festival-app. Maar hoewel ik van alle kanten genadeloos werd geconfronteerd met de vergankelijkheid des levens, had ik het optreden niet willen missen. Een dikke pluim voor Korfbal voor het bouwen van bruggen tussen generaties die elkaar het licht niet in de ogen gunnen.
Advertentie
Korfbal
Dodecahedron
Ik zit in een bus terug naar Amsterdam, met mijn ziel onder mijn arm, een stuk in mijn kraag en mijn oren ergens achtergelaten in Groningen. Voor dat laatste bedank ik Dodecahedron, die met hun black metal korte metten maakten met iedereens trommelvliezen. Dankjewel Dodecahedron, ik zal de volgende keer eens wat gehoorbescherming dragen want ik zie jullie graag nog een keer, alleen niet op deze masochistische manier.Arp Frique
Op de redactie sta ik bekend als een chagrijnige, verzuurde vent. Ik heb als excuus dat ik eindredacteur ben en daarom kritisch moet zijn en betaald word om met scepticisme te strooien. Ik weet ook wel dat ze gelijk hebben, maar ze hadden mij gisteren eens moeten zien bij het optreden van Arp Frique. Mijn glimlach was bij het horen van de zomerse funkliedjes niet meer van mijn gezicht te slaan, net als bij de band zelf. Helaas was geen van mijn collega's er om het te zien, dus de vraag luidt: is het dan wel echt gebeurd? We zullen het helaas nooit weten.Casper Sikkema: Dool
Er zijn weinig mensen waarvan je vindt dat ze vaker op tv moeten. Het prachtige medium biedt misschien net iets te vaak een verdrietige spiegel van de armoedige middelmaat waar Nederland kennelijk vaak naar kijkt. De opkomst van Ryanne van Dorst als televisiefenomeen is in dat opzicht een zegen. Eerlijk, grappig en zo Rotterdams dat je spontaan zin krijgt Amsterdam weg te bombarderen. Dat Ryanne ook een van de vetste bands van Nederland leidt, is dankzij haar tv-opmars waarschijnlijk een van de minder goede redenen dat de Kleine Zaal goed vol staat. Zij zien een ronduit sicke rockshow waarin zij een weliswaar duistere wereld intrekt, maar dan wel eentje waar je alleen maar met een glimlach bij staat te kijken. Het is zo goed. Intens. Hard, maar ook emotioneel. Dool sloopt de zaal, en hopelijk aankomende zomer ook elk festival.
Ik zit in een bus terug naar Amsterdam, met mijn ziel onder mijn arm, een stuk in mijn kraag en mijn oren ergens achtergelaten in Groningen. Voor dat laatste bedank ik Dodecahedron, die met hun black metal korte metten maakten met iedereens trommelvliezen. Dankjewel Dodecahedron, ik zal de volgende keer eens wat gehoorbescherming dragen want ik zie jullie graag nog een keer, alleen niet op deze masochistische manier.Arp Frique
Op de redactie sta ik bekend als een chagrijnige, verzuurde vent. Ik heb als excuus dat ik eindredacteur ben en daarom kritisch moet zijn en betaald word om met scepticisme te strooien. Ik weet ook wel dat ze gelijk hebben, maar ze hadden mij gisteren eens moeten zien bij het optreden van Arp Frique. Mijn glimlach was bij het horen van de zomerse funkliedjes niet meer van mijn gezicht te slaan, net als bij de band zelf. Helaas was geen van mijn collega's er om het te zien, dus de vraag luidt: is het dan wel echt gebeurd? We zullen het helaas nooit weten.Casper Sikkema: Dool
Er zijn weinig mensen waarvan je vindt dat ze vaker op tv moeten. Het prachtige medium biedt misschien net iets te vaak een verdrietige spiegel van de armoedige middelmaat waar Nederland kennelijk vaak naar kijkt. De opkomst van Ryanne van Dorst als televisiefenomeen is in dat opzicht een zegen. Eerlijk, grappig en zo Rotterdams dat je spontaan zin krijgt Amsterdam weg te bombarderen. Dat Ryanne ook een van de vetste bands van Nederland leidt, is dankzij haar tv-opmars waarschijnlijk een van de minder goede redenen dat de Kleine Zaal goed vol staat. Zij zien een ronduit sicke rockshow waarin zij een weliswaar duistere wereld intrekt, maar dan wel eentje waar je alleen maar met een glimlach bij staat te kijken. Het is zo goed. Intens. Hard, maar ook emotioneel. Dool sloopt de zaal, en hopelijk aankomende zomer ook elk festival.
Advertentie
Dool
Jens van Overbeek:
Day Fly
Dit soort artiesten zijn precies de reden waarom ik hoop later geen dochters te krijgen – Day Fly gaat namelijk een heleboel harten breken. De gladde r&b van de groep doet denken aan een piepjonge Justin Timberlake die gaat koffieleuten met Drake, wat het een aangename verrassing maakt tussen alle bekendere namen op Noorderslag. Beau Nox, de zanger van het duo, weet precies hoe hij mij en de rest van de zaal moet hypnotiseren. Op een gegeven moment stapt hij eventjes het podium af, soepel zingend en dansend met de mensen die vooraan staan. Daar gaan mijn toekomstige dochters.
“You know… Sorry, jongens. Ik praat te veel Engels. Houden jullie van happy hardcore? Happy hardcore, Holland!” Het is niet heel gek dat San Holo ons in Groningen constant in het Engels aanspreekt. De producer gaat ontzettend lekker in het buitenland en staat de komende zomer zelfs op Coachella. Maar eerst nog even Noorderslag. Zo nu en dan tovert hij zijn gitaar tevoorschijn om zijn beats te voorzien van een heerlijke saus. De rest van de tijd staat hij in zijn trainingspak glunderend te dansen achter zijn electronica. San, kom ons na je internationale doorbraak die eraan zit te komen alsjeblieft nog wel opzoeken hier in dat kleine Nederland, oké? Je moet het ons beloven.Koen van Bommel: Waltzburg
Het podium is aan de kleine kant voor deze vijfkoppige band uit Nijmegen. Het ziet er in elk geval knus uit. De muziek zou ik op een goede dag omschrijven als vrolijke poprock, op een mindere dag als prima voor een H&M-reclame en als ik met het verkeerde been uit bed ben gestapt als corporate rock voor spotifyplaylists. Ik voel me prima, dus ik geef ze het voordeel van de twijfel. Het zit prima in elkaar en je hoort dat ze er tijd en moeite in hebben gestoken. Dat gezegd hebbende: het is allemaal wel erg braaf. Ik wil ze best nog een keer zien optreden, op voorwaarde dat ze hun gitaren ontstemmen, over elkaar heen kotsen en die Mumford & Sons-vibe kwijtraken.
Dit is al meteen een stuk spannender. Het krijst en kreunt en piept als zo’n goederentrein die abrupt moet remmen, maar dan op een prettige manier. De zangeres schreeuwt als een heel erg boze schooljuffrouw en zo ziet ze er ook uit. Als er zo iemand voor de klas had gestaan had ik misschien m’n opleiding afgemaakt. Oja, is het misschien te regelen dat optredens nooit meer aangekondigd worden door een host? Thanks.
Dit soort artiesten zijn precies de reden waarom ik hoop later geen dochters te krijgen – Day Fly gaat namelijk een heleboel harten breken. De gladde r&b van de groep doet denken aan een piepjonge Justin Timberlake die gaat koffieleuten met Drake, wat het een aangename verrassing maakt tussen alle bekendere namen op Noorderslag. Beau Nox, de zanger van het duo, weet precies hoe hij mij en de rest van de zaal moet hypnotiseren. Op een gegeven moment stapt hij eventjes het podium af, soepel zingend en dansend met de mensen die vooraan staan. Daar gaan mijn toekomstige dochters.
Matthijs van Camerijk:
San Holo
“You know… Sorry, jongens. Ik praat te veel Engels. Houden jullie van happy hardcore? Happy hardcore, Holland!” Het is niet heel gek dat San Holo ons in Groningen constant in het Engels aanspreekt. De producer gaat ontzettend lekker in het buitenland en staat de komende zomer zelfs op Coachella. Maar eerst nog even Noorderslag. Zo nu en dan tovert hij zijn gitaar tevoorschijn om zijn beats te voorzien van een heerlijke saus. De rest van de tijd staat hij in zijn trainingspak glunderend te dansen achter zijn electronica. San, kom ons na je internationale doorbraak die eraan zit te komen alsjeblieft nog wel opzoeken hier in dat kleine Nederland, oké? Je moet het ons beloven.Koen van Bommel: Waltzburg
Het podium is aan de kleine kant voor deze vijfkoppige band uit Nijmegen. Het ziet er in elk geval knus uit. De muziek zou ik op een goede dag omschrijven als vrolijke poprock, op een mindere dag als prima voor een H&M-reclame en als ik met het verkeerde been uit bed ben gestapt als corporate rock voor spotifyplaylists. Ik voel me prima, dus ik geef ze het voordeel van de twijfel. Het zit prima in elkaar en je hoort dat ze er tijd en moeite in hebben gestoken. Dat gezegd hebbende: het is allemaal wel erg braaf. Ik wil ze best nog een keer zien optreden, op voorwaarde dat ze hun gitaren ontstemmen, over elkaar heen kotsen en die Mumford & Sons-vibe kwijtraken.
Jagd
Dit is al meteen een stuk spannender. Het krijst en kreunt en piept als zo’n goederentrein die abrupt moet remmen, maar dan op een prettige manier. De zangeres schreeuwt als een heel erg boze schooljuffrouw en zo ziet ze er ook uit. Als er zo iemand voor de klas had gestaan had ik misschien m’n opleiding afgemaakt. Oja, is het misschien te regelen dat optredens nooit meer aangekondigd worden door een host? Thanks.