De pop-upstudio van St. Tropez is deze maand de leukste plek van Amsterdam Centraal

Geen fatsoenlijk mens zal overwegen om vrijwillig langer dan tien minuten op het centraal station van Amsterdam te verblijven. Sinds de verbouwing is het er niet beter op geworden. Er zijn twee nieuwe gangen geopend, met een chic woord ‘passages’ genoemd, waar je voor veel geld spulletjes kunt kopen die je van je leven niet nodig gaat hebben. De stationspiano, uitgevonden om het wachten te verzachten, is een ware ramp gebleken en heeft geleid tot diverse doodsbedreigingen aan het adres van Yann Tiersen, die sindsdien alleen nog obscure soundscapes durft te componeren. Toen ik onlangs mijn trein miste omdat ik mijn fietssleutel niet uit mijn slot kreeg, ben ik voor de zekerheid in een willekeurige andere trein gesprongen. Vlissingen is ook niet alles, men ademde er zwaar en moedeloos, maar vergeleken met waar ik vandaan kwam was het er een paradijs.

Toch besloot St. Tropez, de doorstart van Go Back To The Zoo maar dan met leuke muziek, op Amsterdam Centraal een pop-upstudio te openen ‘ter ere van hun tweede release’. Dat is pr-taal voor: ter promotie. Uit het persbericht: ‘Met het openen van deze ruimte wil de band met zoveel mogelijk mensen delen hoe leuk en bijzonder het is om muziek te maken en in een band te spelen.’ Er worden muzikale samenwerkingen beloofd ‘ter viering van de liefde voor muziek en experiment’.

Het woord ‘pop-upstore’, of in dit geval 'studio', heeft een geheimzinnige aantrekkingskracht op journalisten. Muzikanten maken daar gretig misbruik van. Ze laten in China een lading zogenaamd exclusieve merchandise produceren, sturen een persbericht de wereld in en de mediamachine doet de rest. Kassa! Stiekem was dat de reden om de pop-upsore van St. Tropez te bezoeken. De boel ontmaskeren. Zal je net zien dat het bij die gasten écht om de liefde voor muziek en experiment gaat.

Het hok aan het begin van de Amstelpassage is huiskamer, studio en podium ineen. Stijlicoon Bonne Reijn staat achter een microfoon. In een hoek, verstopt achter een versterker, speelt iemand basgitaar. Van een aantal mensen is onduidelijk wat ze er doen. Een wand is behangen met de hoes van het nieuwe album, maar dat de plaat er te koop wordt staat nergens vermeld. Bandlid Cas Hieltjes zit achter een bureau en bemoeit zich met het mengpaneel. Zijn bandgenoot en broer Teun schenkt koffie die sterker is dan mijn maag-darmkanaal, maar ik hou het binnen.

De hele maand mei zitten ze daar. Elke dag van twaalf tot acht. Het plan was, vat Teun samen: "We zien wel." Hij laat horen wat er de afgelopen dagen zoal gebeurd is. Met Yuri Landman, gitaarbouwer extraordinaire, hebben ze een St. Tropez-track tot geluidskunstwerk omgetoverd. Janne Schra is ook geweest. Ze hebben een van haar nummers in een St. Tropez-jasje gestoken. Bedolven onder gitaarpuin klinkt Janne Schra als Hope Sandoval. "We zien wel" blijkt een uitstekend plan.

Tijdens de opening op 1 mei presenteerde St. Tropez het album. De ruimte was gevuld met vrienden en fans. Argeloze voorbijgangers liepen langs zoals je langs een ongeluk loopt, met een blik die nieuwsgierigheid, medelijden en afgrijzen combineert. Slechts een enkeling bleef staan. Een man van een jaar of zestig wiens bakje patat-speciaal van de Smullers niet van goede smaak getuigde, vroeg hoe de band heette.

"St. Tropez," zei ik. De man likte de saus van zijn vingers.
"Vroeger heetten ze Go Back To The Zoo."
Hij knikte. "Leuk initiatief. Helaas heb ik geen tijd."

Ik heb inmiddels een biertje gekregen en zit met bandlid Cas en fotograaf Koen op de bank. Er komt zowaar iemand binnen die het album wil kopen. Verder gebeurt er niet zoveel. Aan de wand hangt een scherm waarop we onszelf kunnen zien. De stream is ook live te bekijken. Er zit vijf seconden vertraging op de lijn. Alles wat je doet zie je even later gebeuren. Op de een of andere manier is dat enorm grappig. Cas vertelt dat hij bang was voor de restricties die de opmerkelijke locatie met zich meebrengt. Tot zijn verbazing zijn er geen klachten gekomen over geluidsoverlast. Een trein maakt natuurlijk ook veel herrie. De agenda die met plakband aan het raam was bevestigd moest wel worden verwijderd. Een station is geen kraakpand.

Een man met een zwarte pet blijft voor de winkel staan. Het is Koos van Dijk, manager van The Wild Romance, bekend van de documentaire. Cas springt op. Ze gaan op de foto. Koos vindt dat hij er goed op staat.
Dan komen de adviezen.
"Heb je het Parool al gebeld?"
"Je moet op die stream even een tekst toevoegen, zodat jullie fans kunnen zien dat je in de Amstelpassage bent."
"Is Giel Beelen op de hoogte?"

Er volgt een korte discussie over strippergate. Koos zit in #teamgiel, Teun in #teamtim. Het mag een samenwerking niet in de weg staan. De agenda’s worden getrokken. Als het lukt komt The Wild Romance deze maand even buurten. Ook onder meer Lucky Fonz III, Hallo Venray en Mozes And The Firstborn staan op de agenda. Iedereen is welkom. Je zou er haast expres je trein voor missen. Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.