Sheck Wes is veel meer dan 'Mo Bamba'

Mo Bamba is zonder twijfel het meest bevreemdende en opruiende liedje dat dit jaar uitkwam, maar het is enkel zo groot geworden door een ongelukje. Sheck Wes nam in de studio maar de tijd voor één take, de laptop waarop het nummer werd opgenomen liep vast, en de vastgelegde reactie van de rapper hierop zorgde voor het meest iconische moment van de track. Nadat Sheck geschrokken “oh, fuck, shit, bitch!” in de microfoon riep, deed de apparatuur het opeens weer, en ging hij verder met zijn freestyle. “Alsof hij een driedubbele backflip perfect landde,” herinnert producersduo Take a Daytrip zich.

Over Sheck Wes was op dat moment – ergens in de eerste helft van 2017 – nog weinig bekend. Hij was net terug uit Senegal nadat z’n moeder hem daarheen stuurde. New York en alle bijhorende verleidingen waren volgens haar een slechte invloed. Platenbazen zaten nog niet massaal achter hem aan – de destijds achttienjarige Sheck opereerde onafhankelijk, basketbalde op hoog niveau en werkte ernaast als model voor labels als Yeezy en Helmut Lang. Travis Scott en Kanye West hoorden Mo Bamba niet veel later toen een van de producers het nummer impulsief op SoundCloud gooide. Ze besloten Sheck maar meteen over te vliegen om hem te tekenen.

Het duurde een jaar voordat de rest van de wereld de track omarmde. Mo Bamba kwam afgelopen maand pas in de Amerikaanse Top 10 terecht. Iedereen heeft het nummer minimaal één keer gehoord, maar het wordt hier niet gedraaid op de radio. Misschien moet het ook niet nóg meer aandacht krijgen – de filmpjes die circuleren van corpsballen met stropdassen die op tafels dansen leveren hoogstens wat goede memes op. Wat wel wat meer belangstelling mag krijgen, is het debuutalbum van Sheck: een compleet eigen wereld, niet te vergelijken met andere hiphop, dat helaas door veel te weinig mensen is beluisterd.

Want hoe invloedrijk Mo Bamba dit jaar ook is geweest op festivals, clubs en alle andere plekken waar mensen komen om wat stoom af te blazen, Mudboy is wat je moet luisteren als je Sheck wil leren kennen. De naam van de plaat slaat op het feit dat hij in een achterstandsbuurt in Harlem opgroeide, en met niets begon. “I came from the mud, oozed out the concrete,” vertelde hij begin dit jaar in een interview met Pigeons & Planes. “I’m not a rose. I’m a mudboy.” In een teaser voor de plaat zie je hem voordat hij bekend werd alles geven bij een optreden voor niet meer dan twintig mensen, waarna hij naar de camera loopt en zegt: “Watch in three months bro.” Moet je nu eens kijken.

Het is moeilijk om Mudboy – voor mij toch wel het album van het jaar – te omschrijven binnen de context van wat er zich dit jaar afspeelde binnen hiphop. Het klinkt op geen enkele manier als de meer succesvolle platen die in 2018 uitkwamen: het ontbreekt het poppy haakje waarmee Drake records brak met Scorpion, Sheck heeft geen overvloed aan gastartiesten bijeengeroepen zoals Travis Scott op Astroworld, en hij mistte de controverse waardoor Dummy Boy van 6ix9ine bestaansrecht had.

Nummers als Never Lost, Chippi Chippi en ook Mo Bamba zijn simpelweg erg vreemd, ze hebben eigenlijk niets te zoeken in hitlijsten. Sheck noemt het zelf “bipolaire muziek”, wisselend tussen agressieve uitspattingen (Fuck Everybody) en ingetogen somberheid (Mindfucker). Net als je denkt dat je grip hebt op zijn gemoedstoestand, slaat het over naar het compleet tegenovergestelde. Zijn woeste kant hoor je op Wanted, waarvan de clip een kant laat zien van Sheck die lijnrecht tegenover zijn timide houding in interviews staat.

In de video laten Sheck, z’n maten, fans en andere willekeurige passanten die hij meesleept in zijn krankzinnigheid een spoor van vernieling achter in Manhattan. Winkels worden geplunderd, jonge gasten rennen over auto’s, een metrostation wordt bestormd, en ze zoeken midden op Times Square de confrontatie op met de politie. Uiteindelijk wordt er ingegrepen en worden er een paar arrestaties uitgevoerd. Ergens middenin de clip kijk je de waanzin recht in de ogen aan: een man op leeftijd – die nog het meest lijkt op een alleenstaande vader van drie kinderen die net zo etterbakkerig worden als hij – trekt zijn shirt uit en houdt het verkeer op met zijn kledingstuk slingerend in z’n hand. Niets lijkt vooraf afgesproken of onderdeel van een script, wat misschien wel een metafoor voor Sheck z’n leven is.

Juist omdat hij overal talent voor heeft – basketbal, een modellencarrière, een album dat van begin tot eind interessant is – lijkt het alsof alles hem komt aanwaaien, alsof hij geen invloed heeft op hoe het leven hem als tiener allerlei kanten opstuurt om hem vervolgens met een wereldhit op te schepen. Maar door geboren te worden als immigrantenzoon in een buurt waar niet naar omgekeken wordt, heeft hij juist alles zelf moeten doen, zonder het script dat de meeste mensen aangereikt krijgen om hun leven tot een succes te maken. “Arguing with my damn ma. Fighting with my teachers. Skip my game for the fashion show. One of my best decisions,” rapt hij dromerig op WESPN, over het moment dat hij het ene talent inruilde voor het andere, dat kort daarna weer plaats moest maken voor het volgende. Nog even terug naar Wanted. “If it's a grimy world, then niggas 'bout shit,” legt Sheck uit op de track, verwijzend naar het kattenkwaad dat ze uithalen in een buurt die hun eigen wijk overschaduwt. De artiest lijkt in de video helemaal geen aangenaam figuur. Ik zou een blokje omlopen als hij en z’n enge vrienden mijn kant op liepen. Dat verdwijnt wanneer je hem in interviews ziet. Tijdens zijn verschijningen bij bijvoorbeeld Tim Westwood en Hot 97 praat hij langzaam, weloverwogen, bijna fluisterend over hoe zijn strenge opvoeding hem uiteindelijk naar Afrika bracht, hoe hij opgroeide met de NBA-speler waar hij later een nummer over maakte, en waarom hij geen featurings op Mudboy heeft. Allemaal onderwerpen die hij inmiddels kotsbeu moet zijn, aangezien iedereen er elke keer om vraagt. Maar hij blijft iedere keer geduldig en blijft alles netjes articuleren, alsof hij geen interview geeft, maar een ASMR-video opneemt.

Het is zonde dat Mo Bamba het enige is waar mensen aan denken of over praten als ze de naam Sheck Wes horen, net zoals het voor Mohamed Bamba ook vermoeiend moet zijn om enkel met een hitje geassocieerd te worden. Als je Mudboy nog niet gehoord hebt, is dit het juiste moment om dat wel te doen, zodat-ie – net als Mo Bamba – veel te laat maar zeer terecht in je favoriete muzikale dingen van 2018 kan belanden. Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.