Zo is het om drankjes te serveren aan dronken Britse toeristen

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van restaurantkeukens afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem door koks en horecapersoneel gedeeld. Deze week spreken we een serveerster in een restaurant/nachtclub in de wijk Barceloneta, aan het strand van Barcelona.

Ik werk hier nu ongeveer een jaar. Het meeste volk dat binnenloopt is Brits. Dat kunnen families of groepen jongens zijn, dat hangt van het tijdstip af. We hebben klanten uit Amerika, Australië, en een heleboel Fransen. De Fransen zijn het moeilijkst. Ze vinden het vreemd dat we hun taal niet spreken, en ze zijn erg veeleisend.

Russen willen alles hebben, en doen alles om te krijgen wat ze willen. Ze zeggen: "Ik wil die bank, ik wil de beste service, ik wil de allermooiste vrouw naast me hebben." Engelsen daarentegen zijn erg vriendelijk, ze drinken veel maar ze zijn vriendelijk, een heel andere cultuur.

Spanjaarden zijn erg brutaal. Ze kijken op je neer omdat je een serveerster bent. Ik ben geen serveerster, ik studeer. Maar ik moet toch geld verdienen. Als je serveerster bent, ben je in de ogen van Spaanse mensen niks.

Het restaurant waar ik werk is wat luxer dan anderen en alleen voor toeristen met geld. De toeristen willen gewoon plezier hebben: iedereen die hier komt is op vakantie. De meeste toeristen zijn goede gasten, maar je onthoudt vooral de slechte.

Zo was er ooit een Engelse vent die me een smerig voorstel deed. Hij gaf de bestelling door van de tafel waar hij zat. Hij vroeg om een mojito, een gin-tonic, enzovoorts. Aan het eind, alsof hij nog drankjes aan het bestellen was, zei hij: "En een pijpbeurt, alstublieft."

Een andere kerel vroeg me om een shisha met vaginasmaak. Hij vroeg me welke smaken shisha we hadden, dus ik zei dat we appel en banaan hadden, waarop hij zei: "Ik wil die met vaginasmaak." Mijn baas heeft hem gevraagd om het restaurant te verlaten.

Er zijn ook gasten die al hun eten en drinken op hebben en dan zeuren dat het niet goed was, of dat de cocktail te sterk was. Waarom ga je pas zeiken als je het al helemaal op hebt? Een boel gasten vertrekken ook zonder te betalen. Ik moet dan vijftig procent van hun rekening uit mijn eigen salaris betalen.

's Avonds zien we vaak gevechten op het strand. Het gebeurt gelukkig niet in het restaurant, omdat we mensen die al dronken zijn, of die eruit zien als voetbalhooligans niet binnenlaten.

De enige keer dat we een gevecht hadden in het restaurant, was toen een man alle rozen van zo'n rozenverkoper had gekocht. Hij gaf iedere vrouw in het restaurant een roos. Dat was erg aardig van hem, maar één man werd jaloers en boos toen zijn vriendin ook een roos kreeg.

Ik word elke avond mee uit gevraagd door een man. Er gaat geen nacht voorbij zonder dat ik mijn nummer aan iemand geef. Ik ben nog single en je leeft maar één keer, zeg ik dan maar. Natuurlijk zeg ik niet tegen ze iedereen ja, maar ik hou er wel van om wat keus te hebben. Het zijn in het algemeen interessante, jonge, modieuze mensen met geld. Ze zeggen meestal: "Oh, je bent zo mooi, kom bij me zitten, dan krijg je champagne!" Zo zijn mannen nou eenmaal, denk ik.

Vrouwen die hier werken moeten er goed uitzien. We kiezen onze gasten uit, we bepalen zelf wie we binnenlaten. We laten knappe mensen op de banken zitten, in het zicht van mensen die langs lopen. De banken zijn eigenlijk voor vier personen, maar als het twee knappe dames zijn, mogen ze daar zitten. Iedereen wil op de banken zitten, mensen worden snel boos als het niet mag. Ze zeggen dan dat ik niet aardig ben, omdat ik geen oplossing kan vinden voor iedereen. We zijn altijd blij als dat soort gasten oprotten.

Soms laat ik mensen op de banken zitten tot de tijd dat ze door iemand gereserveerd zijn, maar dan worden deze mensen dronken en willen ze niet meer weg. Als ik ze dan vraag om naar een tafel te gaan, willen ze ineens eten en champagne. Ze zeggen van alles om op de banken te mogen blijven, maar geven geen fooi.

De fooienpot vult zich tot ongeveer tweeduizend euro per week, maar wordt verdeeld onder iedereen die bij het restaurant werkt. Ik denk dat mijn deel wel oké is. We hadden ooit een beroemde zanger in de tent, Juan Magan. Ik herkende hem niet en behandelde hem als elke andere gast. Een van de andere serveersters zei: "Geef hem aandacht, voor fooi!"

Overdag zitten ouders met hun kinderen in het restaurant. De kinderen rennen dan vaak rond en spelen buiten. Ik vind kinderen op zich wel leuk. 's Avonds zijn kinderen niet toegestaan, dan kunnen de gasten doen en laten wat ze willen.

Zoals verteld aan Samantha Rea.