De ravers die tijdens de pandemie feesten alsof er niks aan de hand is

Locatie 12 was tijdens de coronapandemie één van de beruchtste rave-organisaties. Terwijl je thuis vanwege oplopende besmettingscijfers officieel slechts drie bezoekers mocht ontvangen, stonden zij elke twee weken met vaak honderden mensen uitgelaten te dansen onder viaducten, bruggen en in verlaten panden. Daarover was de politie minder enthousiast. Toch slaagden zij er ook niet in om de ravers te stoppen, en inmiddels heeft het insta-account van Locatie 12 zo’n 24.000 trouwe volgers. Locatie 12 wil nu legaal verdergaan, met onder andere een feest tijdens ADE in Club Atelier. Maar waar ze vorig jaar het enige officieuze ADE-feest gaven omdat de rest niet doorging, is er nu weer een gevuld programma. Hoe zetten ze hun illegale succes voort nu de clubs weer open zijn, en wordt het hen kwalijk genomen dat zij al die tijd maling aan de regels hadden? We spraken Jimmy*, één van de oprichters. 

Locatie 12 heet zo omdat hun eerste feest plaatsvond op 12 juni 2020. De lockdown was toen net voorbij, maar het zag er niet naar uit dat nachtclubs en festivals snel weer tot de mogelijkheden zouden behoren. “Wij houden wel van een feestje, en we hoorden van onze contacten in het ziekenhuis dat het wel meeviel met de drukte,” zegt Jimmy. Ze besloten dat ze de uitgaansscene levend wilden houden met illegale raves, en kregen daarbij steun uit onwaarschijnlijke hoek: Jimmy’s moeder. “Ik denk dat de meeste ouders er niet zo blij mee zouden zijn als hun kinderen raven tijdens coronatijd. Maar mijn moeder ging vroeger altijd naar illegale gabberfeesten. Ze zei: ‘dik dat jullie dat willen doen.’” Toen een zoektocht naar een eerste feestplek niet zo soepel verliep, kon Jimmy’s moeder dankzij haar rave-ervaring helpen. “Ze heeft een locatie aan ons getipt, een leegstaand huis bij de snelweg dat gesloopt zou gaan worden.” Het pand werd opengebroken, er werd een doorstuurberichtje gemaakt, en toen de techhouse werd aangezwengeld stroomden de ravers toe. “Veel meer dan er in dat huis pasten. Het was alsof ze al jaren niet gefeest hadden. En bij het derde feest kwamen ook mensen uit Duitsland en België, Fransen. Terwijl er het risico was dat het feest al na een paar uur opgerold zou zijn.” 

De ravers waren dus minstens zo enthousiast als in de jaren negentig, en konden nog makkelijker worden opgetrommeld. Toch zitten er ook nadelen aan de moderne telecommunicatie. “Wij hebben contacten in de telecom, en de politie vraagt op hoeveel telefoons er bij elkaar zijn, wat de netwerkdichtheid is in een bepaalde buurt. Zo sporen ze onze raves op. Daarom vragen we aan onze bezoekers: zet je telefoon op vliegtuigstand, of uit.” Dat gebeurde lang niet altijd, zo blijkt uit de tientallen insta- en snapchatfilmpjes die er werden gemaakt van de feesten. Toch waren ze de politie steeds te slim af, ook al kwam die met honden, stokken en soms zelfs helikopters. “Als ze kwamen, gingen we gewoon naar een B-locatie, en daarna naar een C-locatie, en dan naar een D-locatie. Je moet hard kunnen rennen.” 

Wat ook anders is dan in de jaren negentig, is de reden voor de illegale raves. De eerste raves ontstonden wegens een gebrek aan goede feesten voor de nieuwe housemuziek en een overschot aan leegstaande panden. Nu was er een voor sommigen (vooral ouderen en chronisch zieken) dodelijk virus dat zich verspreidde via spuugdruppeltjes. Jimmy heeft zich er geen moment schuldig over gevoeld dat hun feesten eventueel tot besmettingen met dat virus geleid zouden hebben, zegt hij. “Wij durven risico’s te nemen. Het is je eigen verantwoordelijkheid om je oudere familieleden even niet te zien na zo’n feest. En niemand van ons personeel is ooit ziek geworden.” En hoewel media als De Telegraaf hen negatief afschilderden, zegt Jimmy dat hij bijna alleen maar positieve reacties kreeg. “Dat stimuleerde ons om door te gaan: we gaven de mensen echt iets dat ze misten.” 

Jimmy schetst een sfeer van bevrijding, blijdschap en genot. Hij zegt dat mensen in hun feesten probeerden te vluchten vluchten voor de verveling en de uitzichtloosheid van de pandemie. Soms gebruikten ze daarbij wat chemische ondersteuning. “We hebben geen beveiliging, dus mensen doen open en bloot drugs. Dat is wel grappig om te zien. Mensen snuiven van sleutels, maken lijntjes op hun telefoon, breken pillen. Echt van alles.” Toch zijn er volgens hem weinig vervelende dingen gebeurd met drugs. Dat wil niet zeggen dat er nooit iemand medische ondersteuning nodig had. “Tijdens onze eerste rave had een bezoeker het zó warm binnen, dat hij een raam ingooide. En uiteindelijk vond-ie het ook nodig om met zijn vuist door het glas te slaan. Hij had allemaal bloed op zijn arm en wilde een ambulance bellen, maar we zeiden: alsjeblieft niet hier. Want wij willen nog even doorfeesten. Toen heeft hij de ambulance verderop in het bos opgebeld. Maar achteraf zei hij: het was het allemaal waard.” 

De uitgelaten positiviteit die hun feesten kenmerkte willen ze vasthouden, terwijl ze de illegaliteit langzaam loslaten nu er weer legaal geclubt mag worden. “We hebben lang gewacht met legaal gaan, zodat we zeker weten dat we de illegale raves een beetje kunnen laten verwateren. Maar ons motto is ‘we will never stop raving’, dus als de clubs sluiten om middernacht, dan gaan we niet stoppen.” Hij vertelt dat ze een legaal en een illegaal team hebben, waardoor het moeilijk is om erachter te komen wie de raves organiseert. Zo ondervinden de legale feesten geen hinder van de illegale feesten. 

Toch is niet iedereen blij met deze aanpak: de club waar Locatie 12 hun legale feesten geeft werd gebeld door een boze directeur van een groot festival, zegt Jimmy. “Die zei: ‘gaat Locatie 12 bij jullie een feest geven? Zij laten troep achter in het bos!’ Die man heeft een vermogen van tachtig miljoen. Waar maak je je druk om?” Jimmy zegt dat hij nooit troep achterlaat, tenzij ze tijdens een feest worden weggestuurd. Hij denkt dat er wat anders achter het belletje van de festivalorganisator zit. “Ik denk dat hij een beetje bang is voor concurrentie. En dat is niet voor niets. Ze weten wat we neerzetten, ze kennen onze vibes, ze weten hoeveel onze bezoekers van ons houden. Wij hebben de scene levend gehouden.” En dat wil hij blijven doen, zelfs als er weer een nieuwe lockdown zou komen: “We hebben nog zo’n vijftig locaties over, voor als ze straks weer alles dichtgooien, dus we kunnen even vooruit.”

*naam bekend bij de redactie