Alsmaar dezelfde mensen tegenkomen hoeft niet erg te zijn bewijst ITGWO

Er worden tegenwoordig apps gemaakt zodat je op festivals je vrienden terug kunt vinden. Festivals zijn soms zo massaal dat je elkaar compleet kan missen. Dat kan zo zijn voordelen hebben. Op de vrijdag van Lowlands kun je nog denken dat het wel lachen is om met iemand seks te hebben op een naar rottend ei ruikende plastic wc. Als je je dan de volgende dag eventueel kapot schaamt, is de schade te overzien. De kans dat je hem of haar weer tegenkomt is nihil.

Op Into The Great Wide Open op Vlieland is dat anders. Het festival is kleiner. Je komt iedereen echt steeds tegen. Daarnaast is een groot deel van de bezoekers kind. Wat de kans dat de wc stinkt naar rottend ei misschien iets minder groot maakt, maar de kans dat er dus naast jouw wc wel eens een onschuldig kind zit groot.

Naast het publiek kom je op Into the Great Wide ook muzikanten bovengemiddeld vaak tegen. Zo speelt op de vrijdag Maarten Devoldere als Warhaus op De Open Plek. Maarten Devoldere is ook een van de frontmannen van Balthazar. Met Warhaus maakt hij trage, donkere liedjes. Romantisch, maar dan wel met een donkere strik eromheen. Balthazar verspreidt zich dit jaar sowieso als een olievlek over het eiland. Naast shows op donderdag en zaterdag, vaardigt het ook nog eens de soloprojecten J. Bernardt, Zimmerman en dus Warhaus af. Als je al die apparatuur zo’n eiland weet op te slepen, is het best handig daar zoveel mogelijk gebruik van te maken.

Geen van die optredens van Balthazar, of welke band dan ook, kan op evenveel waardering rekenen van turncommentator Hans van Zetten als de show van Mozes and the Firstborn. Frontman Melle zingt een gedeelte van I Got Skills op het podium staand op zijn hoofd. Een act waar zelfs Michael Jackson zich nooit aan waagde. De band speelt veel nummers van het nieuwe album Great Pile of Nothing. Het zijn geen liedjes die direct voor feestgedruis in de pit zorgt zoals Bloodsucker wel. Daar zijn ze te introvert en mellow voor, maar het zet de vier vrouwen in de zestig naast me aan tot springen. Wil 3FM ze niet draaien (al staan er tig hitjes op de nieuwe plaat), dan liggen er doelgroeptechnisch duidelijk kansen bij Radio 2.

De vrouw links pestte mij door net te doen alsof ik op de schouder van haar vriendin (hier rechts op de foto) tikte. Ze konden er zelf hartelijk om lachen. Op de achtergrond Phil Collins.

De jongens van Mozes kijken samen met die andere toffe band Canshaker Pi in het publiek bij het optreden van Pip Blom. Ze is 20 jaar en speelt op de smalle verhoging van een eettruck. Ze heeft ook het hoogste percentage Nederlandse muzikanten en, niet onbelangrijk: verhalende knutselwerkjes van liedjes die je direct opslaat, zoals Taxi driver – jammer genoeg nergens online te vinden – dat de rest van de dag in mijn hoofd zit.

Pim Blom

Steeds dezelfde mensen tegenkomen, hoeft niet erg te zijn. En andersom zijn er ook artiesten die zelfs al voor ze beginnen too much zijn. Zo leidt de aankondiging van Douwe Bob naast mij tot de verzuchting: “gatver, Douwe Bob.”

Volgens Douwe zelf was hij eerst ook niet welkom op het festival wegens ‘te commercieel.’ Na de proeve van bekwaamdheid op het critically acclaimed undergroundevenement Eurovision Songfestival, was hij wel welkom om zijn liedjes waarbij Johnny Cash altijd ergens op de achtergrond goedkeurend meebromt, te zingen. Is Into the Great Wide Open daarmee echt een soort NPO 2 festival?

Niet echt. Want Ronnie Flex, idool van kinderen, is er ook. Ronnie Flex blijkt de perfecte oppas. Ronnie zingt snippets van zijn eigen liedjes, maar ook Broederliefde, Drake en Justin Bieber komen voorbij. Allemaal kort genoeg om de aandacht niet te verliezen. Drank & Drugs heet in Kinderdagverblijf Flex Chips & Cola en nadat op het einde misschien wel honderd kinderen op het podium zijn geklommen, halen de ouders na een uurtje hun dolgelukkige kinderen weer af.

De mooiste ontmoeting is die met Meindert Talma, een wat oudere, stugge man uit Groningen die op de vroege zondagmiddag in de Bolder is om onder meer een lied van 22 minuten te spelen. Deze gezongen biografie over Jannes van de Wal is naast gortdroog ook hartverscheurend. Het refrein is eenvoudig. “Ja, het was een speciaal geval, Jannes van der Wal”, zingt Talma over de voormalig wereldkampioen dammen. Het gaat over zijn optreden bij Mies Bouwman, dat hem in een klap een Bekende Nederlander maakte omdat hij geen antwoord wist te formuleren op de vraag hoe oud hij was, maar ook over zijn ziekte, en hoe hij werd beschuldigd van aanranding. “Nou, dat was hartstikke mooi”, zegt hij als het lied is afgelopen. Dat klopt.

Alleen Typhoon ben ik dit jaar niet tegengekomen. Dat is wel een unicum geloof ik.