D-Double is eigenlijk alleen bang voor de hel

Er zijn niet veel dingen die mij de stuipen op het lijf jagen, maar er zijn een paar uitzonderingen. Zo ben ik bijvoorbeeld soms bang dat ik mijn nagels bezeer als ik een nieuwe sleutel aan mijn sleutelbos bevestig, draag ik een onverklaarbare angst voor mensen in oranje broeken, en durf ik slechts zelden de laatste 101 Barz-sessie van D-Double af te luisteren. Wanneer hij in de outro rapt dat hij een mes in mijn hart steekt en blijft draaien tot-ie er genoeg van heeft, geloof ik gek genoeg dat daar nog best eens een kern van waarheid in kan zitten.

D-Double is een van de rappers in Nederland die je eigenlijk niet moet spreken. Als je iets wil leren over hem, over z’n leven of over op welke voetbalcompetitie je het beste je geld kunt verwedden, moet je maar naar z’n muziek luisteren. Maar goed, de nieuwsgierigheid wint soms toch van verstand. Z’n langverwachte album Nood Breekt Wet is jaren na aankondiging eindelijk uit. Meedogenloos is het vaak – het ligt precies in het verlengde van het werk – of beter gezegd de nummers en één EP – dat hij eerder uitbracht.

Als hij iets later dan de afgesproken tijd het kantoor van Top Notch binnenwandelt is er weinig te bespeuren van dat meedogenloze waar ik het eerder over had. Voor hem uit loopt z’n neefje van een jaar of vier, met een pet op van het label – groot genoeg dat z’n hoofd er twee keer inpast. Het doet me gelijk denken aan het Amerikaanse ‘bring your kid to work day’.

Noisey: Zie je het als onderdeel van je baan, dit gesprek?
D-Double: Sowieso, man. Hoort er allemaal bij toch? Dat is wat ze zeggen.
Tja, rap. Daar komen m’n inkomsten vandaan. Alles wat daarbij hoort is gewoon werk, waar je je mind op moet zetten. Maar ik vind het ook wel belangrijk hoor. Ik wil dat mensen een bepaald beeld van mij hebben. Heb je vooraf een imago in je hoofd dat je neer wil zetten?
Nee, ik wil gewoon mezelf laten zien. Ik weet ook niet wat jij wil vragen natuurlijk. Hoe kan ik me dan voorbereiden? Klassieke, onvermijdelijke vraag: hoe voel je je rond de release?
Ik ben wel opgelucht. Eindelijk klaar met de vraag: wanneer komt je album nou eens uit? Voel me excited vooral, niet heel zenuwachtig. Ik wil zeker een impact maken, maar waarom zou ik zenuwachtig zijn? Ik ben tevreden over het product. Ik was een tijdje niet actief in de scene, af een toe een paar featurings op wat juiste tracks – zo bleef m’n naam wel circuleren. Maar het was niks, ik was er niet echt mee bezig. Bleef vooral hangen in oude gewoontes.

“Double is gesigned, hoe kan het dat-ie dan nog wapens trekt? Ik weet niet, als je Kees tegenkomt moet je ‘m vragen, gek,” rap je op de intro.
Ja, precies. Toen ik net kwam kijken leverde het allemaal ook niet zo veel op, snap je? Ik zag er te weinig van terug. De afgelopen jaren kunnen mensen pas echt lekker leven. Dat motiveert mij. Dat is de hoofdreden.

Je stond op New Wave. Lukte het niet om aan te haken toen de boel opblies?
Ik ben niet op die wave gejumpt eigenlijk, op dat moment ben ik juist stilgevallen. Terwijl ik daar had moeten gassen. Hoe kwam dat?
Eh… ja. Afleidingen. Verkeerde keuzes maken. Kun je daar een voorbeeld van geven?
Nou ja, het is gewoon de straat, snap je? Ik vond daar geen tijd voor muziek. En het gaat wel zo snel dat alles vertraagt op het moment dat jij vertraagt: contacten, de mensen om mij heen. Zo raakt iedereen gedemotiveerd. Maar ja, op een gegeven moment dacht ik wel: rap is wat ik moet doen. Ik ben gewoon capabel om te participeren in de muziek. Dus waarom niet? Van de een op andere dag dacht ik: fuck dit, m’n hoofd is te heet. Ik ga weer muziek maken. Had je spijt dat je niet hebt doorgezet?
Ja. Het is tijd die verloren is gegaan. Een kleine achterstand. Ik had wel kunnen stoppen met rap, maar mensen gaan me toch aan blijven spreken om te vragen naar tunes. Als mensen me zien als die guy, kan ik ‘m net zo goed zijn. Gelukkig ben ik nu aan het terugkeren. Is er een bepaalde gebeurtenis waardoor je dat opeens doorhad?
Vooral gesprekken, bijvoorbeeld met Lijpe. Hij zei dat hij het zonde vindt dat ik het zo liet liggen.

Als motivatie uit anderen moet komen, is het dan niet juist extra moeilijk om door te zetten? Uiteindelijk moet jij het doen.
De motivatie zat wel in me, het moest alleen opgewekt worden door anderen. En rappen is ook wel gewoon een passie van me. Maar ja, als je niks uitbrengt word je vanzelf vergeten. Floppen is toch de grootste angst van elke artiest? Alhoewel: je blijft ook gewoon bestaan als dat gebeurt. Het leven gaat door. Ik denk niet dat ik nu nog kan slippen – als je familie en vrienden je niet aanspreken als je aan het slacken bent, hoeveel is het dan waard?

Moet je moeder je soms een schop onder je hol geven?
M’n moeder houdt zich wel heel veel bezig met dit, ja. Ze is op de hoogte ­– ze weet alles over de scene. Ze is altijd een van de eerste kijkers en luisteraars. Je grootste fan en tegelijk criticus?
Ja, ze heeft ook wel kritiek. “Wanneer maak je nou eens een liefdesliedje?” Dat soort shit. Maar ja, uiteindelijk moet ik het wel zelf doen. En als dat tijd nodig heeft, is dat zo. Alles gebeurt met een reden denk ik, ik geloof ook in god.

Heeft religie je geholpen in het afmaken van dit album?
Hij is altijd bij je toch? Geloof is altijd een goeie motivatie, het houdt je scherp. Even opnieuw beseffen van goed en kwaad; het straatleven is niet nodig. Vergeet God nooit. Heb je een favoriet Bijbelverhaal?
Nee. Jij gelooft niet, zeker? Dat is niet erg hoor. Het gaat om balans in jezelf vinden. Ik geloof wel in de hel, trouwens. Ben je bang voor de dag des oordeels?
Ik ben wel bang voor de hel, maar je kunt niet weten waar je komt.

Zou zeer fucked up zijn.
Je weet het niet. Luister hieronder naar 'Nood Breekt Wet'.