Dean Spunt van No Age rangschikt alle albums van zijn eigen noise-band

Dean Spunt en Randy Randall maken al sinds 2005 heerlijke noise-platen als No Age. Vanuit Los Angeles brachten ze in eigen beheer platen uit, maar ook op talloze kleine labels om daarna te belanden bij het gerenommeerde Sub Pop. Het meest recente album, Snares Like A Haircut, kwam onlangs uit op Drag City, en het duo is na wat jaren afwezigheid weer in topvorm.

Omdat de band het liefst alles zelf doet, hebben Spunt en Randall het altijd ongezond druk gehad met op tour zijn en platen, singles en EP’s uitbrengen. Nadat het album An Object uitkwam in 2013, hadden ze even wat vrije tijd nodig. “We hadden het erg druk, ook al kwamen er geen albums uit,” legt drummer/zanger Spunt uit. “We waren even uit de running. Ik vond dat touren en bij een groot label zitten vermoeiend werd, dus trok ik me even terug. Maar we maakten nog steeds samen muziek.”

Toen ze plannen maakten voor het laatste album, spraken ze af om alles op het gemak te doen. Deze plaat was supermakkelijk om te maken,” zegt Spunt. “Het opnemen duurde twee dagen. Of naja, iets meer dan dat. Randy nam erna nog wat extra lagen op, en de laatste twee nummers namen we op toen we de andere tracks mixten. Plezier hebben was de grootste motivatie. Met An Object vond ik het tourschema en de manier waarop we onszelf moesten pushen te heftig.”

De deal van No Age met Sub Pop is tot een einde gekomen, en de band benaderde Drag City om Snares Like A Haircut op uit te brengen. “We kenden Dan Koretzky van Drag City al jaren. Hij kwam altijd naar onze shows en maakte daar dan een praatje met ons. Toen we moest bedenken waar ons nieuwe album op uit zou komen, dachten we meteen aan hem.”

Omdat het opnemen van hun laatste album zo’n eitje was, leek het ons leuk om Spunt de platen van No Age te laten rangschikken. “Ik ben wel bereid dit te doen,” zegt hij met een ietwat onzekere toon in zijn stem. “Maar eigenlijk denk ik niet op die manier over albums, dus ik hoop dat het me lukt.” Snares Like A Haircut was toen we Spunt spraken helaas nog niet uit, dus die mocht hij van ons overslaan.

Noisey: Wat is je minst favoriete album?
Dean Spunt: Op dit moment in mijn leven zou ik zeggen Everything in Between. Het kwam uit in 2010, wat betekent dat we het schreven in 2009. En jeetje, destijds waren we constant aan het touren. Ik denk niet dat het een slechte plaat is, in tegendeel zelfs, al onze platen zijn goed. Maar ik kan wel herinneren dat deze werd opgenomen in een tijd waarin ik een hoop dingen wilde uitproberen, maar dat er simpelweg geen tijd voor was. De eerste track op de plaat, Life Prowler, schreef ik in de studio terwijl we aan het masteren waren. Ik ben heel erg trots op dat nummer. Er staat ook een sololiedje op de plaat dat ik heel mooi vind, Dusted. Maar een paar van mijn vocals vind ik achteraf wat vreemd. Het was een donkere periode voor ons, de hele plaat voelde duister in die tijd.

Zou je zeggen dat dit album een vervolg is op Nouns? Of staat het er volledig los van?
Dat weet ik niet. Ik denk niet dat we überhaupt tijd hadden om na te denken over een vervolg. Voor mij voelt het album als meer van hetzelfde, en niet als iets wat we op dat moment echt voelden. Deze plaat laat niet horen wie wij waren op dat moment. Er zaten wat liedjes tussen die klinken als het Nouns-tijdperk, die toch wat interessanter hadden kunnen klinken.

Hoeveel van de liedjes speel je nog live tegenwoordig?
Oh mijn god, één? Misschien twee? Niet dat de rest zo slecht is, we hebben zelfs een derde persoon mee op tour gehad om deze nummers te kunnen spelen.

Veranderde er iets tussen jou en Randy toen dat derde lid erbij kwam?
Het was prima tussen ons destijds, want we communiceerden niet zo veel met elkaar als we zouden moeten doen. Het derde lid was Facundo Bermudez, die als engineer heeft gewerkt aan veel liedjes op Weirdo Rippers en An Object. We kenden hem al een lange tijd, dus het was goed om hem bij ons te hebben.

Dus.
Als ik er nu naar luister, vind ik Weirdo Rippers en zelfs Everything in Between beter dan deze plaat.

Wil je er toch nummer 4 van maken dan?
Nou, het is verwarrend door al die duisternis die om Everything in Between heen hangt, maar ik denk wel dat het sterker is dan Nouns. Nouns is een luchtigere plaat. Laten we het gewoon hier houden. Ze zijn soort van even goed.

Toch heb ik hele mooie herinneringen aan het maken van deze plaat. Het was ons tweede album en alles was nog zo spannend. Ik hoor mijn voortgang als artiest erin terug: ik leerde instrumenten bespelen tussen Nouns en Everything in Between. Een paar liedjes op dit album klinken nu ongeïnspireerd en ik ben meer op m’n gemak als zanger tegenwoordig. Daarom zijn de vocals op Nouns misschien zo weggemoffeld. Mijn gevoel voor melodie is ook beter geworden.

Waren er dingen die voor jullie veranderden toen jullie tekenden bij Sub Pop?
Vooral in het Nouns-tijdperk leek het plots of alles mogelijk was. Fuck, man. Ik heb het gevoel dat Sub Pop wilde dat we wat meer zouden worden als… hoe heet die band ook alweer? Nirvana?
Nirvana, ja. Haha. We tekenden bij Sub Pop en hoopten dat we er zo snel mogelijk weer weg konden zodat we onze eigen platen konden uitbrengen, raardere muziek waarvoor we met niemand rekening hoefden te houden. Maar we raakten er toch een beetje in verstrikt. We vonden het wel een tof idee dat zowel Wolf Eyes als The Shins iets hadden uitgebracht op dat label. Het is een gekke tegenstelling.

Ik denk dat No Age zich precies ergens tussen Wolf Eyes en The Shins bevindt.
Dat dachten wij ook toen we tekenden. Als je die twee combineert heb je iets dat als ons klinkt!

Voelde je veel druk nadat je tekende bij het label?
Niet echt. We wisten dat er labels waren die onze plaat wilden uitbrengen, en mensen waren enthousiast over onze muziek, maar we waren nog steeds maar wat aan het aanklooien. Wat de pers zei boeide me ook weinig.

Ook niet toen Pitchfork dit album een 9.2 gaf? Dat moet belangrijk geweest zijn.
Tja, ik weet het niet. Ik keek nooit op die site, maar ik wist wel dat het een ding was dat zij ons vet vonden. Hun recensie van Weirdo Rippers was waarschijnlijk de reden dat labels van ons gehoord hadden.

Vertel.
Toen deze plaat uitkwam, waren we op een punt beland dat we bijna niet meer praatten, haha. We zaten muzikaal niet op één lijn. Ik vond het persoonlijk nog een vette plaat om te maken. Totdat An Object uitkwam, wist ik niet meer zeker wat No Age betekende, en dit album bracht dat weer een beetje terug. Sommige liedjes konden misschien wel beter, maar daar ben ik oké mee. Er is maar één track die ik niet meer goed vind hierop, en dat is Running From A-Go-Go. De rest sta ik honderd procent achter. Ik wou iets maken dat lelijk kon zijn, niets was gladgestreken. Het waren bijna demo’s.

Je had meer tijd om dit album te maken. Hielp dat?
Dat weet ik niet. Deze plaat was moeilijker om te maken dan Everything in Between. We hadden net zes jaar achter de rug waarin we constant aan het touren waren, ik wist toen totaal niet waar we heen gingen. Randy wilde snel een album afmaken, maar ik kon geen reden bedenken waarom we er überhaupt eentje moesten maken. Toen begonnen we met praten over de verpakking van het album, en ik besloot dat ik alle platen die we verkochten zou willen aanraken. In die tijd begonnen alle albums beschikbaar te zijn met één druk op de knop, het voelde onpersoonlijk. Ik wilde elk product dat verkocht zou worden aanraken, gewoon om te zien of dit mijn visie op de consumptiemaatschappij zou veranderen. Ik weet niet of dat is gebeurd, maar het was een goede oefening.

Waarom is dit je favoriet?
We hadden destijds al vijf EP’s uit, en dit was een soort verzameling daarvan. Het was het beste van wat we in een jaar samen hadden gemaakt. Veel van wat we hebben opgenomen staat als een huis, en we namen er ook veel zelf van op. Dit is wat No Age heel lang voor mij betekende, maar wat misschien een beetje verloren raakte. Nu zijn we daar weer terug. Weirdo Rippers klinkt als alles wat we niet konden doen met de bands waar we daarvoor in zaten. We werden al blij van enkel dingen uitproberen. Ik leerde drummen, Randy perfectioneerde zijn gitaarspel, en we leerden muziek opnemen. De muziek klinkt misschien een beetje shit, maar het werkte! Ik heb superveel plezier gehad met deze nummers maken, en het voelde fantastisch om op dat moment in LA te wonen.

Het is dus eigenlijk een soort compilatie, maar veel mensen beschouwen het als jullie debuutalbum.
Het was het idee van ons label, FatCat. Die wilden ons tekenen voor twee albums, maar dat hebben we uiteindelijk niet gedaan. Ze vonden dit als album werken, maar wij zagen het niet als een plaat omdat de muziek al was uitgekomen op verschillende labels uit verschillende landen. En toch werkte het, ik zie dit nu ook als ons debuutalbum.

Ik heb thuis ook een uitgave van Weirdo Rippers liggen, maar dat is een bootleg die jullie verkochten op tour. Wat is het verhaal daarachter?
Ik ben altijd gek geweest op bootlegs. Het idee dat mensen iets zo sick vinden dat ze geld zouden uitgeven aan iets dat niet officieel uitgebracht is vind ik mooi. We hadden iets nodig om op tour te verkopen en mensen vroegen erom. Ik had al een eigen label, PPM, dus ik liet buiten FatCat om wat platen drukken, gaf ze een wit label, plakte er een kopie op van de cover en speldde Weirdo Rippers met opzet verkeerd. Ik weet nog wel dat ik een heel boos telefoontje kreeg van FatCat, maar volgens mij vinden ze het nu wel grappig. Een jaar later brachten ze het zelf ook op vinyl uit.

Op de cover staat het legendarische poppodium The Smell, met in koeienletters No Age op de voorgevel. Hoe verrast waren jullie dat jullie naam er nog een lange tijd op bleef staan?
Ik dacht eigenlijk dat het totaal niet lang zou blijven staan, dat iemand er wel overheen zou spuiten met een verfbus. Het grappige is dat de gemeente het één keer heeft overgeverfd, maar toen kregen ze zoveel klachten dat ze het weer gerestaureerd hebben, in andere kleuren en met een dom lettertype. Dat was fantastisch. Het zag er nog gestoorder uit dan het al was. Daarna bleef het nog maar een weekje staan, omdat een vriend van mij er een muurschildering plaatste.

No Age staat maandag 26 maart in Bitterzoet in Amsterdam.