Een korte geschiedenis van de blote piemel in muziek

Onlangs stond ik nietsvermoedend naar een band te kijken, toen de frontman ergens midden in de set plots zijn piemel uit zijn broek slingerde. Nu heb ik genoeg piemels gezien in mijn leven en schrik ik niet meer bij de aanblik, maar toch er gebeurde er iets met me. En niet alleen met mij, ook in de zaal. Walging, spanning, hilariteit – de piemel maakte een hoop los.

Met het geslacht nog vers in mijn geheugen rees de vraag: waarom? En hoeveel piemels gingen je voor? Ik dook vol enthousiasme het internet op, rechterhand op de muis, de linker klaar om mijn ogen te bedekken voor de eventuele goddeloosheid die mij te wachten stond.

Ouders die zich eind jaren vijftig nog druk maakten om de lustopwekkende wiebelheupen van Elvis, verloren alle grip op hun tienerdochters tegen de tijd dat de sixties begonnen; met Woodstock als het grote naakte, orgastische hoogtepunt. Mick Jagger en Iggy Pop lieten met hun kronkelende halfnaakte lijven al weinig aan de verbeelding over, maar het echte naakt-naakt kwam pas in de jaren tachtig waar punk een nieuw soort bloot het podium op bracht: viezig, niet per se seksueel en shockerend.

Dit begon in de vroege jaren tachtig met de Red Hot Chili Peppers en de fameuze socks on cocks albumcover. Een remake van de beroemde Beatles-op-het-zebrapad-foto, maar dan naakt met alleen een sok over de piemels. Bassist Flea betrad sowieso graag en vaak in zijn adamskostuum het podium, waar zijn geslacht tijdens zijn wilde moves vaak genoeg achter zijn gitaar vandaan piepte. Behoorlijk in your face dus, maar onschuldig als een pasgeboren baby in vergelijking met wat nog zou volgen.

Je kan geen stuk over podiumpiemels schrijven zonder GG Allin te noemen, de koning, keizer en admiraal van provocerend naakt op het podium. De Amerikaanse punkrocker GG (wiens geboortenaam ironisch genoeg Jesus Christ Allin was) maakte er een gewoonte van uit de kleren te gaan, een potje te schijten, en vervolgens zijn verse poep op te eten of het publiek in te slingeren – mits hij het niet te druk had met meisjes aanranden of fans in elkaar slaan. Dit gebeurde allemaal zoveel mogelijk naakt. Het leverde de beste man zelfs, naast een aantal arrestaties, een plekje op in de fameuze Jerry Springer Show, alwaar een honend publiek en een wanhopige vader probeerde een zeventienjarige fan uit zijn grip te krijgen.

Hoewel zeker eindbaas in ranzigheid, was GG geen alleenheerser. Vergeet vooral niet het legendarische optreden van de Butthole Surfers in Danceteria in New York. In een LSD-raas stripte de zanger tot adamskostuum en begon op het podium vaste skinhead-danseres Kathleen te neuken terwijl de net zo naakte drumster een plastic honkbalknuppel gevuld met pis over het publiek heen sproeide. Eat that Elvis.

Naast de schokleuter is er ook de protestpiemel. Rage Against The Machine stond vijftien minuten poedelnaakt op het podium van Lollapalooza in 1993. Dit was uiteraard, zoals we de band kennen, uit protest. Afgeleid door de ietwat scheve balzak-penis-verhouding van bassist Tim, kan ik me het onderwerp van protest niet heugen, maar het zal zeker voor de goede zaak zijn geweest.

Tegenwoordig zijn het vooral vrouwen die uit de kleren gaan, mits Lenny Kravitz niet uit zijn broek scheurt of Nick Oliveri weer eens onbedekt op een podium verschijnt. Madonna, de OG van het provoceren, wordt op de hielen gezeten door GaGa die zich maar wat graag van haar kleren ontdoet onder het mom van perfomance art. Ook de jonge Miley Cyrus treedt het liefst op in niets meer dan een strap-on en wat tape over haar A-cupjes.

Ook in Nederland is de penis bij tijd en wijle op een podium te spotten; rondom bands als Adolf Butler, Bullerslug en Aux Raus hing vaak de geur van naakt en balzweet. Maar wil je echt een penis zien en geen halfslachtig gedoe, ga dan naar een show van het immer geile Orgaanklap. Tevens de band waar dit hele verhaal mee begonnen is, en aanstichter dus van mijn NSFW-googlegeschiedenis. Gitarist Jim Holland liet al vaker veel naakt zien, maar bij het toevoegen van het nummer Wen maar aan m’n lul aan het repertoire, vond zanger Jeff Tropicana het de hoogste tijd zijn geslacht in de strijd te werpen. Ik stond erbij, keer ernaar en belde meneer Tropicana voor tekst en uitleg.

Noisey: Hoi, ik bel je omdat ik onlangs je piemel zag.
Jeff Tropicana: Ja, dat klopt ja.

Ik vond het wel een momentje. Doe je dat vaak?
De laatste tijd wel. Het was ook een wel een logische stap voor ons. Jim Holland gaat wel vaker uit de kleren en ik was eigenlijk best wel jaloers, hij kreeg daarmee alle babes. Toen we het nummer Wen maar aan m’n lul begonnen te spelen moest ik wel. Hoe kan het publiek aan m’n lul wennen als ze ‘m niet zien?

Wanneer besluit je dat je naakte geslacht de logische volgende stap is?
Onbewust zijn we altijd aan het kijken hoe ver we kunnen gaan. Je kan niet veel verder dan naakt, dus ik ben eerlijk gezegd wel een beetje bang voor de volgende stap. We doen telkens weer dingen waarvan je dacht dat je ze nooit zou doen. Alles wordt op een gegeven moment normaal, dus moet je jezelf én je publiek een beetje uit blijven dagen. De grens is nog niet bereikt.

Weet je nog de eerste keer dat je besloot je geslacht te laten zien op een podium?
Ja, dat was op Lowlands. Ik maakte een grapje dat niet goed aankwam. Dus toen liet ik maar m’n lul zien. Het was in de X-ray, een langwerpige tent, dus alleen de eerste rij heeft er iets van meegekregen.

Waarom voegt jouw naakte lul iets toe aan de show?
Het gaat allemaal om het feestje. Als het niets meer toevoegt aan het feestje houdt het op. Maar er zit misschien ook wel iets meer achter onze act. Als iemand na het zien van onze show twee keer nadenkt voor hij een travestiet in elkaar mept, omdat-ie al wat schokkenders heeft gezien, dan hebben we het goed gedaan. We willen referentiekaders oprekken. Alles kan, je moet voor jezelf bepalen waar jouw grenzen liggen.

Wie is je voorbeeld als het gaat om naakte piemels op het podium?
Dat is toch mijn gitarist Jim Holland. Die is sexy.

Doet het publiek wel eens mee?
Nee, niet echt. We horen wel eens verhalen van mensen die weglopen. Stoere mannen die ons halfnaakt met elkaar zien tongen en daarom weglopen. Je bent toch juist geen man als je niet eens naar de piemel van een andere man kan kijken!?

Zo lang er geen GG Allin taferelen bij komen kijken is een beetje piemel op het podium behoorlijk onschuldig. Soms is het een protestpiemel, soms een showpiemel en soms floept hij per ongeluk uit de broek. Belangrijker is misschien dat hij altijd slap is. Want laten we wel wezen, een slappe lul is precies dat; een slappe lul.