Dat Thomas Azier tegenwoordig in de supermarkt wordt gedraaid beschouwt hij als een compliment

Ik weet niet wat er gezegd wordt, maar tijdens de soundcheck in TivoliVredenburg praat Thomas Azier in het Frans tegen zijn lichtman. En niet alleen tegen hem, maar ook tegen zijn bandleden. Ze komen tegenwoordig allemaal uit Frankrijk en zijn uniform in het zwart gekleed.

Alleen het Duitse accent van manager Bastian herinnert nog aan de tijd dat Thomas in Berlijn woonde. Na zijn debuutalbum Hylas in 2014 verhuisde hij van de Duitse hoofdstad naar Parijs. Een hele gekke keuze was dat niet. Hij was er al regelmatig te vinden, werkte al samen met Woodkid en een aantal Franse producers. In Frankrijk, Amsterdam en ook nog voor een deel in Berlijn heeft hij aan de opvolger gewerkt die begin dit jaar uitkomt. En die, je hoort het al aan de vooruitgeschoven single Talk To Me, is iets compleet anders dan wat je van Azier gewend bent. Waar Hylas nog een donker, grotesk spel is tussen extremen, klinkt Talk To Me alsof Thomas Azier vlak daarvoor nog over de Parijse kasseien zwierde met een baguette fromage bij zich, op weg naar zijn liefde.

Voordat het album er is, doet Thomas een korte tour door Frankrijk, Duitsland en Nederland. Hij speelde een paar weken terug in TivoliVredenburg, waar ik hem sprak over zijn nieuwe muziek. Daarnaast treedt hij op vrijdag 3 februari op in Sugarfactory, een avond die Noisey presenteert. Die is wel al uitverkocht, maar niet getreurd: we geven kaarten weg. Wat je daarvoor moet doen (gewoon mailen hoor, stelt allemaal niet zoveel voor), lees je onder aan het interview.

Noisey: Na je debuut ben je naar Parijs verhuisd. Waarom?
Thomas Azier: Deels om de muziek. Ik heb me altijd al verbonden gevoeld met Franse muzikanten en hun gevoel voor melodie en drama.  Maar na acht jaar Berlijn vond ik het ook wel tijd voor verandering. Berlijn is een stad waar je al snel je ogen sluit voor je omgeving.  Dat de stad zo goedkoop is, heeft natuurlijk zijn voordelen, maar de kans dat je in een bubbel terechtkomt is ook groot. Je hebt weinig nodig, je kunt je makkelijk afzonderen, maar daardoor krijg je weinig mee van de buitenwereld. In Parijs is dat onmogelijk. Het is de stad in Europa waar de meeste mensen op een vierkante meter wonen, sociale ongelijkheid heel zichtbaar is, de metro's vol zitten en iemand met een normaal inkomen als een student woont.

Wat hoopte je er te vinden?
Parijs heeft me echt uit mijn bubbel gehaald. Fuck, dacht ik, ik ben de hele tijd alleen maar met muziek bezig. Het voelde incompleet, ik moest gewoon gaan leven; lol maken, vrienden maken. Ik wilde dingen meemaken en niet alles meer van muziek af laten hangen. Met Hylas was ik echt obsessief bezig. Het album was een schreeuw om aandacht, ik wilde gehoord worden, met het nieuwe album ben ik veel losser te werk gegaan. Ik schreeuw minder.

Ook opvallend aan het nieuwe album is dat de extremen en het industriële geluid van je debuut hebben plaatsgemaakt voor details en kwetsbaarheid.
Veel muziek tegenwoordig is als een soort luchtvervuiling. Het is heel erg in je gezicht, het is hard en er is weinig ruimte om te kunnen ademen. Het is het soort muziek dat in cafés te hard aan staat. Met Hylas wilde ik dat ook, door de hevige compressie voelt de muziek bijna claustrofobisch aan. Niet alleen ik, veel acts waren zwaar gefocust op een clean elektronisch geluid. EDM is daar het ultieme voorbeeld van. Maar die bubbel is gebarsten, we gaan weer meer richting een organisch, menselijk geluid. Althans, dat is wat ik met mijn album voor ogen heb. Dan bedoel ik niet teruggrijpen naar een retrogeluid, maar dat elektronica en akoestische muziek op zo'n manier bij elkaar komen dat je het verschil niet meer hoort. Op het album hoor je een orkest van iets van negentig leden. Maar of ze nou echt in de studio waren of uit mijn computer komen, dat verschil is niet te horen.

Nou, waren ze bij je in de studio of niet?
Ik wil ook niet dat je dat weet. Op sommige nummers raak ik geen basgitaar aan, maar heb ik weken lopen slepen met noten op mijn computer. Maar op andere nummers heb ik wel gewoon de bas met een gitaar ingespeeld, en op weer een ander lied is de bas én ingespeeld én op een laptop gemaakt. Ik vind het een interessant gegeven dat de luisteraar het verschil niet meer doorheeft. Computers zijn zo goed geworden dat je niet meer weet of het echt is of niet.

Zijn we eindelijk op het punt dat de discussie over wat wel en niet authentiek is monddood kan worden gemaakt?
Exact. De vraag wat elektronisch is en wat niet, is niet interessant. Waarom zou je het verschil in stand willen houden? Het gaat om het gevoel dat je over weet te brengen. Er zijn superveel goede acts die elektronische muziek organisch laten klinken. Onderscheid maken is achterhaald, het gaat om de spirit. Jaren geleden maakte Justice al een rockalbum zonder een gitaar aan te raken.

Je zegt dat je vorige album een schreeuw om aandacht was. Je nieuwe single Talk To Me hoorde ik in de supermarkt voorbij komen. Een groter verschil is haast onmogelijk. Supermarktmuziek moet vooral niet teveel afleiden. Ik wist niet dat het nummer daar wordt gedraaid, maar het is best cool om te horen. Sterker nog, ik zou bijna willen zeggen dat ik mijn doel hiermee heb bereikt. Supermarktmuziek heeft dan misschien een vieze bijsmaak, het hoeft echt niet kut te zijn. In mijn muziek ben ik op zoek naar nuance tussen commercialiteit en kunst. Dat ik in de supermarkt ben te horen, vind ik daarom des te interessant.

Met zo'n totaal andere aanpak, hoe ga je dat live doen?
Live wil ik een soort seventies rockband anno nu neerzetten. Ik wil de kracht van elektronische muziek overbrengen naar een moderne productie. Wanneer een hiphopact met een band besluit te spelen, klinkt dat vaak kut. Je wil gewoon de harde beats horen. Met elektronische muziek is dat niet anders. Dus dat wil ik in mijn show niet verloren laten gaan, maar ik wil er wel een rockshow van maken. Ik wil dat het echt binnenkomt.

Noisey Presents Thomas Azier op vrijdag 3 februari is uitverkocht, maar: we geven kaarten weg. Mail voor vrijdag 27 januari naar contestnl@vice.com met in de titel Thomas Azier. De winnaars krijgen bericht.